Week 9 – de Noordkaap

Deze zondag begon goed toen we aan het begin van onze rit een groep dolfijnen zagen zwemmen in een fjord. We reden langs de prachtige fjorden en begonnen onze zoektocht naar nieuw drinkwater. Uiteindelijk vonden we dat bij een benzinestation. We reden eerst langs de fjorden en toen over de bergen. Als je dan weer naar beneden rijdt, heb je een prachtig uitzicht. ’s Middags hebben we even met Lydia’s moeder gebeld en daarna zijn we doorgereden naar een prachtige plek aan een fjord. Het was helder, maar helaas was er geen noorderlicht…

De dag erna reden we door naar Alta, de grootste stad die we nog in het noorden zouden tegenkomen. Daar hebben we bij een supermarkt gekeken wat voor weer het zou worden de komende dagen in verband met onze planning voor de Noordkaap. In elke supermarkt heb je gratis WiFi, dus dat is heel chill. Een oudere Noorse man kwam op ons af toen we beiden met onze telefoons in de hand in de winkel zaten.. ‘zo zitten ze er tegenwoordig allemaal bij’ begon hij.. We hebben een leuk gesprek met de beste man gehad, die zelf ook een aantal keren in Nederland was geweest. In de supermarkt zijn we ook bezig geweest met onze opdrachten. We hebben gevraagd naar surstömming, de meest stinkende vis in een blikje, maar indien dat Zweeds is, hadden ze er nog nooit van gehoord. De winkelmedewerker deed haar stinkende best, maar helaas…We reden verder en vonden een douche bij een benzinestation. Oehh dat was heel fijn! Daarna reden we verder, maar vonden we niet direct een plekje waar we konden staan. We reden over de hooglanden, langs de sneeuwscooterwegen, die iedereen hier blijkt te hebben. Uiteindelijk sliepen we op een plekje aan de weg naar de Noordkaap. Het was nog maar 83 km van ons verwijderd, dus besloten we onze wekker vroeg te zetten en de volgende dag te gaan.

Om 7 uur ging dus de wekker en we reden rond een uur of 8 weg. De laatste 15 km naar de Noordkaap is namelijk in een konvooi, die om 11 uur zou vertrekken. We reden over wegen met aan de ene kant de bergen en aan de andere kant een klif met daaronder de zee. De weg was een mengeling van ijs en sneeuw en zodra we hoger kwamen, stoof de sneeuw over de weg. We reden ook door een tunnel met aan beide kanten een helling van 9%, die onder de zee doorging. Uiteindelijk kwamen we bij het konvooi aan, ruim op tijd. We sloten aan in de rij en konden steeds meer mooie wagens verwelkomen: expeditieauto’s en terreinwagens met daktenten. We maakten foto’s van elkaar en toen de sneeuwschuiver kwam, volgenden we deze naar de Noordkaap.

Het was een prachtige weg door een landschap dat zo ruig en onbegaanbaar is, dat je je niet kunt voorstellen dat Sami (de soort indianen van het noorden) er echt leven. Het konvooi stopte bij de langverwachte eindbestemming: de Noordkaap. Het is zo’n beetje het meest winderige stuk van heel Noorwegen, maar we hadden een mooie dag uitgekozen. Tussen de sneeuwbuien door, konden we de zon voelen en van het uitzicht genieten. De Noordkaap ligt op een plateau en als je naar beneden kijkt zie je een klif van een paar 100 meter hoog (helaas, de opdracht om een nieuwjaarsduik te doen op de Noordkaap werd hem dus niet…). We maakten foto’s van Heinz en plakten een mooie Noordkaapsticker op hem en na een paar uur, vertrok het konvooi weer. Heel apart dat onze reis naar het noorden er nu op zit. Nu gaat onze reis verder naar het zuiden (en hopelijk naar de warmte!). We houden van de ruige natuur die Noorwegen heeft, maar we hebben ook zin om andere landen te gaan bezoeken.

De volgende morgen besloten we om niet zo ver te rijden, zodat Jelte ’s middags nog kon werken. We zijn naar Oldefjord gereden en toen richting Lakselv. Daar zijn we weer aan een fjord gaan staan. Het water was bevroren en op sommige plekken staken de ijsschotsen er bovenuit. We hebben een rustige middag gehad en ’s avonds waren er maar een paar wolken. Nadat we een paar keer hadden gekeken, was daar het noorderlicht weer. Het was erg fel en we keken vol verbazing hoe het boven ons hoofd danste. De eerste keer was niet te vergelijken met dit, zo mooi!

’s Morgens hebben we weer vol verbazing gekeken. Nu naar Koreanen die 10 minuten uit een bus stapten, foto’s maakten vanuit allerlei posities en daarna even snel vertrokken als ze gekomen waren.

Nadat wij een kleine afwas hadden gedaan, gingen wij ook weer op weg. De weg was nog steeds ijs met daaroverheen sneeuw, dus onze sneeuwkettingen hielden we aan. Sinds we ze voor de Noordkaap aan hebben gedaan, zijn ze nu niet meer af geweest. We reden naar Lakselv, deden boodschappen en reden toen eerst een verkeerde kant op. We zouden landinwaarts moeten gaan, maar we reden nog steeds langs het water. Toen we erachter kwamen, keerden we om, reden we weer terug naar Lakselv en reden we toen wel landinwaarts, richting Finland. De bergen werden heuvels en de weg was aardig vlak. Dat is misschien de reden waarom het mis ging, het ging zo gemakkelijk en we reden net iets te hard (50km/u waar je 90km/u mag). In een paar seconden reden we niet door de bocht, maar schoten we rechtdoor, een meter sneeuw in. Lydia schreeuwde, Jelte verstijfde en daar stonden we, onze bus in de berm en overal sneeuw. We stapten uit en voorbijgangers stopten gelijk om te kijken of we oké waren en hulp nodig hadden. Twee mannen hebben een rescuecar gebeld en hebben ons geholpen de bus uit te graven. Wij waren ook al begonnen met graven (met ons afwasteiltje en een klein schepje) om te kijken of de motor oké was. Na een tijdje waren we aardig ver met graven en kwam de rescuecar. Deze had een lier achterop zijn wagen en deze kon bevestigd worden aan de bus. We hebben alleen geen lus, dus moest het reservewiel onder de bus vandaan. Daarna kon Heinz er langzaam uitgetrokken worden. Wonder boven wonder had Heinz geen krasje, deed de motor het perfect en nog belangrijker: hadden wij helemaal niets. We hebben heel wat sneeuw en ijs weggehaald, hebben de mannen allemaal heel erg bedankt en zijn toen heel voorzichtig verder gereden. Na een aantal kilometers vonden we een plekje bovenaan een heuvel, waar we hebben gegeten en waar we besloten om daar te blijven staan. Zo konden we bijkomen van wat er gebeurd was. ’s Avonds werden we weer getrakteerd op het noorderlicht al was het dit keer best bewolkt.

De volgende morgen zijn we naar Karasjok gereden, een plaats aan de grens met Finland. Daar zijn we op een camping gaan staan, zodat we bij konden laden, maar bovenal: onze kleding konden wassen. Het was best koud, maar de eigenaar van de camping zei: ‘het is niet echt heel koud nu, normaal is het -40’. Say what?! Hoe kunnen mensen hier leven? ’s Avonds toen Lydia aan het douchen was, begon het mooie schouwspel weer. Heel de lucht was weer groen en we keken door het dakraam van de bus, met een kopje thee naar wat er boven ons hoofd gebeurde. Het was best koud, dus we keken op de weerapp en verbaasden ons dat het -30 zou worden. Zo’n kou hebben we in ons hele leven nog nooit meegemaakt. Gelukkig was het in de bus en onder de dekens lekker warm (als je de muren niet aanraakte) en hebben we lekker kunnen slapen.

Alles was de volgende morgen bevroren. Zelfs de natte handdoeken die in de bus lagen, waren zo hard als steen. Lydia draaide nog één was, we updaten onze website en toen vertrokken we richting Finland. oNormal