Deze week begint met een missie, een sticker vinden van Spanje! Nu we in de buurt zijn van Valencia moet dat toch wel lukken? We nemen afscheid van onze buren en vertrekken in de ochtend.
In het bezoeken van de drukke stad hebben we niet zo veel zin, dus we hadden het volgende plan bedacht: Lydia stapt uit in het centrum en Jelte blijft rondjes rijden om haar daarna weer op te pikken. Zo gezegd, zo gedaan.. via de live locatie van Whatsapp houden we contact. Terwijl Lydia zocht naar een souvenirwinkel zocht Jelte naar een parkeerplek. Gelukkig is in elk geval één van ons geslaagd, al gauw was het Lydia gelukt en waren we weer herenigd. Buiten de stad aten we een broodje en konden we de nieuwe stickers opplakken. De sticker van Portugal hadden we bewaard voor dit moment.
Na de stad reden we verder langs de kust naar een mooie plek vlak bij de zee. Waarschijnlijk de laatste keer staan bij de zee deze reis! Jelte vond een mooie boomstam en heeft deze verwerkt tot brandhout. Het was wederom heerlijk weer en we hebben lekker in het zonnetje gezeten.
De volgende dag rijden we een prachtige route door dalen en bergen. We stoppen regelmatig om al het moois om ons heen in ons op te nemen. In een prachtig dal tussen steile rotsen vinden we een plek om te staan. Tijdens een wandeling zien we hoe een tweetal bergbeklimmers de steile rotswand trotseren, indrukwekkend! Wij klimmen naar het topje van de berg vanuit het oogpunt van de drone, wat een prachtig gebied. De rest van de avond is gevuld met het spelen van spelletjes bij een lekker warm kacheltje.
Vandaag staat wederom een flinke klim op de planning, maar nu moet Heinz er aan geloven! De route kronkelt omhoog over een smalle weg. Door het bos en via vele haarspeldbochten komen we boven. Een prachtig uitzicht over de Pyrineeën schittert voor ons. Beiden zijn we er stil van. De zon zet de witte toppen in de spotlights. We parkeren met dit uitzicht en maken een wandeling langs de rotswand. Ook hier is het fris dus al snel gaat de houtkachel weer aan en is het weer heerlijk behaaglijk binnen.
Vanaf het prachtige uitzichtpunt rijden we de volgende dag weer naar beneden. Alsmaar richting het Noorden. Even later zien we de gigantische berg waarvan we zijn gekomen. De route is wederom schitterend en wanneer we langs een rots met daaronder een kronkelende rivier rijden maken we een paar foto’s met de drone. De rivier raast van het snelstromende water, al blijkt dat het water slechts een stroompje is als je ziet hoe breed de rivier kan zijn!
Mevrouw Dronepiloot 
We zoeken naar een nieuwe overnachtingsplek en rijden een nat zandpad het bos in. Aan het einde van het hobbelende pad blijkt niets te zijn, dus we rijden weer terug. Dan begint het. Sneeuw! Na 20 landen (Gibraltar meegerekend) rijden we voor het eerst weer door de sneeuw. De laatste keer was in Polen. Heerlijk, nu is het echt winter in plaats van die regenachtige boel! We vinden een andere plek, zetten weer de houtkachel aan en de volgende ochtend worden we wakker in een witte wereld om ons heen.
Vannacht was het fris geworden en we slapen inmiddels onder het dubbele dekbed. Gelukkig zijn we nu goed voorbereid voor de kou. Dankzij de motorverwarming die we in Noorwegen ingebouwd hebben start de bus zonder moeite en is het voorruit snel wasemvrij. We rijden verder door het prachtige gebied en komen niet lang daarna aan bij een landsgrens. Tussen Spanje en Frankrijk ligt het piepkleine Andorra. Het staat bekend als belastingparadijs met goedkope winkels en brandstof. Daarnaast ligt het in een prachtig gebied omringd door bergen. Reden genoeg voor ons om een kijkje te nemen.
We stoppen bij het eerste de beste mega-winkelcentrum om een stokbrood te halen en vinden daar ook een sticker van dit land. Daarna rijden we door naar een parkeerplaats in Andorra-city om daar een kijkje te nemen. De lange broeken van Lydia zijn versleten, ze loopt al een tijdje heel modieus rond met in elke broekspijp een groot gat. Best wel onhandig en fris nu. Op zoek naar een nieuwe broek dus in één van de vele kledingwinkels. Het stadje doet ons denken aan Batavia-stad in Nederland. Jammergenoeg hebben ze geen kleding voor lange Nederlanders en mislukt de zoektocht.
Voor de rest is Andorra vooral volgebouwd en klein. Dus voor een slaapplek rijden we verder naar Frankrijk. Eerst natuurlijk nog even tanken! Bij het tankstation staan twee lifters en Jelte steekt z’n duim op om aan te geven dat ze wel mee mogen. Na voor €1,04 per liter getanked te hebben rijden we verder met twee mensen uit Argentinië achterin. Ze zijn op reis door Europa en op zoek naar werk in Andorra. Ze vertellen dat ze hier langer kunnen blijven omdat het niet bij Europa hoort. In Europa mogen ze maar drie maanden verblijven. Even later zetten we ze weer af en nemen gelijk een andere lifter mee. Weer een jongen uit Argentinië. Even later stappen er nog twee dames in en dan is taxibus Heinz vol. Ook zij komen uit Argentinië en ze zijn allemaal op zoek naar werk. Eentje had al werk en stapte als eerste weer uit. Al snel volgde de rest. De volgende lifter hebben we maar gedag gezwaaid, zo blijven we bezig. Het blijkt dat ze appartementen delen en te weinig geld hebben om de bus te nemen. Wellicht is liften in Argentinië een stuk normaler, wij zouden het stukje gelopen hebben. We verlaten Andorra over een prachtige bergpas en komen aan in het dikbesneeuwde Frankrijk.
Wauw! Aan deze kant is zoveel meer sneeuw gevallen! De skipistes zijn in werking en vanaf een hoog gelegen parkeerterrein zien we een aantal skiërs naar beneden glijden. Wij lopen door het dikke pak en moeten terugdenken aan het begin van onze reis. Zo bijzonder dat we dit nogmaals mogen herbeleven. Het nadeel van de sneeuw, het weggetje naar onze overnachtingsplek is ondergesneeuwd. Laten we maar op de parkeerplaats blijven staan. De houtkachel gaat weer aan en even later begint het ook weer te sneeuwen.
Na het avondeten is er alweer 20 centimeter gevallen en is het parkeerterrein veranderd in een witte wereld. De auto’s over de weg kruipen langzaam voorbij. Één auto lijkt het parkeerterrein op te willen rijden, maar rijd langzaam door de berm in. Lydia schrikt op en samen zien we hoe de bestuurder achteruit en weer terug de weg op rijd in tegengestelde richting. Even later komt hij alsnog het parkeerterrein opgereden vanaf de andere inrit. De auto komt vlak naast ons te staan en rijd heen en weer naast ons. Dan keert hij nogmaals en parkeert nu achterstevoren naast ons. Al die tijd had hij zijn lampen niet aan dus wij waren een beetje geschrokken. Na een gebed is Jelte naar buiten gegaan om onze emmer te legen en te kijken of de man in orde was. Het leek in orde en hij kreeg een oké terug van de ietwat verwarde man. Wij vonden het nog vreemd dat hij zo naast ons stond, maar al snel hadden we andere zorgen.
Een auto met zwaailampen van het wegbeheer kwam voor ons staan en wij beiden moesten achter hem aan gaan rijden. De weg waaraan wij stonden werd afgesloten en iedereen moest worden geavacueerd vanwege de komende hevige sneeuwval. De man van het wegbeheer liet ons weten dat we in het nabije stadje wel veilig konden gaan staan. Na heel langzaam achter de verwarde man in zijn auto gereden te hebben kwamen we aan in het stadje. Op een groot, leeg en besneeuwd parkeerterrein zijn we gaan staan en gaan slapen. In de nacht werden we nog een aantal keer wakker en zagen door het raam dat het al de hele nacht aan het sneeuwen was. Onze sporen waren alweer uitgewist, en er lag nu zeker 30 tot 40 centimeter sneeuw. Zouden we hier morgen wel weer uit kunnen komen?
Een paar uur later werden we gewekt door een tractor met sneeuwschuiver die om ons heen de sneeuw aan het opruimen was. De laatste uurtjes konden we met een ietwat gerust hart verder slapen. In de ochtend zijn we als eerste naar buiten gegaan om in de sneeuw te spelen en foto’s te maken. Er lag nu zeker een halve meter! De deur van de bus raakte bij het openen de sneeuw net niet en op het dak lag een enorm pak! Wat tof om te zien en ondanks de sneeuwschuiver waren we nog steeds ingesneeuwd. Even later kwam er een man van het wegbeheer naar ons toe en we moesten opnieuw achter hem aan. Lopend dit keer, de bus moest blijven staan. Even later zaten we in zijn sneeuwschuiver-truck te wachten.. Er bleek lawine gevaar te zijn!
Om de lawines onder controle te houden blijkt dat ze deze zelf opwekken. Over 15 minuten zou een explosie plaatsvinden waarna een lawine kon volgen. We moesten daarom voor de veiligheid wachten bij hem in de truck. Eerder hebben we deze explosies ook al gehoord, wij dachten dat het jagers waren.. maar het blijken dus gasexplosies te zijn. In de bergen is een systeem aangelegd waarmee ze met één druk op de knop een explosie kunnen laten afgaan om een kleine lawine te veroorzaken. Dit voorkomt dat de sneeuw zich opstapelt en één grote lawine wordt. Uiteindelijk viel het mee en konden we terug naar de bus. We kregen nog wel een leuk ritje in de sneeuwschuiver cadeau toen de man nog even de sneeuw rondom onze bus wegschoof. Leuk baantje en dat scheelt ons een boel graven!
Na ons ontbijt hebben we het dak van de bus sneeuwvrij gemaakt, heeft Jelte nog geprobeerd donuts te maken op het parkeerterrein en zijn we uiteindelijk via de tunnel verder gereden. De pas was nog steeds afgesloten. Na zo’n tien kilometer rijden waren we uit de bergen én uit de sneeuw. Wat een bizarre verandering, aan de andere kant van de berg zitten de mensen vast in de sneeuw of zijn ze aan het skiën en hier regent het met bakken uit de lucht. Na een tussenstop bij de supermarkt zagen we steeds meer gevolgen van de hevige regenval in Frankrijk. Alle rivieren waren stroomversnellingen geworden en zo breed dat complete weilanden onder snel stromend water staan en dat zelfs ook de bomen in het water stonden.
Een overnachtingsplek aan het water hoeven we nu niet te proberen. In het stadje Foix vinden we een gratis camperplaats. Samen onder de paraplu zijn we het stadje ingegaan en hebben een lekkere warme chocolademelk gedronken. Later vonden we nog een WiFi punt bij de toeristeninformatie. Zo konden we die avond weer eens een film kijken!
Wat mooi daar in de Pyreneeën! We denken er over om daar een keer in de zomer heen te gaan met de klapkar. Moeten maar eens ‘om de tafel’ om van jullie te horen wat de mooiste bergregio is om op vakantie te gaan. 🏔🏕
En indrukwekkend dat dikke pak sneeuw. Toch ook wel weer heel leuk!
We zien naar jullie uit en hopen dat jullie ook deze laatste maand nog bijzondere dingen mogen zien en meemaken.
Tot gauw! Au revoir!