Week 4

We werden aan het begin van deze week wakker in Noorwegen en wederom na een erg koude nacht. In de bus was het heerlijk warm, maar met het starten van de motor zagen we dat de bus het toch niet zo leuk vond. De motor sloeg nog maar net aan. Dit was voor ons echt een moment om te gaan evalueren. Als we nog verder naar het noorden gaan, blijven de temperaturen hetzelfde of worden ze zelfs nog extremer. Dat gaat de motor niet trekken. Dat betekent dat we of een verwarmingsinstallatie in moeten bouwen in de motor of uit Scandinavië moeten vertrekken. Om er rustig over na te denken, zijn we naar het zuiden gereden, richting Oslo, waar het warmer was (-6). We gebruikten dit keer onze camperplaatsapp en vonden een plek bovenin Oslo. Na anderhalf uur rijden kwamen we op de weg die naar de plek zou leiden. De weg leidde naar boven en aan de andere kant stond file naar beneden. We bleken naar een skigebied te rijden, inclusief een olympische skischans. Het was er dus heel erg druk en niet een plek waar we rustig zouden kunnen slapen. Na wat gegeten te hebben, zijn we dus weer naar beneden gereden (in de file) en zijn we Olso uit gereden naar een parkeerplaats aan een snelweg. Het was donker en het sneeuwde, dus we waren heel blij toen we uiteindelijk aankwamen.

De volgende dag hebben we drie hosts voor workaway’s benaderd, die zich in het zuiden van Noorwegen bevinden. We dachten: als we nu eerst een workaway doen voor een paar weken, dan is het misschien al iets warmer en kunnen we dan naar de Noordkaap vertrekken. Hierna reden weer verder door het schitterende landschap (één van de redenen waarom we echt niet uit Scandinavië willen vertrekken) met een heerlijk zonnetje erbij. Uiteindelijk kwamen we aan bij onze overnachtingsplek aan een bevroren rivier. Toen we zagen dat het ’s nachts weer -14 zou worden, hebben we besloten om toch een motorverwarming in te (laten) bouwen. We willen graag verder naar het noorden, maar maken ons nu alleen maar zorgen of de bus wel start ’s morgens. Dat maakt dat we slecht slapen, elke dag erg moe zijn en dat het plezier eraf gaat. We zijn alleen bezig met een plek zoeken waar het warmer is, ipv naar het noorden te rijden, wat ons uiteindelijke doel is. Deze keuze gaf ons rust en Jelte ging gelijk kijken waar hij zo’n installatie kon krijgen. We reden verder naar Kongsberg, waar we een plekje vonden op een rustplaats. ’s Avonds kregen we een bericht terug van één van de hosts van workaway, die aangaven dat we welkom waren vanaf zaterdag. Superfijn en we namen het aanbod graag aan!

De volgende dag begon onze zoektocht naar een garage die ons kon helpen om een verwarmingsinstallatie te vinden en in te bouwen. Garage één gaf aan dat ze ons niet konden helpen, omdat Heinz te zwaar was, dus ze stuurden ons naar een Volvo garage voor vrachtauto’s. Bij de Volvo garage aangekomen, wilden ze ons niet helpen, want ‘you’re not a Volvo’. Zij stuurden ons naar een lastebilsenteret, een vrachtautogarage 20 km verderop. We reden er met onze navigatie heen, maar die stopte bij een tankstation, waar nog nooit iemand van het bedrijf gehoord had. Wel wisten ze een andere garage die ons wel kon helpen. Toen we daar aan kwamen rijden leek het net een autokerkhof vol met besneeuwde bussen en (vracht)auto’s. Nadat we even moesten zoeken naar de ingang vonden we de medewerkers, die heel behulpzaam waren en wel wilden kijken naar onze bus, die ze overigens klein vonden. We mochten hem in de (heel fijn verwarmde!) loods rijden en daar hebben Jelte en de medewerker gekeken naar de bus en wat de mogelijkheden waren. We konden kiezen tussen een elektrische verwarming, waar we een aggregaat bij moesten kopen of een dieselverwarming, wat weer heel duur was. We wilden er even over nadenken, dus zijn we weer terug naar de rustplaats gereden waar we de vorige nacht ook hadden gestaan. Hier konden we weer lekker de houtkachel aan doen en hadden we een rustige nacht.

’s Ochtends hadden we besloten dat we naar Horten gingen rijden. Daar was een camperplaats met stroom, zodat we even bij konden laden (de auto, maar wijzelf ook voordat we aan de workaway zouden beginnen). Voor we weg gingen kwamen we erachter dat er ijs in het luchtremsysteem begon te komen. We hebben er toen samen brandspiritus ingespoten terwijl het lichtjes sneeuwde. Daarna gingen we op weg en kwamen we op tijd aan bij de camperplaats, maar we hadden helemaal geen water meer, alleen wat flessen drinkwater. Op de camperplaats waren alle voorzieningen afgesloten, dus begon de zoektocht naar gratis afwas- en drinkwater. We gingen als eerste naar een winkelcentrum, want we moesten toch nog een aantal ansichtkaarten halen. Daar was ook een wc…toen we terug bij de bus kwamen, hebben we onze tank meegenomen in een boodschappentas en zijn we in de wc ons water bij gaan vullen. Daarna liepen we met ons tankje, door het winkelcentrum weer terug naar de bus. Blijkbaar heeft niemand het gezien of vonden ze het niet erg, want niemand sprak ons erop aan. Terug in de bus heeft Jelte nog wat informatie opgezocht over de motorverwarming. Hij kwam erachter dat hij het onderdeel ook zelf in kon bouwen en dat het onderdeel in Nederland goedkoper was dan hier in Noorwegen. Helaas waren de invoerkosten, verzendkosten en andere kosten zo hoog, dat we uiteindelijk het onderdeel hier in Noorwegen konden kopen. Het zou even een groot gat in onze portemonnee worden, maar zonder dat konden we niet verder.  We kwamen steeds dichter bij de oplossing!
Jelte heeft ’s middags nog gewerkt en Lydia is begonnen met het bewerken van de filmpjes. Na het avondeten werd er opeens op de deur geklopt. De vorige keer dat dat gebeurde was in Nederland, om 4 uur ’s nachts, op een parkeerplaats, waar de politie zei dat we niet op die plek mochten staan. Gelukkig was het dit keer iets leuks: Björn stond aan de deur. Hij leeft samen met zijn vriendin Marieke in een zeilboot in de haven waar wij op uitkeken. Hij vond onze bus gaaf (zijn ouders hadden er vroeger ook eentje) en vroeg of hij even binnen mocht komen. We hebben leuk met hem kunnen praten en we werden ook wel benieuwd naar zijn boot. Hij nam ons er mee naartoe en we stonden verbaast van de kleine, maar mooie ruimte in de zeilboot. Toen Marieke thuis kwam hebben we met hen gepraat over Noorwegen, hiken, skiën, walvissen, elanden (die zij nog nooit hebben gezien in 5 jaar!), zeilen en reizen. Zij gaan zelf met hun boot over een jaar voor een onbepaalde tijd varen, supergaaf om zo locals te ontmoeten die ook dezelfde droom hebben als wij! Om 12 uur in de nacht namen we afscheid, sommige mensen moeten natuurlijk wel werken ’s morgens, en hebben we lekker kunnen slapen in de haven.

’s Morgens hebben we de knoop doorgehakt om ’s middags het verwarmingsonderdeel voor de motor in Noorwegen te kopen. Jelte heeft de webshop gebeld en kreeg gelijk leuk contact met de eigenaar. We konden, ondanks dat het een webshop was, bij hem langs komen. Toen we er waren heeft hij met veel geduld uitgelegd hoe alles werkte en toen we zeiden dat hij wel even in de bus mocht kijken, was hij gelijk enthousiast. Hij en zijn vrouw hadden ook wel gedacht aan een tiny-home en dit was ook zijn droom. Hij vond het zelfs zo leuk dat hij aangaf dat we minder voor het onderdeel hoefde te betalen, hij wilde ons hierdoor graag steunen in onze reis. Nadat we nog goede tips hebben gekregen over wanneer we het goedkoopst konden tanken (zondag en maandagochtend) en hij onze website had opgeslagen (misschien moeten we deze ook maar in het engels maken…), reden we tevreden naar huis. Het gaf ons weer nieuwe energie dat er mensen zijn die ons willen ondersteunen terwijl we ze nog nooit hebben ontmoet alleen omdat ze ons project leuk vinden. Het gebaar dat deze man gaf, was voor ons heel waardevol. Heel bijzonder!

Nadat we terug waren bij de haven zijn we met de veerboot naar Moss gegaan en weer terug naar Horten (Nederlanders en gratis!) om een hamburger te eten.

De volgende dag heeft Jelte ’s morgens eerst gewerkt en daarna zijn we naar Sandvika gereden. Daar hebben we nog wat werkkleding en dingen voor de auto gekocht. Daarna hebben we een plekje gevonden op een parkeerplaats om te overnachten. ’s Morgens ging de wekker om half 7 en haalden we om 8 uur een Frans meisje op van het busstation in Sandvika. Zij ging ook naar de boerderij waar we een workaway gingen doen en was er al eerder geweest. Ze kon ons dus goed de weg wijzen over de besneeuwde wegen en ons ondertussen vertellen over de boerderij. Wat we daar hebben beleefd, lezen jullie volgende keer!