Week 29 & 30 – Heit, Mem en Thijs mee op reis!

Tijdens onze workaway bij Nora’s Ranch kwamen Heit, Mem en Thijs met het idee om hun vakantie bij ons door te brengen. Samen hadden we het volgende plan bedacht, ze zouden naar Ohrid vliegen, 10 dagen meereizen en dan in Tirana (Albanië) weer het vliegtuig naar huis pakken. Hun vliegtuig had wat vertraging, dus hadden wij alle tijd om alvast eten te koken en de laatste dingetjes voor te bereiden. Toen heit, mem en Thijs aankwamen, konden we elkaar na een half jaar weer zien, heel leuk!

We hebben eerst gegeten en gepraat en zijn toen naar een plekje in een nationaal park gereden. Het was de hele dag al slecht weer met regen en bovenop de berg was er ook nog een keiharde wind. We hebben uiteindelijk ons kamp opgeslagen in een dal. De mannen hebben in het donker en de regen de tenten opgezet en de vrouwen hebben de afwas gedaan. Daarna zijn we ook maar in onze bedjes gekropen, want na al dat gereis waren we best wel moe.

Na een koude en onwennige nacht, werden we wakker gemaakt door een kudde koeien. Ze stonden bij de tenten, schuurden tegen de bus aan en poepten de hele straat onder. Ondanks dat werden we wakker met een zonnetje en een prachtig uitzicht. We hebben ontbeten en ons water bijgevuld en zijn toen onderweg gegaan naar Albanië. De grenscontrole ging eigenlijk heel erg makkelijk en zo kwamen we als snel weer in een nieuw land! Albanië is na Moldavië en Oekraïne het armste land van Europa en dat zagen we al snel. Voor Jelte en Lydia was het eigenlijk al heel normaal om te zien, omdat heel oost-Europa er arm uitziet, maar voor de anderen was het een hele overgang. We reden over prachtige bergwegen en zagen de schoonheid van Albanië. Onderweg stopten we voor een lunch met een mooi uitzicht en verder rouleerden we veel qua zitplaatsen zodat iedereen het mooie land kon bewonderen.

Ons slaapplekje vonden we op een schiereilandje in een bergmeer, waar we de tentjes opzette en de bus recht neerzette. Daarna hebben we de rest van de middag lekker in de zon gezeten, gelezen, gezwommen en gepraat. We kregen nog Zwitserse buren, hebben lekker gegeten en ’s avonds hebben we een kampvuur gemaakt. Toen de zon helemaal onder was, kregen we nog een mooi cadeautje: een maansopkomst. De maan was bijna helemaal vol en heel fel, prachtig om te zien.

• 

• 

• 

• 

• 

• 

De volgende ochtend had eigenlijk iedereen wel een goede nachtrust gehad. Na het ontbijt braken we ons kamp weer af en gingen we op weg. Onderweg hebben we ook nog even laten zien hoe we de drone bestuurden vanuit de bus. Verder waren de wegen slecht met veel kuilen, maar de uitzichten over de bergen maakten alles goed. Wat een mooi land is Albanië!

We hebben in een stadje een simkaartje gekocht om te kunnen internetten onderweg. We kregen van een vrouwtje te horen dat de stroom het niet deed die dag (O, vandaar dat alle winkels er zo donker uitzagen!) en ze gaf ons een goede tip voor een restaurant. We hadden helaas niet zoveel geld meer (uit eten in Albanië is goedkoop, maar voor €3,- met z’n vijven uit eten is wel heel optimistisch), dus hebben we broodjes gegeten en zijn we na een wifistop verder gereden naar het zuidoosten van Albanië. We verbaasden ons over de mooie bergen, maar ook over de slechte wegen. Uiteindelijk hebben we die dag 4 uur gereden en waren we best vermoeid toen we aankwamen op onze nieuwe overnachtingsplek. We stonden op een klein plateau en konden uitkijken over het dal en de bergen erachter. Nadat we het kamp hadden opgeslagen, aten we lasagne en konden we genieten van het onweer en een mooie regenboog een berg verder.

De volgende ochtend werden we wakker en zagen we een rij ezels voorbijkomen met kratjes op hun rug waar babygeitjes in zaten. Ook kwam er een herder voorbij met koeien. Heit heeft een praatje met hem gemaakt en hij heeft bij ons koffie gedronken. Doordat we wisten wat het Albanese woord voor regen was, kwamen we erachter dat het die middag zou gaan onweren. Dat kon die man zien aan de lucht! Na het ontbijt hebben we alles opgeruimd, de beste man gedag gezegd en zijn we weer verder gereden. Heit en Thijs hebben een heel stuk naar beneden gereden op de mountainbike.

We moesten een tankstation en een supermarkt vinden en toen we even later een groter stadje tegen kwamen, hebben we het daar geprobeerd. Eerst is er geld gepind, want Albanië heeft geen Euro en de kleine winkels hebben vaak geen pinautomaat. Toen zijn we op zoek gegaan naar een supermarkt, die allemaal dicht bleken te zijn tussen twee en vijf. We hebben onze boodschappen bij elkaar gescharreld bij een groenteboer, minimarket en een bakker. Daarna hebben we nog getankt en konden we weer op weg.

Vanaf de weg zagen we een rivier lopen met een mooie hangbrug. Jelte is heel enthousiast de weg ingereden, naar de brug toe, maar daar aangekomen leek het ons niet heel verstandig om eroverheen te gaan. De brug wordt vooral gebruikt voor herders met koeien en zag er wat wiebelig uit voor een zware Mercedes. Aan het riviertje hebben we een broodje gegeten en zagen we het weer omslaan. Twee onweerswolken kwamen naar elkaar toe.

Toen de bus weer was gedraaid en we op weg gingen, begon het heel hard te regenen, onweren en te hagelen. Net op tijd binnen dus! Nadat de bui over was, zijn we naar een plekje gereden bovenaan een rivier. We hebben nog lekker gegeten en een mooie zonsondergang kunnen zien.

In de buurt zou een mooie canyon zijn, wat we wel graag wilden zien. We gingen dus op tijd weg en sloegen in een dorpje rechtsaf. De weg was eerst nog van asfalt, maar dat ging over in een zandweg die langzaam de bergen in slingerde, met een diepe kloof aan de ene kant. De weg was best wel heftig en na een tijdje vroegen we ons af of we wel verder moesten gaan. We besloten weer terug naar beneden te gaan, draaiden met wat moeite de bus om en hobbelden weer naar het dorpje. Daar weer aangekomen, besloten we dat we naar Berat konden gaan. Dat zou een mooi oud stadje zijn, vanuit waar we eventueel ook nog naar de canyon konden gaan. De weg naar Berat was nog zo’n 60 km, maar de weg was bizar. Dit was de slechtste weg waar we ooit overheen waren gereden. Het leek alsof het een opgedroogde waterval was, met diepe kuilen, goten en steile hellingen. Je denkt de hele tijd dat de weg vast wel beter zou worden, maar dat werd het niet en na een tijdje kan je niet meer terug. We hebben zo’n 4 uur gedaan over 15 km en soms waren we bang dat we vast zouden komen te zitten of dat de bus kapot zou gaan.

Onderweg hebben we een broodje gegeten en uiteindelijk kwamen we bij een dorpje waar ze asfalt hadden! Wat een verademing na 4 uur lang heen en weer geslingerd te worden. We hebben gekeken of de weg vanaf hier helemaal asfalt zou zijn, maar het stopte na het dorpje, dus zijn we omgekeerd en hebben we bij een restaurantje gegeten. We kregen een hele tafel vol lekkere dingen en nadat we weer een beetje waren bijgekomen, zijn we op zoek gegaan naar een slaapplek. We zijn de asfaltweg naar beneden gevolgd en kwamen daar bij een rivier. Na even zoeken, zagen we een weg naar beneden en konden we ons kamp opslaan bij een rivier. We hebben gelijk onze zwemkleding aangetrokken waarna Jelte en Thijs een dam gingen maken in de rivier, mem met modder ging spelen en de rest een douche nam. De rivier was nog druk bezocht door herders en het was blijkbaar ook een doorgaande weg, want er gingen best wat auto’s dwars door de rivier heen. ’s Avonds hebben we voor het eerst de beamer gebruikt. We hebben geprojecteerd op een gevonden luifel, die we op de bus hadden gemonteerd en zo konden we een buitenbioscoop houden onder de prachtige sterrenhemel.

De volgende dag hadden we behoefte aan de zee. Nadat we alles hadden ingepakt, reden we over een heerlijke asfaltweg richting de zee. Het landschap werd ook steeds platter. Onderweg hebben we nog wat fruit gekocht bij een standje naast de weg en uiteindelijk kwamen we uit bij het strand, boven het stadje Vlorë. Je kon met je auto op het strand rijden tot vlak aan de zee. Hier hebben we de hele middag aan het strand gelegen en ’s avonds hebben we de bus geparkeerd bovenaan een klif. Hier konden we genieten van een mooie zonsondergang. Er stonden ook nog Duitsers naast ons, die ons waarschuwden over vliegjes die elektrische geluiden maakten. Daardoor hadden zij de nacht daarvoor slecht geslapen. We besloten het toch te proberen en hebben een prima nacht gehad.

De volgende morgen reden we langs de kust naar beneden. De weg was wel goed te doen, maar soms moesten we behoorlijk klimmen. Ook was de hele kust bezaaid met toeristen, hotels en heel veel parasols op het strand. Onderweg kwamen we een waterbron tegen, waar we ons drinkwater hebben bijgevuld en een supermarkt waar we even grote boodschappen hebben gedaan. Nadat we helemaal omhoog waren geklommen, reden we ook weer over een prachtige weg naar beneden, met uitzicht over de zee. We aten ergens langs de weg en daarna reden we naar een mogelijke overnachtingsplek. Het zou aan een heel mooi strand zijn, wat het ook was, maar de weg ernaartoe was pittig en het strand niet heel groot, dus de bus zou alles in beslag nemen. We zijn toen weer verder gereden naar een andere mogelijke plek. Hier is Lydia achter gebleven bij de bus en is de rest naar het plekje toe gelopen. Mem kwam even later weer terug, maar de mannen waren nergens te bekennen. Het bleek dat ze een rondje om de heuvel heen waren gelopen, op zoek naar een geschikte plek. Ze waren wel langs een klein strandje gekomen, maar de weg er naar toe was erg slecht. Na een uur kwamen ze weer terug bij de bus, waar mem en Lydia best wel ongerust waren. Na even wat gedronken te hebben, reden we verder. Inmiddels hadden we de hele dag in de auto gezeten, was het 6 uur en waren we moe van de warmte. Gelukkig vonden we uiteindelijk een plek aan een kiezelstrand. Google maps leidde ons weer over de raarste weg naar de plek toe, maar uiteindelijk stonden we, gingen heit en Thijs op pizzajacht, zetten mem en Lydia de tenten op en dook Jelte nog even de zee in. Toen heit en Thijs terugkwamen hebben we lekker pizza gegeten op het strand en genoten van de zonsondergang.

• 

• 

De dag erna besloten we nog een dag te blijven op dit strand. We hebben genoten van de zon en de zee en ’s avonds zijn we nog een rondje gaan lopen. De avond ervoor hadden Thijs en Jelte een kamp gespot waar christelijke liederen werden gezongen (in het Albanees). We zijn er dit keer met z’n allen heen gelopen en mochten bij de dienst zijn. Het is een kamp waarin een uitwisseling plaatsvind tussen een kerk in Albanië en een kerk uit Amerika. De liederen werden gezongen in het Albanees (prijs Adonai zingen in het Albanees is bijzonder!) en de toespraak werd gegeven in het Engels. Zo hadden we een kleine kerkdienst. We hebben nog gebeden met de dominee/pastoor van de kerk in Tirana en zijn toen weer naar ons eigen kampje gegaan en hebben lekker geslapen.

• 

• 

Op woensdag zijn we naar de Blue Eye gereden. Dit ligt in een natuurgebied en is lagoon met heel helder water. De Blue Eye is een diep gat van meer dan 50 meter diep en een soort bron waaruit water omhoog komt. Op de toegangsweg reden al heel wat auto’s en toen we hadden geparkeerd en naar de Blue Eye liepen, zagen we pas hoeveel mensen er waren. De Blue Eye is omheind en er staan bordjes met ‘no swimming and no diving’ erop. Wat doen mensen? Jup, van een uitzichtpunt in de Blue Eye duiken, snorkelen en zwemmen. Er was een mannetje die soms toezicht hield, maar als hij zich omdraaide deed iedereen het gewoon weer. Wij zijn zelf nog een klein paadje in gelopen, het voelde net een jungle. Ondanks dat het heel toeristisch is, is het wel heel bijzonder om te zien hoe helder het water is. We hebben bij een souvenirshop nog twee kaarten op de bus gedaan en een sticker gekocht en zijn toen weer snel naar de bus gegaan.

Aan het begin van de toegangsweg hebben we bij een klein riviertje een broodje gegeten en daarna zijn we op weg gegaan om een slaapplek te zoeken. We hebben onderweg nog even boodschappen gedaan in een luxe winkel zonder klanten en vonden daarna een plek aan een rivier. We moesten daarvoor eerst een heuvel af rijden en daarna door een grote plas rijden. De rivierbedding was heel groot met veel kiezelstenen. Jelte heeft de bus perfect gemanoeuvreerd naar het riviertje toe, maar toen we hem neer wilden zetten reed hij achteruit en kwamen we vast te zitten in een bergje met kiezelstenen. Na wat schepwerk hebben we hem er weer uit kunnen krijgen en hebben we hem toen maar op het gras neer gezet. De tentjes hebben we onder de bomen neergezet. Daarna hebben heit, mem en Jelte nog in de rivier gebadderd (niet gezwommen, want er was een beste stroming). ’s Avonds hebben we gegeten, een groot kampvuur gemaakt, worstjes gebraden en naar de sterren gekeken.

De volgende morgen was de planning om nog een keer te kijken of we in Berat konden komen. Dit keer namen we de goede weg en na anderhalf uur waren we er. We hebben de bus geparkeerd en zijn naar de oude stad gelopen. De straatjes waren smal en steil en toen we bovenaan kwamen, was er een leuk terrasje waar we wat hebben gedronken.

Het was erg warm, dus daarna zijn we weer naar beneden gelopen. We kwamen langs een moskee waar ze bezig waren met verbouwen. We werden uitgenodigd om even binnen te kijken (ooit op een Nederlandse bouwplaats geweest zonder helm en veiligheidsschoenen? In Albanië maakt dat allemaal niet uit, wij liepen met slippers de moskee in), heel bijzonder. Toen we bij de bus kwamen was het binnen inmiddels 44 graden (jaja, jullie dachten dat jullie het in Nederland warm hadden zeker 😛 ) en we zijn snel op weg gegaan met alle raampjes open. Onderweg kwamen we door een gebied waar olie in de grond zat, overal waren oliebronnen en het stonk er naar asfalt. Even later kwamen we bij een grote dam en een stuwmeer. Het meer was cyaanblauw, bijna onnatuurlijk. We zijn bij een mogelijk plekje gestopt, maar dit had weinig vlak land, dus zijn we nog een half uur verder gereden, waar we een mooi plekje aan een rivier hadden. Jelte en Thijs hebben nog lekker in de rivier gespeeld en geprobeerd een vlot te bouwen van afval. We hebben ’s avonds nog met z’n allen in de bus een film afgekeken en daarna hebben Jelte en Thijs nog een film gekeken.

Op vrijdagochtend hebben we rustig aan gedaan en alles weer goed ingepakt. Om half 12 zijn we naar Tirana gaan rijden. Na anderhalf uur rijden waren we daar, aten we een broodje en liepen we naar Bunk’Art. Dit is een grote bunker midden in de stad. Daarvoor moesten we eerst door een tunnel heen met een eng muziekje om vervolgens een ticket te kopen. We hadden net niet genoeg geld bij ons, gelukkig schatte de vrouw achter de balie Thijs wat jonger in en kon het met 4 volwassen en 1 kind ticket precies. De bunker zelf heeft heel veel verschillende kamers en gangen. Ze hebben hem helemaal gereconstrueerd en al lopend door de gangen volg je een tijdlijn van wat er in de tijd van de bunker is gebeurd in Albanië. Zo kreeg je een beeld van alle bezettingen en oorlogen die er zijn geweest in het land. Zo is het bezet geweest door de Italianen, maar heeft het ook een dictator gehad die vooral bang was voor aanvallen op zijn land en daarom meer dan 100.000 bunkers heeft laten bouwen. (1 op de 11 inwoners) Ook had Albanië gif wapens in bezit. We vonden het allemaal indrukwekkend en bizar dat mensen in zo’n bunker zouden kunnen wonen.

De overgang van binnen naar buiten was qua temperatuur een behoorlijk verschil, dus we moesten eerst even acclimatiseren. Daarna zijn we naar de bus gelopen en zijn we naar het centrum van Tirana gereden. We hebben een rondje gelopen en hebben daarna heerlijk in een Grieks restaurant gegeten.

Daarna zijn we verder gereden, want we moesten heit, mem en Thijs weer afzetten bij het vliegveld. Door de drukke stad (Jelte kan zich heel goed aanpassen qua rijstijl aan het land waar we zijn) reden we naar het vliegveld. Het laatste stuk leidde Google Maps ons in het donker naar de verkeerde kant van het vliegveld en vervolgens weer langs een aparte weg met een hobbelige zandweg en een hele dunne brug, waar we nog maar net overheen pasten. Uiteindelijk kwamen we dan aan bij het vliegveld. Daar hebben we de bus geparkeerd op een parkeerterrein en hebben we heit, mem en Thijs uitgezwaaid in de terminal. Heel apart dat ze weer naar huis gingen! We hebben niet gewacht totdat ze zijn opgestegen, omdat ze laat vlogen en nog een uur vertraging hadden, maar zijn naar de bus gelopen en hebben op de parkeerplaats van het vliegveld geslapen.