Deze week begon midden in Lissabon. We werden wakker op een kunstzinnige parkeerplaats onder een heerlijk relaxed sfeertje. De auto’s van afgelopen nacht waren vertrokken en alleen een paar alternatievelingen met hun busjes en campers waren overgebleven.
Continue reading “Week 47 – Terug naar het zuiden!”
Vorige week zijn we langzaamaan naar de zuidkust van Portugal, de Algarve, gereden. De ouders van Lydia komen deze week aan op het vliegveld in Faro om een weekje met ons mee te reizen.
Continue reading “Week 46 – Papa en Mama op bezoek!”
Na de inbraak in Golegã en het afhandelen met de politie was het alweer pikkedonker geworden. De rechterdeur wou niet meer dicht en we hadden ook even geen zin meer om te rijden. We besloten te overnachten op de parkeerplaats, de politie vond het geen probleem.
Continue reading “Week 45 – Portugal, even bijkomen”
In deze week hebben we een recordaantal kilometers afgelegd! Op een gegeven moment hadden we allebei het gevoel, een gevoel wat we in deze reis wel eens vaker gehad hebben: We hebben het wel weer gezien hier.. we willen naar een nieuw land! Zo gezegd.. zo gedaan..
Continue reading “Week 44 – Van Marokko naar Portugal”De laatste blog eindigde in Marokko. In de week erna zijn we naar Spanje gereden en daarna door naar Portugal. We hadden namelijk gezien dat er een paardenfestival zou plaatsvinden en Lydia vond het leuk om dat mee te maken.
Op zaterdag 2 november hebben we nog 4 uur gereden naar het plaatsje Golegã. Het was er enorm druk, waardoor een parkeerplek vinden moeilijk was. Bij een begraafplaats was echter nog wel genoeg plek. Er stonden een aantal auto’s en een camper. We hebben een tas ingepakt, de bus op slot gedaan en zijn naar het festival gegaan. Na anderhalf uur wilden we weer wat gaan eten in de bus en zijn we terug gelopen. Daar aangekomen zat er tape op de deur van de bus, o nee! De sloten waren geforceerd en toen we binnen kwamen was alles overhoop gegooid. We waren beroofd…de twee laptops, Lydia’s camera met alle lenzen, haar portemonnee en de bluetoothspeaker waren weg. Het ergste voor ons was nog dat we de meeste foto’s en filmpjes van de reis op externe harde schijven hadden en die zaten in de laptoptas. We zijn dus alle foto’s van de laatste 10 maanden kwijt geraakt. De dieven zijn via de deur weer naar buiten gegaan, hebben die weer dichtgeplakt met onze eigen ducktape en hebben de rol toen ook meegenomen…
De afgelopen dagen zijn we verdrietig geweest en boos. We voelen ons verslagen, wie doet nu zoiets?! We hebben al hele lieve berichtjes gehad van de mensen die we op de hoogte stelden. Daar zijn we erg dankbaar voor, ook dat we zelf niet aanwezig waren op het moment van de inbraak en dat er naast de sloten niets kapot is gemaakt. Toch blijft het lege gevoel achter en vinden we het ontzettend jammer dat we naast de foto’s op de site (die in lage resolutie zijn, dus niet geschikt voor bijvoorbeeld een fotoboek) niets meer hebben. We beseffen daarnaast heel goed dat het maar spullen waren en dat het belangrijker is dat we elkaar nog hebben.
