Week 8 – Lofoten, Andøya en walvissen

Nadat we de storm hadden overleefd, was het weer tijd om verder te reizen. Het was ’s morgens heerlijk weer, dus reden we in het zonnetje verder langs prachtige fjorden. We hebben tussendoor getankt en de drone even laten vliegen (meestal is het slecht weer dus lukt het niet, als het mooi weer is moet je je kans grijpen!).

Daarna reden we naar de ferry die ons naar Lofoten zou brengen. Op de boot was het rustig en kon je overal naar buiten kijken door de brandschone ramen. Het uitzicht was fantastisch! De besneeuwde bergen rezen op uit het glasheldere water. Na een uurtje begon het te sneeuwen en kwamen we aan op Lofoten. Daar hebben we overnacht op een betaalde camperplaats, zodat de accu’s weer even konden opladen. Het was een mooi plekje aan de fjord waar je de ferry regelmatig voorbij zag varen. Verder was er een heerlijk warme douche, waar we uiteraard goed gebruik van hebben gemaakt! Indien het zondag was, hebben we via de WiFi ook de toespraak van Uitzicht beluisterd (we proberen elke zondagavond een toespraak te luisteren of te bekijken) en als je je ogen dicht deed, voelde het net alsof je weer in Leeuwarden zat.

De volgende ochtend hebben we rustig aan gedaan. Het sneeuwde behoorlijk, maar we trotseerden het weer heel eventjes door naar de vuurtoren boven de camperplaats te lopen. Daarna hebben we boodschappen gedaan en zijn we op weg gegaan richting Andenes, het uiterste puntje van Lofoten, waar we walvissen willen gaan spotten. We zagen naast de sneeuw eerst niet zo veel, maar nadat de sneeuw wat minder heftig werd, konden we een aantal zeearenden (tjonge, wat zijn die groot!) en rendieren spotten! Heel gaaf om de dieren die je normaal in de dierentuin ziet, nu naast je bus te zien. In de namiddag kwamen we aan in Andenes, eerder dan we hadden gepland. We vonden een parkeerplaats bij een berg met wandelpaden en Jelte heeft toen het hele stuk naar boven gelopen in een sneeuwbui. Hij kwam terug als een sneeuwman!

19 februari: Jelte is jarig! Nadat we lekkere croissantjes hadden gegeten, reden we naar Andenes toe. Het was heel winderig en het sneeuwde, dus er ontstonden behoorlijke sneeuwduinen naast en op de weg. In Andenes kwamen we bij de walvissafari aan en bleek dat de eigenaar Nederlands was. Hij vertelde ons dat we geen orka’s konden spotten, omdat deze het hele jaar (op twee keer na) niet in Andenes waren geweest. Ze zaten noordelijker dit jaar. Voor Lydia was dit best een teleurstelling, omdat dit haar grote droom was. We konden wel gaan spotten, maar dan zouden we vooral potvissen te zien krijgen. Wel was het de vraag of ze überhaupt de zee op konden gaan. Het waaide zo hard dat de zee te onrustig was voor de komende dagen. Misschien zouden ze donderdag gaan, maar dan zouden we morgen terug moeten bellen. Met het telefoonnummer van deze man gingen we weer terug naar de bus. Het was slecht weer, dus wilden we graag iets binnen doen. Er was een Space center in de buurt, waar informatie gegeven werd over het noorderlicht. Helaas kwamen we aan en bleek dat het heel 2019 gesloten was. We zijn toen een stuk gaan rijden aan de westkant van Andøya, het eiland waarop we zaten. De westkant lag aan de zee en daar waaide het dus ook behoorlijk. Gelukkig was er geen verkeer (we kwamen helemaal niemand tegen!) en hoefden we dus niet aan de kant te gaan, maar het betekende ook dat er geen sneeuwschuivers langs waren geweest…Soms zagen we de weg niet meer door de sneeuw en de sneeuwduinen werden ook steeds erger. Na een tijdje kreeg de bus toch moeite met het rijden door af en toe een halve meter sneeuw. Toen hebben we op een vlak stuk de sneeuwkettingen om gedaan en konden we een heel stuk makkelijker onze weg vervolgen. We wilden niet te ver weg van Andenes gaan, omdat we misschien toch walvissen konden spotten, dus hebben we nog op Andøya geslapen.

’s Morgens was het prachtig weer met weinig wind, dus hebben we eerst een aantal keer met de drone gevlogen. De omgeving was echt zo mooi!

Onderweg liep er een rendier op de weg. Hij liep op zijn gemakje tussen alle auto’s door. Het leuke aan rendieren is dat ze meestal van rendierhoeders zijn, dus dat ze ook minder schuw zijn dan elanden. Hier in de omgeving zie je ze best veel.

Nadat we met de drone hadden gevlogen, hebben we wat gegeten en hebben we de man van de walvissafari gebeld. Deze zei dat we het boekingskantoor moesten bellen en deze deelde ons mee dat ze helaas helemaal vol zaten voor de donderdag. Toen hebben we het andere bedrijf gebeld in Andenes en deze hadden nog wel plek. Daar hebben we toen een optie voor aangevraagd en daarna zijn we weer richting Andenes gereden. We wilden weer op het plekje slapen waar we eerst ook hadden geslapen. We reden er heen en hebben toen eerst een stuk de berg op naar boven gelopen. We waren nog maar net begonnen, toen er een sneeuwschuiver naar beneden kwam waarin een man zat die aangaf dat we er wel konden overnachten, maar dat er om vier uur ’s nachts een oefening met militairen plaats zou vinden. We moesten wel op tijd opstaan voor de walvissafari, maar zo vroeg, dat wilden we liever niet. De man zei dat we wel achter het Space center konden gaan staan. Nadat we de berg op waren gelopen en genoten hadden van het prachtige uitzicht, liepen we weer naar beneden en reden we naar het Space center. Die avond zou er veel kans zijn op het noorderlicht, maar het was de hele tijd bewolkt en het sneeuwde. Om half 10 zijn we toen maar naar bed gegaan.

De volgende dag ging de wekker om 7 uur, kleedden we ons dik aan en reden we om 8 uur naar de walvissafari. Daar waren we als eerste aanwezig, maar al snel waren er nog meer mede-walvisvaarders. Een Nederlands stel kwam op ons af lopen en zei dat ze de dag ervoor een foto hadden gemaakt van ons met een rendier voor de bus. Grappig dat we deze mensen, Herné en Ineke, zo tegen kwamen! Ze zeiden ook dat ze de avond ervoor het noorderlicht hadden gezien om 10 uur. Wij hadden het dus net gemist!
Bij het walvistourbedrijf zeiden ze dat het nog niet zeker was of ze wel de zee op zouden gaan, omdat ze de dag ervoor erg ruige zee hadden. Wel konden we eerst mee doen aan de tour door het museum. Dat was heel interessant! Er was een gids die ons allemaal dingen vertelde over het eiland, waarom ze er altijd walvissen konden zien en over de verschillende soorten walvissen. Nu begonnen we ook te snappen waarom we geen orka’s konden zien. De haring was dit jaar naar het noorden verplaatst, dus gingen de orka’s daar ook heen. Na de tour gingen we terug naar de receptie en kregen we te horen dat de boot zou gaan. Na een boterham gingen we aan boord van het schip en kregen we uitleg over de veiligheidsinstructies. Daarna gingen we op weg naar open zee. Andenes is speciaal, omdat er dichtbij land een trog in de zee is, waar veel walvissen heen komen om te eten. De meeste tours gaan dus ook naar de trog, waar je ze het beste kunt spotten. 20 km verder kwamen we daar aan. Op de boot hebben ze speciale technologie waarmee je de echolocatie van de walvissen kan horen. Zo konden we de eerste potvis opsporen. Uiteindelijk hebben we zeven potvissen gezien, die na een tijdje boven geweest te zijn, allemaal naar beneden doken met hun prachtige staart boven water. Na 3 uur varen kwamen we weer terug in de haven, wat voor veel mensen en ook Jelte, een opluchting was. De zee was erg ruig door de harde wind en de boot schommelde zo erg heen en weer dat veel mensen zeeziek werden. Aan land hebben we nog een warme chocomel gedronken, wat heel fijn was, want ondanks dat er warme dekentjes en soep met broodjes aan boord waren, was het erg koud op de boot. In de auto hebben we een stuk gereden en konden we genieten van de mooie zonsondergang en later op de avond kregen we ook ons eerste noorderlicht te zien, heel bijzonder!

’s Morgens hadden we wel weer zin om een stuk te rijden. We reden een paar kilometer en wie stonden daar op de weg foto’s te maken van rendieren: Herné en Ineke! Ze nodigden ons uit om een kopje thee te drinken en zo leerden we elkaar een beetje beter kennen. Na een gezellige tijd en een lekker taartje, gingen zij naar het vliegveld en zetten wij onze reis voort naar boven. Eerst was de weg nog redelijk goed te doen, maar het werd steeds gladder, doordat het dooide en regende. Op een recht stuk, kwamen we in een slip terecht en ging de bus zijdelings over de weg. Gelukkig was er geen verkeer vanaf de andere kant, want we kwamen op de andere weghelft terecht. Het was erg eng dat de bus zo onder je vandaan gleed. We hebben toen de sneeuwkettingen omgedaan, maar zelfs hiermee gleden we over het wegdek. We hadden al vaker over ijs gereden, maar zo erg als dit hadden we het nog nooit gehad. We reden voorzichtig naar een plekje voor de nacht en konden daar bijkomen van onze reis.

De dag erna reden we verder richting Alta. De weg was iets beter dan de dag ervoor, dus konden we een heel stuk opschieten. We reden door het mooie landschap, stopten onderweg om ons water bij te vullen en een handwas te doen en ’s avonds stonden we aan de fjord en konden we de was drogen bij de houtkachel.