Deze week begon midden in Lissabon. We werden wakker op een kunstzinnige parkeerplaats onder een heerlijk relaxed sfeertje. De auto’s van afgelopen nacht waren vertrokken en alleen een paar alternatievelingen met hun busjes en campers waren overgebleven.
Aangezien de ouders van Lydia dinsdag weer op het vliegveld van Faro moesten zijn wouden we weer vroeg vertrekken. Na het vullen van de watertanks stonden we dan ook klaar om te gaan. In de ochtend was iemand anders vertrokken en die had het hek op slot gedaan! Buiten stonden mensen te wachten voor het hek en wij voelden ons enigzins opgesloten. Gelukkig wist iemand de code en konden we daarna alsnog op pad. Om de stad uit te komen moesten we over een hele lange brug. Het was mistig waardoor het einde van de brug niet te zien was! Onder ons bleek het water niet heel hoog te staan, er stonden mensen in het water te vissen. Een bijzonder gezicht, het waren niet een paar mensen maar een heleboel!
Na een lange tocht door enorme kurkplantages kwamen we aan bij onze volgende stop. Dit was wederom een stuwmeertje waar je ook tussen de bomen kon staan. Helaas stond er al een andere oude Mercedesbus en zijn we doorgereden naar de waterkant. Hier stond wederom een Mercedesbus, een VW LT en nog een camper. We zijn iets verderop aan het water gaan staan. Volgens de kaart stonden we in het water, want het peil kon nog behoorlijk steigen. We hebben spelletjes gedaan en ons lekker opgewarmd bij de houtkachel.
De volgende dag reden we een prachtige route door het heuvelende landschap. Het weggetje had weinig rechte stukken en Jelte moest zich inhouden om niet te hard door de bochten te rijden maar te letten op het comfort van de passagiers. Onderweg maakten we een tussenstop met een prachtig uitzicht bij een vervallen gebouw. We reden een klein stukje verder om nog een lekkere zelfgemaakte wrap te eten.
Even later vervolgden we onze weg naar een wandelroute bij een waterval. Het was een mooie route, maar van de waterval was op dit moment niet veel te zien. Ook de geocache bleek onvindbaar. We liepen terug, want ondertussen was het alweer laat in de middag geworden.
Bij elk familie-vakantie-bezoek proberen we de ultieme “goingthisway experience” aan te bieden. Zo hebben we bij het bereiken van de laatste overnachting dan ook de “offroad experience” aangevinkt. Bijna alle zijweggetjes naar leuke overnachtingsplekken in dit gebied waren voorzien van een bordje “4×4”. We kozen een plekje uit wat in de eerste plaats eenvoudig leek, maar dit was te dicht bij de hoofdweg en daarom reden we door. Nu begon het wat steiler en uitdagender te worden. Met volle moed reden we verder over het smalle spoor. Na een tijdje kwamen we bij een kruising waar een vlak stuk was en we konden staan. De zonsondergang was prachtig en Arno heeft wederom een aantal dronebatterijen geleegd.
Het leek een koude nacht te worden, maar in de ochtend bleek het mee te vallen. We hebben de slaapspullen weer opgeborgen en zijn het pad weer afgereden. Ditmaal vloog de drone mee en konden we mooie beelden maken van de omgeving. Het is lastig vast te leggen hoe steil het rijden is, dat moet je ervaren!
We waren onderweg naar Faro om ditmaal ook iets van deze stad te zien. De bus parkeerden we op een grote parkeerplaats naast de oude stad. Via een poort kwamen we binnen en konden we van een gezellig sfeertje genieten tussen de oude gebouwen. Bij de haven was een mooi uitzichtpunt over de zee en een nat gebied daar tussen. Verder hebben we niet heel veel van de stad bekeken, maar toen we even later een eettentje vonden met een prachtig uitzicht konden we toch nog echt even genieten. Na een heerlijke burger was het alweer tijd om afscheid te nemen. We hebben Arno & Corrine afgeleverd op het vliegveld en zijn daarna naar een bos in de buurt gereden. Hier konden we na wat zoeken heerlijk rustig tussen de bomen staan. Even bijkomen en je realiseren dat je weer alleen bent. We vonden het reuze gezellig en geslaagd!
In de avond kregen we nog een berichtje van Herman&Sietske, een Nederlands stel wat niet ver van ons aan het strand stond. (@travelmanyroads) We hadden ze in Nederland al ontmoet tijdens hun eigen theatervoorstelling over hun reisavonturen en volgen hun reis mee via de sociale media. Zo wisten we dat ze in Spanje een week voor ons waren beroofd. Omdat we die avond toch erg moe waren en niet wilden vertrekken en zei zelf vroeg in de ochtend vertrokken hebben we ze helaas gemist. Wie weet een volgende keer. Wel zijn we naar het strand gereden en zo stonden we even later met onze bus in hun bandensporen.
Het was een toffe plek, je stond met je bus op een kleine klif vlak aan het strand. Een prachtig uitzicht vanuit de voorruit. Om ons heen stonden talloze busjes in verschillende maten en kleuren. Een vrolijk gezicht en reuze gezellig! Toen we aan kwamen rijden zagen we als eerste dezelfde Mercedes bus die we ook in Lissabon hadden ontmoet, een leuk weerzien! Naast hun stond een engelsman die bijna nonstop in zijn camper woont. Daarnaast stond een 8 meter lange touringcar met een frans gezin. Daar heb ik (Jelte) natuurlijk even een praatje mee gemaakt en even binnen gekeken! Het is zo leuk om verschillende mensen in hun verschillende zelfgebouwde huisjes te zien.
Zo stond er naast ons een VW LT met ook een houtkachel en een Nederlandse surf-dude. Daarnaast nog een Nederlands stel in hun zelfgebouwde bus. Verderop nog een groep VW LTs en een grote 4×4 Daf truck. Een stel duitsers met een prachtige VW T3 Westfalia kwam een kijkje nemen in onze bus. Ook raakten we aan de praat met een man die hier al drie maanden stond! Elke twee weken komt de politie zei hij en wordt iedereen weggestuurd, daarna komt iedereen weer terug. Zo wordt de plek niet overspoeld met campers, waar we de negatieve gevolgen veel van zien waardoor we dit ook wel konden begrijpen.
Plotseling haalde de man een grote meter uit zijn binnenzak, het leek eerst op een microfoon maar het had dan een grote gele bol bovenop. Het was een “electrosmog” meter. Hiermee kon hij meten hoeveel straling er in de lucht was. We pakten onze smartphone en de meter steeg van 0.5 naar 6000.. een reden waarom de man alleen maar belt via de speaker en niet met de telefoon aan zijn oor. Hij had last van zuisende geluiden bij zijn oor en had daarom ook zijn magnetron het huis uit gedaan. We konden de gevolgen wel begrijpen, niemand weet nog wat langdurige blootstelling doet.. aangezien wij van de eerste generatie zijn die dat zo meemaken. Toen we vertelden van onze reis door Marokko was de man ook geïntereseerd, hij was benieuwd hoe we dat deden met internet en TV kijken. We zeiden dat we een simkaartje hadden gekocht met 5GB data. Nee dat was niet genoeg zei de man, hij had minstens 20GB nodig en kon ook niet zonder sateliet. Daardoor begrepen wij hem niet meer.. “geniet, maar geniet met mate”
Van het strand hebben we volop genoten! Heerlijk uitwaaien en er lagen weer bijzondere schelpen. De zonsondergang was prachtig en we genoten daarna lekker van de warmte van de houtkachel binnen. De volgende ochtend maakten we een praatje met Frank&Ella, het Nederlandse stel in de zelfgebouwde bus. (@webuildacampervan) Ook bij hun was ingebroken in Spanje. Ze stonden tussen de campers op een parkeerplaats. Hun schuifraam was geforceerd waardoor de schuifdeur open kon. We konden hun gevoel begrijpen en de situatie vergelijken. Zo was bij hun de politie gelijk ter plaatse, zijn er vingerafdrukken genomen en hebben ze hun proces verbaal gelijk gekregen. Wij moesten lang wachten, hadden politie die gebrekkig Engels kon en ons uitlachten toen we het hadden over vingerafdrukken. Ze hebben bij ons niet eens naar binnen gekeken en wij wachten nog steeds op ons proces verbaal. Afgelopen dinsdag heeft Jelte nog gebeld en kreeg hij te horen dat het nog twee weken kon duren.
We vertrokken maar besloten na de boodschappen weer terug te rijden en nog een nachtje te slapen aan het strand. In de bekende Duitse supermarkt vond Lydia een nieuw knuffelbeest en wonderbaarlijk overleefde hij deze keer de kassaband. De rest van de dag heeft ze dan ook niet veel meer gedaan dan het knuffelen van haar nieuwe alpaca, genaamd “Lami”. Het was wederom een heerlijke dag met een prachtige zonsondergang aan het eind.
De volgende morgen gingen we wel vroeg weg, het was grijs en regenachtig en we hadden weer zin om een lang stuk te rijden. Met een kleine omweg, wat een prachtige route om de stad met vele rotondes was, reden we richting Spanje. Daar kregen we contact met Arne&Anne (@weareanae). Zij zijn wederom een reizend Nederlands stel, die samen met Herman&Sietske (@travelmanyroads) hebben gereisd en ook samen de theatervoorstelling hebben gedaan. Ze reden ons tegemoed en daarom besloten wij om een overnachtingsplaats te zoeken waar wij elkaar konden ontmoeten.
Na wat rondrijden in de omgeving vonden we een plek in een bos. Een hobbelige en natte zandweg bracht je tussen de prachtige hoge bomen waar je enigzins was verscholen van de weg. We maakten een wandeling en verzamelden nog wat brandhout. Toen het weer begon te regenen maakte Lydia alvast de lasagne klaar. Het werd donker en daar verschenen de koplampen van de VW LT van Arne&Anne. Ze parkeerden naast ons en we klommen met z’n vieren in onze bus om lekker samen te eten.
We konden heerlijk praten over onze reizen en hoe we dat als christenen hebben ervaren. Ze vertelden over de wonderen die ze onderweg hadden meegemaakt en hoe God hun had beschermd of hun op de juiste plaats hadden gebracht. We waren onder de indruk en werden geïnspireerd door hun levende relatie met Jezus. Arne&Anne maken muziek onderweg en hebben ook een album (Home Is Where You Park It – ANAE) uitgebracht. Via Spotify hebben wij het album al grijs gedraaid, het is heerlijke muziek voor onderweg. Bij de cd zit ook een boekje met uitleg hoe de nummers door hun reis zijn ontstaan. Een heel bijzonder verhaal wat wij aan iedereen kunnen aanbevelen!
Tot laat in de nacht, of eigenlijk vroeg in de ochtend, hebben we gepraat over diepgaande onderwerpen. Het deed ons erg goed. De volgende dag moesten we helaas weer afscheid nemen. Ze waren op weg naar Lagos in Portugal. Daar zouden ze Herman&Sietske weer ontmoeten die daar een café hebben geopend. Wij gingen door naar Málaga, we wouden de kerk bezoeken waar ze alle vier ook waren geweest. Én we zouden een stapel CD’s afleveren die na hun vertrek waren besteld. We vertrokken samen en reden over de hobbelige zandweg het bos uit.
De weg naar Málaga ging vlot over een brede snelweg die door het prachtige bergachtige landschap voerde. Wat een verschil met Portugal en wat hadden we de bergen gemist! Het waren prachtige vergezichten en we werden verrast door de zee die ineens tussen de huizen en bergen opdook. Via een tunneltje kwamen we in een kleine oase naast de weg. Deze plek hadden we vanochtend als tip meegekregen. Het was reuze gezellig en druk met allerlei mensen die aan het barbequën waren.
Geniet van Andalusië! Wij vonden het daar prachtig (kerstvakantie 2015, toen we 25 jaar getrouwd waren). Mooie paarden ook, Lydia! 🐴 🥰
Thanks!