Week 46 – Papa en Mama op bezoek!

Vorige week zijn we langzaamaan naar de zuidkust van Portugal, de Algarve, gereden. De ouders van Lydia komen deze week aan op het vliegveld in Faro om een weekje met ons mee te reizen.

Het plekje van de afgelopen nacht lag in de buurt van Faro. Ze zouden op dinsdagmiddag landen, we hadden daarom vandaag nog een dag om lekker te staan en te genieten van de omgeving. Vannacht was naast ons nog een ander busje komen te staan met een gezin uit Tsjechië. We konden al snel zien dat het een busje was die voor langere tijd onderweg was, de voorstoelen lagen bezaaid met bagage. Al snel maakten we een praatje en we hadden leuk contact. We speelden voetbal met hun twee kinderen en konden ervaringen uitwisselen over het reizen. Het is erg leuk dat je tijdens het reizen zoveel medereizigers ontmoet waar je vaak wel een klik mee hebt. Op deze manier maken we vaak lange gesprekken en soms delen we bijvoorbeeld een maaltijd samen. Zo maak je contact met mensen uit een ander land, in een ander land. We praten dan ook vaak over de verschillen die we onderweg tegenkomen en waarom ze bijvoorbeeld gekozen hebben om hierheen te rijden. Voor ons Nederlanders is elk land met een paar heuvels al schitterend. Op deze plek kwamen ook een aantal Zweden aangereden, zij kwamen voornamelijk voor de temperatuur en het langere daglicht op dit moment. Al snel kwamen er meer en zo stonden er nu twaalf campers in plaats van twee gisteravond.

De volgende dag zijn we op weg gegaan richting Faro. Voordat we naar het vliegveld gingen zijn we eerst nog even iets verder doorgereden, Faro voorbij en naar een rustig dorpje aan het strand. Hier stond namelijk Hans, die onze reis volgt en die ook op de site gereageerd heeft na de inbraak. Bij hem was ook een poging geweest, toen hij lag te slapen in zijn oranje VW T3! Reden genoeg om even bij te praten. Dat even werden een paar uren, waarbij we achteraf constateerden dat we alleen maar nonstop gepraat hebben! Naast praten hebben we ook elkaars bussen bewonderd. De T3 van Hans schitterde tussen alle grote witte campers en was van alle gemakken voorzien. Erg leuk om te zien en alle bijzondere reisverhalen te horen! Wellicht tot ziens!

• 

• 

Al napratend over de mooie gesprekken reden we terug naar Faro, ditmaal naar het vliegveld. De reis duurde langer dan verwacht door de vele rotondes en het zoeken naar een parkeerplaats bij het vliegveld. Toen we aankwamen bij de aankomsthal kwamen de eerste Nederlanders ons al tegemoet. Het vliegtuig is vast al geland zeiden we. Verderop stonden inderdaad de ouders van Lydia. Een bijzonder weerzien na een lange tijd. We liepen samen naar de bus en reden naar hetzelfde plekje als afgelopen nacht.

De koffers werden uitgepakt en even leek het bezoek op een bevoorradingsmissie! Nieuwe zakken drop, zakjes met pindasaus, pepernoten en onze drone. Toen we gingen eten was het alweer laat en na de afwas zijn we gelijk maar begonnen met naar bed gaan. Dat was namelijk een aardige puzzel, we hadden het idee bedacht om met z’n vieren in de bus te slapen. Het kan best fris worden in de nacht en zo hoeft er niemand in een tentje. Hiervoor rollen we de wc onder het bed vandaan en leggen we alle kussens van de bank op de vloer. Daaroverheen komen de twee slaapmatjes en daarop konden wij liggen in onze tweede deken en een slaapzak. Papa en mama sliepen in ons bed. Een gezellige pyjama-party.

• 

• 

Het was voor iedereen even wennen waardoor we niet heel goed geslapen hebben, maar het lekkere weer de volgende dag deed een hoop goed. We hebben over het strand gewandeld en Arno (de vader van Lydia) heeft met zijn eigen drone foto’s vanuit de lucht gemaakt. Met Corrine (de moeder van Lydia) hebben we gezocht naar geocaches in de buurt. Na de koffie zijn we op pad gegaan. We reden naar Lagos en na een tussenstop bij de wc van de supermarkt met een lekker broodje kwamen we opnieuw aan bij de zee. Deze keer stonden we niet aan het strand maar bovenop een grote klif. Reden genoeg om nog een rondje met de drone te vliegen en een nieuwe wandeling te maken. De klif was indrukwekkend en vanuit het oogpunt van de drone kon je pas echt goed zien hoe hoog het wel niet was! We hebben opnieuw lekker in het zonnetje gezeten bij de bus. Af en toe kwam er een wandelaar voorbij, verder stonden we alleen.

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

De volgende dag hebben we eerst het meest zuidelijke puntje van Lagos bezocht. We konden vanaf onze overnachtingsplek de kliffen al zien, van dichtbij was het nog mooier en vanuit de lucht (met de drone) was het het mooist! Je kon naar beneden lopen en goed zien hoe het water de rotsen afgeslepen heeft. Het water klotste overal en er lagen bootjes te wachten tot het genoeg gestegen was om aan te leggen. Een bijzondere omgeving.

• 

• 

• 

Het weer zat niet echt mee, dus na deze rotspartij zijn we weer op weg gegaan. We zijn verder naar het westen van Portugal gegaan, totdat we niet verder konden. De route, wat al een tijdje een zandweg was, zou ons naar een strand aan de westkust leiden maar eindigde in een wel hele steile zandweg. De omweg was een hele zanderige zandweg, dus na even een broodje gegeten te hebben zijn we een stukje terug gereden. Vanuit daar begon een andere mogelijkheid om bij het strand te komen, dit was een zandweg met allemaal kleine hobbels dus langzaam, bijna stapvoets, rolde de bus verder. We konden zien dat we wederom bovenaan een klif zaten, toen we bij het strand kwamen moesten we dan ook eerst een flink stuk naar beneden. Hier was een vlak stuk om te staan en een prachtig uitzicht over een baai. De zee was ruig en vulde de lucht met een zoute mist. Je kon verder naar beneden en over de stenen op het strand lopen. Het was heerlijk uitwaaien! In de bus was het nog lekker warm, al schommelde het wel door de harde wind. In de nacht was er harde wind, regen en onweer. Onze gasten hebben wederom niet zo lekker geslapen.

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

In de ochtend was het helder en de zee had zich een beetje teruggetrokken. Nu kon Lydia naar een grote rots lopen en er op klimmen. De drones hadden het zwaar in de wind, maar toch konden de mannen een paar mooie foto’s en filmpjes maken. In de bus was het lekker warm en de koffie stond alweer klaar. We vertrokken wederom en gingen nu naar het noorden richting Lissabon. Het was een lange rit, de weg kronkelde tussen het steeds groener wordende landschap. Om ons heen waren steeds meer bomen waarvan een deel van de schors was weggehaald. Later leerden we dat er op deze manier kurk gewonnen wordt. Een groot deel van de wereldwijde productie komt uit Portugal en het is een langzaam proces wat meerdere generaties meegaat. Het aangroeien van een nieuwe laag kurk duurt jaren.

• 

• 

We kwamen aardig vermoeid aan op onze nieuwe plek, niet ver meer van Lissabon. Hier stond een flinke groep campers op een rijtje langs een laag gelegen stuwmeer. We parkeerden achteraan, het begon al te schemeren dus veel van het uitzicht hadden we toch niet kunnen zien. Wel hebben we genoten van de gratis douche. De mannen gingen in de avond en de vrouwen de volgende ochtend. Die kwamen dan ook tot de ontdekking dat het water in de ochtend warmer was dan in de avond..

• 

• 

Nadat Jelte nog een praatje met de buren had gemaakt reden we naar Lissabon. We kwamen aan op een parkeerplek buiten het centrum, maar zijn na een broodje toch nog een stukje verder gereden. Het was erg rustig op de parkeerplaats en Jelte vertrouwde het toch niet helemaal. Er was nog een plek waarvoor je wel 15€ moest betalen, maar je er vervolgens ook mocht overnachten. Eenmaal aangekomen bleek het een goeie keus, er stond nog een zelfde bus als ons! We hadden gelijk aanspraak met het leuke Franse stel en verkenden onze nieuwe plek. Het was een oud gebouw met een ommuurde parkeerplaats. Nu diende het als concertzaal, als restaurant en als kunstgalerij en boekenwinkel. Overal waren muurschilderingen en er heerste een lekker alternatief en rommelig sfeertje. Met het idee dat de bus op de juiste plaats stond liepen we vol goede moed naar het centrum.

• 

• 

• 

• 

Het was een flinke wandeling, maar we liepen lekker in het zonnetje. Vanuit grote industrieën, vele wegen en treinwagons kwamen we tussen de vele mensen en souvenirwinkels! Op zoek naar de sticker van Portugal. Nog niet zo makkelijk om een sticker te vinden, die ondertussen aan een aantal eisen moet voldoen! Het moet wel een sticker met de vlag van het land zijn, dus niet van de stad of de provincie. Ook moet hij waterbestendig zijn dus niet van papier, daar hebben we namelijk slechte ervaringen mee. Hij mag ook niet meer kosten als een euro en dat lukt wel, er zijn genoeg winkeltjes te vinden.

• 

• 

• 

• 

Vanaf de waterkant zagen we een kasteel en besloten om daar naar toe te lopen. Er was een mooi uitzichtpunt vanwaar je de zon zag zakken over de stad. Onderweg kwamen we nog langs een winkeltje met spulletjes gemaakt van kurk en hadden we een leuk gesprek over het proces daarvan. Lydia kreeg een mooie nieuwe portemonnee (die gestolen was) gemaakt van kurk! Het was ondertussen alweer donker en we liepen terug op zoek naar een restaurant. Via de telefoon vonden we een heerlijk Tapas restaurant. Het waren grote porties, die je vervolgens aan tafel weer kon delen. Erg gezellig en heel erg lekker! Met een volle buik stapten we in de ov-bus en veel sneller als de heenreis waren we weer ’thuis’.

• 

• 

• 

Die nacht sliepen we in de stad. In het kunstgebouw was een concert dus de parkeerplaats stroomde vol terwijl wij ons aan het omkleden en de bus aan het ombouwen waren. Wijzelf waren moe en konden gelukkig nog aardig slapen. Het is altijd een hele andere ervaring om te slapen in de stad, dan in je eentje in de natuur.