Week 45 – Portugal, even bijkomen

Na de inbraak in Golegã en het afhandelen met de politie was het alweer pikkedonker geworden. De rechterdeur wou niet meer dicht en we hadden ook even geen zin meer om te rijden. We besloten te overnachten op de parkeerplaats, de politie vond het geen probleem.

Terwijl Jelte met de losse deur en een waslijn in de weer was, probeerde Lydia de chaos binnenin de bus te herstellen. Onze kleding was verspreid en belopen. We kwamen tot de ontdekking dat ze ook onder het matras geprobeerd hadden te kijken (ons matras is loeizwaar) maar vooral bovenop een zooitje hadden achtergelaten. Na nog wat pannenkoeken gegeten te hebben zijn we al snel daarna in bed gekropen. We waren zowel verdrietig als boos.. maar vooral overrompeld..

Na een onrustige nacht langs de drukke weg bekeken we onze plannen voor deze nieuwe dag. De politie had ons gisteren verteld dat we in een naburig stadje ons ‘document’, de aangifte van de inbraak, konden ophalen. De dag waarop was een beetje een vaag verhaal, eerst noemde hij woensdag.. daarna werd het al gauw donderdag of vrijdag. We hadden een documentnummer op een handgeschreven briefje meegekregen. Voor vandaag besloten we om alsnog naar het paardenfestival te gaan, zoals we eerder al bedacht hadden. Aangezien het vandaag zondag was konden we toch verder niet veel doen of regelen.

Eerst heeft Jelte de sloten van de aangevallen deuren losgemaakt en vervolgens onklaar gemaakt. Binnenin vond hij een palletje waarmee de vergrendeling bediend wordt. Zonder dit palletje kunnen de sloten de deuren niet meer openen. Daardoor blijft de voordeur nu weer gewoon dicht en zou de zijdeur in een volgende poging niet via deze weg geopend kunnen worden. De deuren kunnen nu alleen via de binnenkant open, een beetje onhandig maar zo kunnen we ons wel redden. Het slot zelf blijkt in een plastic ring te zitten die door de inbrekers kapot is gedrukt. In feite is het slot hiermee dus het zwakste onderdeel van de hele deur. We zijn er aan de ene kant wel blij mee, als ze echt naar binnen wouden komen en een raam hadden ingeslagen waren we nog verder van huis geweest.

We hadden ons geen moment onveilig gevoeld op deze plek, toch leek het ons het beste om vandaag maar op een andere plek te parkeren. Rondom het stadje waren meerdere betaalde parkeerplaatsen gemaakt en daar zouden we wel gaan staan. Het was rustig vandaag en op het parkeerveldje aangekomen was het leeg, toch reden we al gauw weer verder.. we hadden geen zin in nog een beroving.. om te parkeren moesten we namelijk 20€ betalen! We hebben hem daarom maar langs de kant van de weg neergezet, een drukke straat met veel politie. De dag ervoor stond het hier helemaal vol, we begrijpen nu waarom.

Het was lekker weer en we vonden na lang slenteren door een trage mensenmassa langs kraampjes en drukke straatjes een fijn plekje op de tribune. Voor ons zagen we de arena waar om de zoveel tijd een wedstrijd of show bezig was. Om de arena heen lag een ring waarin het vol was met ruiters en karren, we zaten voornamelijk achterom te kijken naar de verschillende ruiters en alle verkeerssituaties die zich voordeden. We moesten lang wachten op de volgende wedstrijd, dus op een gegeven wisten we van iedereen die voorbij kwam wel wat te vinden. Vooral Lydia was verbaasd en noemde de verschillen met Nederland. Het feit dat niemand een helm droeg en dat iedereen door elkaar heen reed was voor Jelte ook wel te begrijpen. Toch ging alles goed en dat vonden we erg leuk. Het leek alsof door het gebrek aan regels en vaste lijnen, de mensen vriendelijker met elkaar omgingen. Als een paard dan toch even een raar sprongetje maakte ging de snelle kar zelf wel even aan de kant of wachtte geduldig. Iets wat we in het dagelijks verkeer in verschillende landen ook wel gemerkt hebben.

• 

• 

• 

Tijdens een rondje over de markt vonden we een mooie Mercedes foodtruck en ergens anders een lekker broodje. Gauw terug naar de tribune en lekker opeten. Daar troffen we een vrouw die eerder ook al naast ons gezeten had. Ze kwam overduidelijk uit Engeland maar woonde nu in Portugal en in Luxemburg. Wij konden ons verhaal ook even kwijt en ze vertelde dat ze zelf ook al twee keer beroofd was. De ene keer hadden ze enkel haar jas meegenomen die in de auto lag. We hielden haar plaats bezet en toen ze even later weer terugkwam begon de wedstrijd. Voornamelijk Lydia heeft met haar gepraat over de verschillende paarden die om ons heen liepen.

Zo rond het middaguur liepen we weer door het dorpje richting de bus. De arena lag midden in het dorpje en veel huizen eromheen hadden hun eigen stal en soms een mooie binnenplaats. Een bijzonder gezicht. Door alle ruiters en karren leek het even alsof je in een andere tijd was. Er werden overal tamme kastanjes gepoft en verkocht. De geur en de rook hiervan gaf een extra gevoel aan deze belevenis. Toch waren we ook wel weer blij toen we met onze bus het stadje uitreden en op een stil plekje aan een nabijgelegen rivier gin gen staan. Even rust, we waren moe van alle gebeurtenissen en gingen weer vroeg slapen.

• 

• 

De volgende morgen was aan de vroege kant, maar we hadden lekker kunnen slapen. We hebben de reisverzekering gebeld en een melding van ons gebeuren gemaakt. Nu is het uitzoeken waar en wanneer we onze missende spullen gekocht hebben. Later op de dag heeft Jelte ook contact gehad met zijn werk en het vervelende bericht van zijn verloren werklaptop meegedeeld. We hebben nog inkopen gedaan bij de supermarkt en zijn vervolgens weer terug naar hetzelfde plekje gereden. Hier hebben we onze vorige blog geschreven en geplaatst. We kregen en krijgen een hoop bemoedigende reacties via de site en dat doet ons erg goed. Het is heel mooi om te horen hoe mensen met ons meeleven!

De volgende dag zijn we weer een stukje gaan rijden en zijn we op verkenningstocht gegaan. Nu willen we ook wel eens wat van de omgeving zien! Volgens google maps moest er een mooi natuurgebied met grotten en watervallen zijn. Eenmaal aangekomen konden we het maar moeilijk vinden. Na nog wat speuren op de kaart en een stukje lopen zijn we naar een andere plek gereden. Hier vonden we een park met een prachtige rivier die door een rots met grotten en tunnels liep. Op verschillende plekken kon je weer een stukje van de rivier zien. Soms ook wel spannend omdat je dichtbij het kolkende water kon komen. De rotsen waren glad en het water zat erg diep. Je kon zien dat het op sommige tijden nog wel veel hoger kon staan. Hierna zijn we weer terug gegaan. Elke dag rijden we weer door Golegã, maar het plekje aan de rivier bevalt ons goed.

• 

• 

• 

• 

Op woensdag zijn we het stadje weer ingegaan om een springwedstrijd te bekijken, helaas waren we net te laat en was het net afgelopen. Het was nu ook erg rustig. Na een wandeling van drie kwartier waren we buiten het stadje bij een crossparcours aangekomen. De wedstrijd zou hier pas later beginnen, het was er nu ook uitgestorven. Wel hebben we lekker in het zonnetje gezeten. Uiteindelijk zijn we maar weer teruggelopen naar de bus en vervolgens weer naar ons plekje bij de rivier. Hier hebben we de oven aangezet en hebben we koekjes gebakken. Een leuke en lekkere bezigheid, met het recept van onze eerste workaway in Noorwegen.

De dag erna was het tijd om naar de rechtbank te gaan. Kijken of ons document al klaar ligt. Helaas was er nog niets binnen en na een belletje met het politiekantoor en nog een bezoek bleek dat we kennelijk moesten wachten op een stempel van een rechter. Dit zou nog wel eens een week kunnen gaan duren en ze zouden contact met ons opnemen wanneer het klaar zou zijn. We besloten maar om hier later nog eens terug te komen en vandaag toch echt verder te reizen.

Niet lang daarna waren we op onze volgende bestemming. De wasserette! Twee grote machines waren een half uur bezig met onze was van de afgelopen tijd. Daarna in de droger. Dit keer ging het verassend goed en snel! Tot nu toe was onze ervaring niet zo goed met deze zelf-was-services, de vorige keer in Italië was letterlijk een ramp.. Nu waren we in totaal misschien wel in een uurtje klaar! Alles rook weer lekker fris en de kast is weer netjes. We gingen weer op weg en reden door een afwisselend landschap.

Na een poosje kwamen we aan bij een doodlopende weg naar een stuwmeer. Een hobbelig weggetje bracht ons op een rustige plek vlak aan het water. Het was behoorlijk fris, maar door even de houtkachel op te stoken werd het al gauw weer aangenaam warm binnen. In de avond wordt het alweer vroeg donker en we merken dat het in de nacht en in de ochtend een stuk frisser is. Gelukkig kunnen we dan ook even de kachel aanzetten zodat we lekker warm op kunnen staan, heerlijk!

Op de kaart vond Jelte weer een mooi natuurgebied met een waterval. In de buurt was ook nog een verlaten mijn die Lydia eerder al opgeslagen had. We gingen op weg en maakten nog even een tussenstop bij een sportzaak, hier vonden we goedkope nieuwe schoenen voor Jelte aangezien hij al een tijdje een groot gat in zijn zool had. We gingen verder. Om bij de waterval te komen moesten we door een groot gebied over een klein slingerend weggetje rijden. Even later veranderde het weggetje in een zandweg en kwamen we langs een bord waarop stond “niet aanbevolen voor campers, bussen of andere zware voertuigen”. Met de wegen van Albanië in ons achterhoofd zijn we maar rustig verder gereden. Het laatste stuk hebben we gelopen, zo konden we op ons gemak zien wat er met de weg mis zou zijn. We kwamen bij de waterval, deze was behoorlijk verscholen en diep. Toch waren de rotspartijen indrukwekkend en in allerlei mooie vormen geslepen. We besloten om het laatste stuk ook naar beneden te rijden en hier te overnachten. Het was een rustige plek en verder was er in de omgeving niet veel te beleven.

• 

• 

De volgende dag gingen we op weg naar de mijn. Natuurlijk moesten we eerst over de zandweg en de mooie kronkelende weg terug, zonder problemen kwamen we boven en reden we naar het stadje. Hier moesten we even zoeken, maar al gauw vonden we de overblijfselen van een oude goudmijn. De mijn zelf was ondergelopen en stond vol zuur water. De gebouwen er omheen waren nog origineel en indrukwekkend. Al was er niet veel meer van over, toch kregen we een indruk van de drukke tijd die hier geweest zou moeten zijn. Op de weg terug liepen we langs een verlaten gebouw waarin een biggenstal was gemaakt en een schuur waarin een oude auto stond. Verder was het verlaten en het dorpje slaperig. Buiten het dorpje was het drukker, op wat een camping leek stond het vol met campers. De weg vervolgde en ook onderweg nam het camping verkeer toe. We reden wederom naar een stuwmeer waar een plek aan het water was. Helaas er stond al iemand, gelukkig konden we eerder aan het zandweggetje staan. Een prachtig uitzicht en een mooie zonsondergang.

Dat we nog meer campers tegen zouden komen hebben we geweten. Onderweg kwamen we de een na de andere tegen. Er zitten niet eens leuke tussen zei Lydia. Na een lange rit richting de zuidkust van Portugal werden we geconfronteerd met een bijzonder fenomeen. Langs de kust waren talloze plekjes beschikbaar volgens Park4Night, de app die we veel gebruiken om overnachtingsplekken te vinden. Toch waren alle wegen voorzien van een bord, verboden voor campers. We stonden even stil om op de kaart te kijken, om ons heen reden meerdere campers, die vervolgens het bord negeerden en doorreden. We dachten bij ons zelf, we zijn deel van een menigte in dit land, maar hier willen we niet bij horen. We zijn omgekeerd en naar een andere plek gegaan waar geen borden stonden. Als je de recensies leest in de app zie je dat mensen worden weggestuurd of zelfs boetes krijgen, dat risico willen en kunnen we ons niet veroorloven. Daarnaast vinden we het niet zo leuk, dat we deel maken van kennelijk zo’n grote groep.

We stonden naast het strand en konden lekker wandelen. Over de duinen was een mooi looppad gemaakt. Ook hier viel het op dat we niet de enige buitenlanders waren, wel de jongste! In de avond was wederom een prachtige zonsondergang en we hebben weer lang geslapen. We moeten nog steeds een beetje bijkomen van deze week. Soms denken we, oh nee.. dit stond ook op de laptop, dus dat zijn we nu ook kwijt. Dat voelt erg stom. We hopen in de volgende week meer te genieten van dit land, Lydia’s ouders komen langs en gaan een weekje met ons mee!

• 

•