In deze week hebben we een recordaantal kilometers afgelegd! Op een gegeven moment hadden we allebei het gevoel, een gevoel wat we in deze reis wel eens vaker gehad hebben: We hebben het wel weer gezien hier.. we willen naar een nieuw land! Zo gezegd.. zo gedaan..
We werden wakker in een prachtige omgeving, met onze bus bovenaan een rots in de zee. Om ons heen waren de eerste vissers al weer bezig, een hond zat vastgelijnd en was vastgelopen in een constante blaf. We waren daarom vroeg wakker en maakten ons klaar voor de rit door de stad Casablanca.
We reden de hobbelige zandweg af en kwamen aan de andere kant van onze overnachtingsplek. Hier werd zout gewonnen in grote baden waar op sommige plekken het water al was opgedroogd. We stopten nog even om de vele vogels, waaronder flamingos te bewonderen. Toen we verder reden en bijna bij de hoofdweg waren moesten we een tegemoedkomende auto passeren. Jelte wou een stukje achteruit rijden naar een open plek.. niets vermoedend dat er een zwaar beladen brommer vlak achter onze bus zat.. tijdens het achteruitrijden raakten we de brommer en viel de bestuurder.. Hij had een wond aan zijn hand die Lydia met de verbandtrommel zo goed mogelijk behandeld heeft. Al gauw werd zijn brommer weer volgeladen met drie grote zakken zand en vervolgde de man zijn weg. Een beetje geschrokken en met een nieuwe kras en een beschadigd achterlicht vervolgden wij onze weg.. We hoopten maar dat de man goed zou genezen.
Via een behoorlijk slechte asfaltweg reden we via de kust richting Casablanca. Het was druk met trucks die naar de vele fabrieken langs de kust reden. De fabrieken waren enorm en de stank was niet te harden.. Marokko is voor ons ook het land van de geuren geworden, of het nu komt van het koken op open vuur, de dieren of de verschillende kruiden die overal te koop zijn.. het geeft een extra dimensie die niet te beschrijven is! Dit moet je ervaren.
Na de fabrieken kwamen de vele resorts langs de kust.. voor een bedrag tussen de 100.000 of 1.000.000 € kun je eigenaar worden van je eigen prachtige witte huisje aan de kust. Let wel op dat het aantal buren dat je krijgt, je niet op één hand kunt tellen.. we hebben kilometers gereden met alleen maar resorts en grote billboards met aanbiedingen langs de weg. In Casablanca aangekomen was het, zoals in elke Marokaanse stad of dorp erg druk. Toch wouden we nog een glimp opvangen van de bekende grote moskee. Om daar te komen hebben we vele vluchtheuvels en mega rotondes overmeesterd. Waarom een rotonde en een stoplicht gecombineerd moet worden is voor ons nog steeds een raadsel, het zorgt wel voor een avontuurlijke rit! De moskee was bedekt door een dikke laag mist die vanaf de zee op kwam zetten. Toch hebben we een glimp van de toren kunnen zien, wat een joekel!
Toen de omgeving weer veranderde van stad naar geitjes en bomen stopten we aan het begin van de zandweg naar onze volgende overnachting. We hebben eerst iets gegeten en zijn daarna de zandweg opgegaan. Volgens Park4Night had je een 4×4 nodig en was de weg een uitdaging. Voor onze bus was het geen probleem en al gauw waren we opnieuw bij de zee. Deze keer konden we op het strand staan, de golven waren echter ver weg.. het leek wel op de waddenzee! We hebben nog lekker buiten gezeten en genoten van een rustige avond. In de nacht werd Jelte wakker en heeft nog even naar buiten gekeken, de zee was nu dichterbij gekomen. De lucht was gevuld met het licht van de stad.
De volgende ochtend besloten we om niet langer binnendoor te rijden, maar om nu de tolweg te nemen. De tolweg zou om de hoofdstad Rabat leiden in plaats van de normale weg door de stad heen. Zo zouden we iets sneller en comfortabeler onze weg kunnen vervolgen. Voordat we de tolweg op reden hebben we de bus eerst laten wassen! Vooral vanwege al het zout van het staan langs de winderige kust. Twee mannen begonnen aan de klus en waren behoorlijk ijverig bezig. Voor 4 euro hebben ze de bus afgespoeld, gewassen met zeep en afgedroogd! Zelfs de spatlappen hebben ze gesopt en afgenomen. Een paar kilo Sahara-zand lichter en al glimmend reden we verder richting de tolweg.
Sinds we op de camping bij Marrakesh hebben gestaan hadden we eigenlijk geen andere camper meer gezien. We vroegen het ons al een tijdje af, aangezien we al meerdere keren hebben gehoord dat het op dit moment hoogseizoen zou zijn, waar zijn toch al die andere campers? Nou.. we hebben ze gevonden! Op de tolweg kwam de een na andere rijdende villa voorbij, al dan niet met aanhanger of auto achterop.
Het rijden over deze weg gaf weer een ander gezicht aan dit al zo verschillende land. Een prachtige weg glooide door het landschap en in een mum van tijd en een paar dirhams armer waren we de hoofdstad voorbij. Al snel waren we ook een paar euro’s armer, want op de rustplaatsen langs de weg was het mogelijk om een ticket voor de ferry te boeken. We hadden eerder deze week online al even gekeken, maar de tickets langs de weg waren goedkoper en geldig voor meerdere tijdstippen/dagen. Met het ticket op zak kwam het idee om vandaag nog de oversteek te maken. Zo konden we in één stuk doorrijden en hoefden we niet van de snelle weg af en een omweg te maken voor nog een overnachting. We zouden wel zien hoe ver we kwamen.
Een aantal uren rijden later kwamen we aan bij een tankstation. Het laatste tankstation voor de boot naar Europa. Nog even volgooien met goedkope diesel. Een euro wisselen voor het laatste contante geld voor de tolweg en verder! Zo kwamen we aan in Tanger Med. De haven waar we bijna een maand geleden in het donker aankwamen. We wouden proberen om de boot van 18:00 naar Spanje te nemen. We hadden al gezien dat er in Spanje in de buurt van de haven een goede overnachtingsplek was en waren daarom doorgereden.
We hadden vooraf al gehoord dat je bij de haven niet op mensen moet ingaan die je proberen te helpen of iets aan willen smeren. Het krioelde van mensen rond de rij met auto’s richting de poortjes met ‘check-in’. Al gauw kwam er iemand op ons afgestapt.. en ja hoor Jelte ging met hem in gesprek en gaf hem onze tickets.. oei.. dacht Lydia, als dat maar goed komt! De man deed zich voor als personeel en toen Jelte vroeg om een bewijs liet hij een badge zien, dat zit wel goed dacht Jelte en parkeerde op aanwijzingen en liep met de man mee naar een balie. Kennelijk moest je eerst je ticket activeren voordat je überhaubt in de rij kon staan, dat hadden we anders niet gedaan en het scheelde een boel tijd want het mannetje ging niet in de rij staan maar drukte ons ticket zo in de handen van de baliemeneer. Even later stonden we weer bij de bus om verder in het proces te gaan. Toen wou de meneer geld zien voor zijn hulp, 100 dirham (10 euro).. Jelte bood hem een dropje aan, maar daar kreeg de man toch bedenkingen bij.. ons laatste geld dan maar.. erg tevreden was hij niet, maar wij hadden ons ticket terug en gingen verder. Met 8 dirham minder (80 eurocent) stonden we in de rij. En daarna in de volgende rij. En daarna nog een keer in de rij. Ondertussen was het half 6 toen we uit de bus moesten omdat er een mega röntgenscanner overheen ging. Daarna mochten we naar de rij voor onze boot, daar was de laatste vrachtauto aan het oprijden, maar we waren op tijd. Nog twee meter en dan konden we oprijden, een agent vraagt of we de deuren even willen openmaken!?! Nu nog? Na alle checks en scans.. maar het was (natuurlijk) in orde en we mochten mee!
Een paar uur later vertrok het schip eindelijk en konden we net als de heenreis genieten van een prachtige zonsondergang over het water. Ook in het water was het mooi, we voeren door een grote groep met kleine dolfijntjes die om het schip heen sprongen. We zijn niet binnen geweest want al gauw waren we aan de overkant en konden we kijken naar alle bezigheden in de haven. Dit keer konden we ook snel van het schip af en de controle in Spanje was een eitje. Of we hasj hadden gehaald in Marokko was de vraag, even dacht Jelte.. zal ik gewoon maar mijn tanden laten zien? (Alle hasj verkopers in Marokko hadden, nog maar een paar gele tanden) We konden snel door en reden in het donker de stad uit naar een bos. Daar vonden we een recht plekje en hebben we goed geslapen.
Was de week toen al voorbij? Nee! We kwamen aan in Spanje op maandag! Na een heerlijke nacht besloten we nog maar een nachtje te blijven om bij te komen van het feit dat we weer in Europa waren. We liepen een rondje door het bos en vonden een mooier plekje om te staan, midden in het bos en niet aan de weg. Daar hebben we lekker met de hangmat gehangen en genoten van het lekkere weer. Voor ons kwam een netjes geklede man in een auto aan om zijn hond uit te laten, heel normaal natuurlijk.. maar wat een verschil met de mensen aan de overkant van het water.
Jelte heeft de nieuwe kras en nog wat andere plekjes van de bus met verf bedekt. Even later moest ook zijn haar aan een opknapbeurt geloven en heeft de kapster (Lydia dus) er weer iets aantoonbaars van gemaakt.
De volgende dag gingen we op weg naar weer een nieuw land, Gibraltar! Daar moesten we natuurlijk een sticker van bemachtigen! Gibraltar ligt op een puntje en bestaat voor een groot deel uit rots, het is Engels dus er zijn rode dubbeldekkers en rode telefooncellen. De rest bestaat uit wegen en auto’s.. vooral veel auto’s en vooral weinig parkeerplekken. Met onze grote bus door de nauwe straatjes konden we niet veel verder komen, de wegen waren geblokkeerd door verboden-voor-camper-bordjes.. We gingen maar om de rots heen om bij het zuidelijkste puntje te komen. Een prachtige route langs de kust en langs de rots. Het punt was niet heel bijzonder en er waren tot onze teleurstelling ook geen souvenirwinkeltjes voor een sticker.
We hadden het wel weer gezien in dit land en reden weer naar de grenscontrole. Daar moesten we aan de kant.. De perfect Engels sprekende politie mannen wouden even binnen kijken. Tot ze de sticker “no airbags we die like men” zagen achterop de bus.. ze hadden eerder ook al zo’n sticker gezien en wouden een foto maken.. ze waren vervolgens helemaal overrompelt toen ze van Jelte nog zo’n sticker kregen! (Die hadden wij gekregen van een aardige meneer in Montenegro) Dat moest ook op de foto en toen mochten we eindelijk verder!
We reden over prachtige wegen door de bergen en werden verrast door de mooie vergezichten op verschillende uitzichtplekken langs de weg. De weg was verassend stijl om hoog en naar beneden. Uiteindelijk kwamen we aan op een overnachtingsplek met uitzicht op het stadje Ronda. De volgende ochtend hebben we het stadje bezocht en we werden opnieuw verrast, ditmaal door de indrukwekkende kloof die het stadje in tweeën deelt. We liepen over bijzonder mooie bruggen en genoten van het gitaarspel van een straatmuzikant. Toen we terug naar de bus liepen was een ouder stel aan het klungelen met een tweepersoonsmatras, Jelte bood een handje hulp en heeft een stukje meegesjouwd.
We wouden in de buurt overnachten en vonden een plekje op Park4Night, dit lag wederom in een prachtige omgeving maar wel heel dicht bij de weg. We zijn daarom nog maar een stukje verder gereden naar een picknickplaats midden in een dal. Het was een mooie route door de bergen en het dal was om stil van te worden. Om ons heen waren ontzettend veel vogels en we genoten van de zon totdat deze achter de bergen verdween. Er kwam nog een ander stel met een busje aan. Nadat ze een koude douche genomen hadden (het gegil van het meisje klonk door het dal) begonnen ze gitaar te spelen en te zingen. Jelte heeft een praatje gemaakt en leuke gesprekken gehad. Ze kwamen uit Spanje zelf en hadden dit weekend vrij vanwege de feestdagen hier. Ze hielden van fietsen en vertelden van een fietsroute in de buurt. Dat leek ons ook wel wat, alleen hadden we nog steeds een lekke band die niet meer te plakken was. Gelukkig kregen we een nieuwe binnenband van het stel en zijn we de volgende ochtend wezen fietsen!
De fietsroute was gemaakt over wat vroeger een treinspoor was. Heel bijzonder en fijn, want een trein kan net als ons niet zo goed klimmen en dalen. Daarnaast was het een hele bijzondere ervaring om door tunnels en hoog over lange bruggen te fietsen! Boven ons vlogen roofvogels en beneden ons loeiden de (vlees)koeien.. Op de terugweg was er meer verkeer op het spoor en gelukkig ook iets meer verlichting in de tunnels. Er was één hele lange tunnel bij waarvan de verlichting het eerst niet deed..
Na de fietstocht reden we verder over een vlakke en snelle weg. We kwamen aan bij een meer om te overnachten. Aan het meer konden we staan tussen de lokale bevolking die driftig aan het vissen en barbequen waren. In de avond werd het rustig en konden we lekker slapen. Naast ons was een boerderij en we hoorden af en toe het geluid van biggen. Tijdens het rijden door Spanje zagen we steeds meer biggenboeren en fabrieken waar de biggen tot ham worden omgetoverd. We zagen zelfs een standbeeld van een enorme ham! Wat een heerlijk land! Toch zijn we de volgende dag het land uit gereden, vanwege een paardenfestival in Portugal. Hoe dat afliep hebben jullie vast al gelezen in de blog Beroofd.
Deze blog is geschreven door Jelte vanaf de telefoon, iets anders als jullie wellicht gewend zijn. Wij willen jullie onze avonturen natuurlijk niet onthouden én wijzelf willen het graag onthouden door de verhalen op te schrijven 🙂
Top dat jullie toch nog zo’n mooie blog geschreven hebben na al de consternatie van de inbraak. Dank jullie wel! Nogmaals sterkte met alles en ik hoop dat jullie toch nog kunnen genieten van de komende weken. Liefs vanuit Drenthe!
Prachtig, deze verhalen zijn en blijven schitterend! Groetjes van ons!