Op zondagmiddag posten we de blog op de site en toen we naar buiten keken werd de lucht steeds donkerder. Lydia zei: ‘Als dit Nederland zou zijn geweest zou ik hebben gedacht dat het ging regenen’, maar we zijn in de Sahara, dus regen…dat is het laatste wat je hier zou verwachten.
Even later kwam er een Italiaans ouder stel langs die onze bus helemaal geweldig vond. Toen we net afscheid wilden nemen, keken we nog eens naar de lucht en zagen we dat hij veel dreigender was geworden. Het Italiaanse stel zei dat we alles goed dicht moesten doen, want er kwam een zandstorm aan. Jelte heeft aan de voorkant iets afgeplakt en over het pijpje van de houtkachel een zakje gebonden. We zagen ondertussen het zand op ons af komen en waren net op tijd binnen voor de storm. Alles was gelijk donker en het zand raasde om ons heen. Binnen in de bus werd het zo stoffig dat het rookalarm afging! Na het zand kwam de regen en het onweer. We hebben lekker met een bord lasagne naar de storm zitten kijken. Daarna koelde het lekker af en konden we goed slapen.
In de storm..
De volgende morgen hebben we alles ingepakt en zijn we weer verder gereden. Apart om weer weg te rijden van de zandduinen. Je zag wel het gevolg van de harde regen. Overal was het heel modderig geworden, dus het was even zoeken hoe we het beste op de asfaltweg konden komen. Daarna reden we naar Tinghir. We zijn eerst gestopt om wat brood en water te kopen. Er stond een vrouw in boerka naast het kraampje die vroeg om geld. We hebben een extra brood gekocht voor haar en daar was ze ook erg blij mee. Toen we weer verder reden, moesten we een paar keer over een brug waar de rivier niet onder, maar bovenlangs stroomde. Ook hele straten stonden onder water. Als het hier regent, dan heeft het ook echt impact!
We stopten ergens om te eten op een plek dat er verlaten uitzag. Toch weten mensen ons altijd weer te vinden en niet veel later kwam de eerste vrouw met een kindje op haar rug. We hebben haar een broodje met ei gegeven en een broodje met pasta. Daarna kwamen er nog meer mensen, dus hebben we alles ingepakt. We gaven ze nog een fles drinkwater en reden toen verder. Hoe dichter we naar Tinghir reden, hoe harder het begon te waaien. Soms waren er zandtornado’s en in de bus kwam al snel alles onder een laagje zand te zitten. In Tinghir wilden we langs een garage (voor de rubbers van de stuurstang), waar we goede ervaringen van hadden gehoord van mensen waarmee we contact hebben via instagram/whatsapp. Zij waren hier geweest om hun motor te laten reviseren. We hadden al snel de garage gevonden en maakte kennis met Kamal en zijn hulpjes. Hij kon onze rubbers wel fixen en binnen 10 minuten waren de onderdelen van de auto eraf. Toen hebben we samen tajine gegeten en daarna is Kamal op zoek gegaan naar nieuwe rubbers. Hij vond niet diegene die we nodig hadden, maar wel rubbers van een ander soort Mercedesbus en hij heeft die erop gezet. Zo konden we weer verder zonder dat er zand in de stuurstang zou komen. De zon was inmiddels al onder gegaan en met de afspraak dat we de volgende dag weer terug zouden komen, vertrokken we naar een slaapplek. We reden door een indrukwekkende kloof en sliepen naast een bord waarop stond dat je er niet mocht kamperen.
Dinsdagochtend zagen we pas in wat voor mooie omgeving we waren. We reden na ons ontbijt door de prachtige kloof heen, weer terug naar Tinghir. Bij de garage moesten we even wachten, omdat er een andere Mercedesbus eerst gerepareerd moest worden. Het gaat hier heel anders dan in Nederland, waar je een afspraak moet maken bij een garage. Als je hier aankomt bij een garage en er staat niemand, dan wordt je gelijk geholpen en anders moet je wachten. Zo simpel is dat!
Kamal had iemand geregeld die Engels kon en dus kon vertalen (heel handig, want Kamal kan alleen Frans en Arabisch en dat beheersen wij heel slecht). Samen met deze twee mannen zijn we een rondje gaan rijden in de bus. Sinds Griekenland merken we als we een berg oprijden dat er een bepaalde trilling komt tijdens het rijden. We waren benieuwd of Kamal zou weten wat dit was en of hij het kon fixen. Nadat Jelte en Kamal allebei hadden gereden wist hij het: het was de koppelingsplaat. Hij kon die wel repareren, maar toen we de prijs ervan zagen hebben we eerst eens even samen overlegd en erna besloten het niet hier te laten repareren. We hebben alle vertrouwen dat Kamal de koppelingsplaat kan repareren, maar op dit moment hebben we de financiën er niet voor. (we mochten ook wel in plaats van geld kleding, fietsen of andere dingen geven, maar helaas hebben we daar zelf ook niet veel meer van) Verder rijdt de bus goed, dus we vertrouwen erop dat het goed blijft tot in Nederland waar Jelte in alle rust zelf de plaat kan vervangen. Een beetje met gemengde gevoelens hebben we dus betaald voor de kosten van de reparatie van de vorige dag en hebben we nog samen gegeten (vis uit blik met brood en groenten). Daarna zijn we de stad in gegaan om boodschappen te doen. Bij een groentewinkel sprak een man ons aan en het bleek dat hij heel lang in Nederland had gewoond. We hebben groenten gekocht en daarna leidde deze meneer ons door de kleine straatjes naar een bakker en een kruidenwinkel, waar we een Marokkaanse kruidenmix kochten. Daarna namen we afscheid en liepen we weer naar de bus. We reden weer door de kloof en door de prachtige omgeving en stopten in een opgedroogde rivier. Hier hebben we weer lasagne gegeten en rustig kunnen slapen.
De volgende dag kwam er tijdens ons ontbijt een Berbermeneer langs om zijn stenen te verkopen. Wij hadden helaas voor hem geen interesse en na ons ontbijt reden we weer terug naar Tinghir. We hadden namelijk niet genoeg getankt om de hele weg af te rijden en we hadden een andere route bedacht die logischer was. Onderweg naar de kloof kwamen we de Berbermeneer weer tegen en gaven we hem een lift naar de kloof (waar hij ging proberen zijn stenen te verkopen aan andere toeristen). Daarna tankten we in Tinghir en reden we door in de richting van Ouarzazate. Onderweg zagen we nog wilde kamelen en we reden door stadjes met modderhuizen. Lydia voelde zich niet heel lekker en werd steeds zieker. Nadat we wat hadden gegeten gingen we weer op weg, maar na een half uur moesten we stoppen, omdat Lydia te misselijk was. We hebben een uurtje gestaan en toen Lydia zich iets beter voelde zijn we een kwartiertje verder gereden naar een meer. Daar is Lydia in bed gaan liggen met hoofdpijn, buikpijn en misselijkheid. Jelte heeft gewoon zijn ding gedaan: een boek gelezen, film gekeken en voor zichzelf gekookt.
Na een goede nachtrust voelde Lydia zich alweer iets beter, maar niet goed genoeg om te reizen. We zijn daarom nog een dagje blijven staan onder de schaduw van de bomen. Jelte heeft nog een rondje gefietst en kwam een huis tegen met een hele diepe put erin. Ook heeft hij een nieuw knopje gemaakt in de bus, waardoor je de sfeerlampjes gemakkelijk aan en uit kunt doen (wat een handige man!). We hebben ’s avonds nog een serie gekeken en zijn toen gaan slapen.
Vrijdagochtend voelde Lydia zich nog niet helemaal top, maar goed genoeg om te rijden. We reden eerst naar Ouarzazate om boodschappen te doen. In de supermarkt kwamen we een man tegen die ons aansprak en ook Nederlands kon (nou ja zeg, hoe komen we al die Marokkaanse Nederlanders tegen?). Hij nodigde ons uit voor een kopje thee, dus nadat we onze boodschappen hadden opgeruimd, zijn we meegelopen naar ‘zijn’ restaurant. We hebben lekkere (en vooral heel zoete!) Marokkaanse thee gedronken en gepraat over Nederland en Marokko. Deze man zei heel terecht dat in Nederland Marokkanen veel agressiever zijn dan in Marokko. Ze zijn hier veel gastvrijer en vriendelijker, behalve dan op de hele toeristische plekken. Grappig, want zo merken wij dat ook!
Nadat we onze thee op hadden zijn we verder gereden naar Aït-Ben-Haddou, een middeleeuwse vesting. Vanuit de auto zagen we dat deze vesting vooral bestond uit modderhuizen (die we al heel veel hebben gezien) en dat het er heel toeristisch was, dus we zijn doorgereden. Daarna werd de weg al snel wat rustiger en reden we weer door een soort canyon met af en toe een klein dorpje. Onderweg kochten we nog een granaatappel van een klein jongetje (waarbij Lydia mooi de helft heeft af kunnen dingen, gheghe) en even later stonden we op een mooi plekje bovenaan de canyon. Het had een prachtig uitzicht en ’s nachts waren er duizenden sterren te zien en was het er doodstil, heerlijk!
Zaterdag hebben we de weg verder uitgereden en wat een verassing was dat! De bergen kregen prachtige verschillende kleuren en werden steeds hoger. Uiteindelijk kwamen we op de hoofdweg naar Marrakesh en was het opeens heel druk met toeristenbussen. Ook zijn er misschien wel 15 mensen geweest die ons gekleurde mineraalstenen hebben aangeboden op die weg (neehee we willen geen stenen kopen!). We reden even later langs een winkeltje en Lydia zag dat ze daar stickers verkochten. We hebben een nieuwe sticker van Marokko gekocht (de vorige had de zand- en onweersstorm niet overleefd…) en hebben in het restaurantje wat gegeten en gedronken. Daarna besloten we naar een camping te rijden dichtbij Marrakesh, omdat er in de omgeving niet heel veel mooie wildkampeerplekken waren. Het duurde nog even voordat we er waren, maar eenmaal daar konden we heerlijk een warme douche nemen en genieten van de wifi 😊. We hebben gebeld met Lydia’s ouders en hebben een film gekeken op Netflix.
Zet bij het bekijken van de volgende foto’s dit nummer op!
Zondagmorgen heeft Lydia eerst wat gewassen en daarna hebben we onze tas gepakt en zijn we naar de weg gelopen. De vierde lantaarnpaal zou een bushalte moeten zijn en ja hoor, even later stopte er een bus (hij gaat één keer in het half uur, maar wanneer weet niemand) en reden we voor €1 met z’n tweeën naar Marrakesh. We zaten in een bus vol lokale mensen en met een groepje Oostenrijkse oudjes, waarmee we even hebben gepraat. Een kwartiertje later waren we in Marrakesh aangekomen, een wereld op zich en bijna niet te beschrijven! We hebben ons verbaasd over wat mensen hier te koop aanbieden en wat er allemaal gebeurd. Als eerste kwamen we op een groot plein waar slangenbezweerders waren (ja met mannen die op een fluit spelen en een slang die omhoog komt!), apen rondliepen, vrouwen probeerden henna op je armen te smeren en er overal mensen dingen je probeerde aan te smeren. Daarna liepen we over de markt. Met een markt moet je niet denken aan een Nederlandse markt, maar je moet denken aan een doolhof van kleine straatjes met duizenden kleine miniwinkels met mensen die je allemaal in je winkeltje willen hebben en hordes mensen die tussen de winkeltjes lopen en waar dan nog brommers, karretjes en ezels doorheen moeten. Ja, dat is Marrakesh! We vonden het eigenlijk best wel leuk om door deze enorme chaos te lopen. We hebben nog thee gedronken bij iemand die – natuurlijk! – Nederlands kon en kameleons, schildpadden, kruiden, vogeltjes en roggeneieren verkocht. Die laatste waren als medicijn, maar niemand voelde zich ziek genoeg om ze te kopen. We hebben nog kruiden gekocht en gegeten bij een restaurantje en om half 5 zijn we weer naar de bus gelopen, moe van alle indrukken die je op je af krijgt geworpen in een paar uur lopen. De bus stond te wachten toen we aankwamen en niet veel later konden we uitstappen bij de camping. Het was helaas te koud om te zwemmen (het zag eruit alsof het ging regenen), maar gelukkig hadden we wel lekkere warme douches, waar we van genoten.
Wat leuk weer! Die markt(hal) doet me denken aan Ghana. Haha ook veel dezelfde producten bij meerdere kraampjes, die bij de ene goedkoper zijn dan bij de anderen en dan lekker afdingen? 😛
Leuk om zo te lezen wat jullie allemaal meemaken!!
Ja het gaat er maf aan toe.. maar heel leuk om mee te maken.. ze kunnen ook goed nederlands hier: “kijken kijken niet kopen!”
Lieve luitjes! Ik blijf me verbazen over de herfst-achtige kleuren in Marokko: rood, bruin, oranje en een beetje groen … heel bijzonder! Indrukwekkende natuur hoor! Zoiets hebben wij nog nooit gezien. Is ook weer heel anders qua kleur dan Aruba. Wij zijn inmiddels weer met z’n drieën thuis. In de nacht van donderdag op vrijdag konden we Daan van Schiphol ophalen. Hij kwam vanuit Israël. Groetjes van ons alle drie!