Week 41 – Van Fez naar de Sahara

Bereid je voor op heel wat tekst en foto’s, want we hebben heel wat beleefd deze week. We kunnen zelf bijna niet bevatten wat we allemaal al hebben gezien, het is zo veel en zo mooi! We genieten met volle teugen van dit prachtige en diverse land!

Maandagochtend was het behoorlijk fris. ’s Nachts zakt de temperatuur naar 10-15 graden en overdag is het +30, een groot verschil dus. Na ons ontbijt namen we afscheid van onze nieuwe vrienden en zijn we een flink stuk gaan rijden. Het landschap veranderde van bergachtig, naar bos, naar heuvels, naar een druk stadje en weer naar half woestijn. We kwamen regelmatig politiecontroles tegen, maar gelukkig mogen we altijd zo doorrijden.

• 

• 

Marokko is het droogste land waar we ooit geweest zijn, volgens mij is het moeilijk om er te leven als je arm bent. Bijna iedereen heeft een ezel of muildier, schapen, geiten en kippen. Het klinkt soms echt als een kinderboerderij in de ochtend. De dieren gebruiken ze ook voor hun levensbehoeften. Zo gebruiken ze de ezels voor het land, als transportmiddel voor onder andere het vervoeren van water. De huizen worden ook steeds armoediger naar mate we meer naar het zuiden gaan, er is een enorm verschil tussen arm en rijk.

Na bijna 3 uur rijden kwamen we aan bij een meer, wat fel afstak tegen de rood-oranje bergen erachter. Lydia heeft blogs geschreven en Jelte is even gaan liggen. Hij is helaas na de boot erg verkouden geworden. We konden genieten van een mooie zonsondergang en gingen toen naar bed. De bus stond nogal scheef, dus konden we niet heel lekker slapen…

• 

• 

• 

Dinsdag hebben we ontbeten met een mooi uitzicht over het meer. Het water reflecteerde mooi de bergen erachter. Jelte voelde zich alweer ietsjes beter en dus zijn we eerst naar Fez gereden. Daar hebben we boodschappen gedaan en hebben we besloten niet verder de drukke stad in te rijden, maar door te rijden naar het zuiden. We reden de stad uit en klommen langzaam omhoog naar de bergen. Daar kwamen we op een plek waar apen rondliepen, een hele bezienswaardigheid. Nadat we even hadden gekeken, zijn we naar een open plek in het bos gereden. Hier was het lekker rustig (ook geen apen helaas) en ’s nachts pikdonker!

• 

• 

• 

• 

• 

Na een lange nacht slaap zijn we de weg een stukje uit gereden en parkeerden we waar een wandelroute begon. Toen we parkeerden zagen we gelijk een aap zitten. We hebben hem een paar stukjes appel gevoerd, heel bijzonder dat hij zo dichtbij kwam. Daarna zijn we naar een uitzichtpunt gelopen en toen we weer naar de bus liepen, kwamen we weer een groep apen tegen die wat wilder en banger waren. Toen we over de weg liepen, hoorden we een auto van achteren komen. Toen we ons omdraaiden moesten we lachen, want wie kwamen daar aan rijden: Samuel, Corina en Leonie! We hadden niet eens gezegd dat we hier waren! We hebben even bijgepraat en toen zijn zij naar het uitzichtpunt gelopen, hebben wij wat gegeten en daarna hebben we een uurtje gereden naar een meer. Het meer ligt op 2000m hoogte, wat je niet zou zeggen, want we zijn maar langzaam gestegen. We zochten even om een goed plekje, kregen nog een paar dadels van twee mannen en toen we eventjes stonden, kwam er een local aan die een praatje maakte. Soms best wel lastig aangezien ze Berbers, Arabisch of Frans spreken en wij maar een paar woorden Frans kunnen, maar met deze man konden we nog best goed communiceren. Hij vertelde ons dat er een vulkaan is, wat de vele zwarte stenen verklaarde, en dat het meer elk jaar steeds meer opdroogt. Hij is zelf een Berber, het woestijn nomadenvolk, en hoedt de schapen van zijn vader (klinkt als David met zijn slinger, niet? Ja, ze hebben echt slingers!). Uiteindelijk wilde hij ons zijn fossielen verkopen, die hier volop te vinden zijn. We hebben hem vriendelijk bedankt en dat was prima. We hebben gegeten, een serie gekeken en hebben lekker kunnen slapen.

’s Morgens hebben we ontbeten met meer dan 200 schapen en geiten om ons heen. Daarna wilden we wel weer een stuk gaan rijden, dus pakten we alles in en gingen we op weg. Het was wat bewolkt, dus frisser dan de andere dagen (kom maar snel terug zon!). We reden naar het stadje Midelt, wat net als alle stadjes heel druk is. Er rijden hier in Marokko ontzettend veel Mercedesbusjes en Isuzu/Mitsubishi trucks met de meest bizarre ladingen. In Midelt zagen we zelfs een Mercedesbus met schapen erbovenop!

• 

• 

• 

• 

• 

• 

Midden in het stadje kwam er een scooter naast ons rijden en de man die erop zat vroeg waar we heen gingen en zei dat we ook echt naar de mijn moesten gaan. Euh, oké! Het stoplicht sprong op groen en we moesten weer rijden, maar op een rustiger punt stopten we om even te kijken waar die mijn dan zou zijn. De man met de scooter stopte ook bij ons en maakte een praatje. Hij vroeg ons of we mee wilden naar zijn huis om thee te drinken en of we voor hem een kaart konden vertalen voor zijn Nederlandse vrienden. Ja hoor, dat wilden we wel! Altijd een beetje eng om met iemand mee te gaan die je niet kent, maar dit pakte heel goed uit! De man, Aziz, nam ons mee naar de achterstraatjes van Midelt. We parkeerden de bus en liepen naar zijn huis. We kwamen eerst in een binnenplaatsje en toen in zijn woonkamer. We hebben thee gedronken en we hebben zijn kaart geschreven in het Nederlands. Aziz heeft ons ook heel wat dingen verteld over Marokko. Dat bijvoorbeeld de bizarre ladingen op de trucks die je ziet rijden niet mag, maar dat je bij een politiecontrole de politie gewoon kunt betalen en door kunt rijden. Of dat de Marokkaanse thee niet uit Marokko komt, maar uit China, omdat ze in Marokko de plantjes voor thee niet hebben. En dat ze wel honing verkopen, maar dat het eigenlijk suikerwater is, omdat er geen bloemen zijn voor de bijen. Hij vertelde ons ook dat de meeste Marokkanen maar 70 dirham verdienen per dag, dat is gelijk aan €7,-. Als je dat vergelijkt met de dieselprijzen, dan zijn die opeens heel duur (€1,- per liter). Een auto is dus bijna onbetaalbaar voor de gewone man, maar wel echt een statussymbool. Ook de aanschafprijs voor een auto is enorm. De kleine Mercedesbussen zijn hier ongeveer €8000,-, heel duur ook vergeleken met Nederland. Dat is waarschijnlijk waarom ze (soms gratis…) vanuit Nederland geëxporteerd worden naar Marokko. Hij vertelde ons talloze van zulke dingen, waardoor je de Marokkanen veel beter gaat begrijpen.

Na de thee vroeg Aziz ons of we nog naar de mijn wilden. Na even overleggen hebben we ja gezegd. Niet veel later zaten we met z’n drieën in de bus en reden we naar de mijn. Deze mijn is niet meer in gebruik, maar anderen nog wel. Er worden mineraalstenen uit gehaald die weer worden verkocht of worden tentoongesteld. Het zijn van die stenen die je open maakt en waarin dan bijvoorbeeld prachtige paarse kristallen zitten. We reden eerst over een asfaltweg, maar die veranderde in een zandweg. We reden steeds meer naar beneden en na een tijdje reden we door een prachtige kloof. We moesten een paar keer door diepe plassen en één keer over een eng bruggetje (er ging een vrachtwagen voor ons eroverheen, dus gelukkig kon het!). Uiteindelijk reden we weer helemaal naar boven, naar een verlaten stad. Toen had je een prachtig uitzicht over de mijn en de canyon. Het was echt alsof je in een andere wereld was gestapt! We hebben door het verlaten dorpje gelopen, hebben nog wat mooie stenen gevonden, een verlaten moskee bezocht (1 van de 2 moskeeën in heel Marokko die je kan bezoeken) en daarna hebben we bij de bus thee gedronken en gebakken aardappels gegeten. Daarna zijn we weer helemaal naar Midelt gereden, door de mooie kloof en weer over de enge brug. Dit keer maakten we foto’s als bewijs!

Jelte had aan Aziz verteld dat hij een probleem had met de rubbers van de stuurstang en dat die vervangen moesten worden. Aziz wist wel een mannetje, dus in Midelt zijn we nog naar een ‘garage’ gereden. Garage is een groot woord, want alle auto’s die gerepareerd werden, stonden op de straat (met opgedroogde oliesporen eronder) en er was een hoekje waar alle gereedschappen en onderdelen lagen. De man heeft even gekeken en zei dat we misschien even naar een tweedehands onderdelen winkel moesten gaan. Tja, rubbers willen we niet tweedehands, maar een draaiknop om het toerental van de motor te regelen kon wel. We zijn toen weer door alle kleine straatjes naar de andere kant van de stad gereden. Daar hebben Aziz en Jelte even gekeken voor onderdelen, maar Jelte vond niet wat hij zocht. Ook werd het al donker, dus moesten we echt op zoek naar een plekje om te slapen. We hebben Aziz thuis gebracht en hem heel erg bedankt voor alles. Zonder hem hadden we de mooie omgeving niet zo kunnen ontdekken, supertof! Daarna zijn we naar een plekje langs een redelijk drukke weg gegaan. Nadat we nog wat hadden gegeten, zijn we om 9 uur op bed gegaan, moe van al onze indrukken.

Op donderdagochtend zijn we na ons ontbijt een lekker stuk gaan rijden. We reden eerst door het bos en daarna kwamen we op een vlakte met steeds meer ruigere rotsen en bergen. We stopten eerst om water bij te vullen en gelijk kwam er een groep jonge jongens om ons heen staan die onze fietsen wel wilden hebben. Hmmm, die hebben we al eens eerder gehoord. We vinden het best wel lastig hoe je nu met zulke kinderen of ook volwassenen om moet gaan. Je wilt ze wel iets geven, want ze zijn arm, maar geld gaan we niet doen. Dat lost niets op. Lastig… Even later stopten we om iets te eten en kregen we weer een paar mensen aan de bus. De eerste vroeg of we zijn fietsband wilden oppompen. Helemaal prima! Er zat een groot gat in zijn band, maar plakken hoefde niet. Daarna kwam er een man aan de bus met fossielen en mineraalstenen, nee die hadden we zelf al gevonden. Na het eten reden we verder en werden we verbaasd door de natuur. Iemand op Instagram had al gezegd dat na Midelt, het landschap langzaam woestijn zou worden, maar we hadden nooit verwacht dat het zo mooi zou zijn. We reden een canyon binnen dat je zou kunnen vergelijken met de Grand Canyon in Amerika. De locals zeiden ook steeds: ‘It’s Colorado!’ Het was zo mooi! Niet te fotograferen of te filmen. We reden door de canyon en zagen ook steeds meer palmbomen. Na een tijdje ging de weg omhoog en kwamen we bij een meer. Daarna werd het landschap weer vlak en kwamen we in een drukke stad. Daar reden we maar snel doorheen. Daarna bleef het landschap vlak en aten we weer wat langs de kant van de weg. We waren nog geen minuut weer onderweg en onze monden vielen weer open. We waren niet op een vlak land aan het rijden, maar op een plateau. We reden aan de bovenkant van nog een canyon! Het dal was een zee van palmbomen en toen we er heen reden, zagen we ook dat het een oase was. Jeej, onze eerste oase! We verbaasden ons over de modderhuizen (zoals Lydia ze noemt) en de prachtige bomen en planten. Na de zee van oases, sloegen we rechts af en namen de palmbomen af. Er kwamen steeds meer zandduinen en rotsen en we zagen zelfs dromedarissen (Lydia vond het geweldig 😊).

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

Niet veel later sloegen we rechts af, een zand/rotsweg op, en reden we naar een ronde rots toe. De rots is van dichtbij eigenlijk een soort C-vorm, met een opening waar je naar binnen kan en waar je op een soort binnenplaats komt. Het was vroeger een gevangenis van de Portugezen, nu komen er vooral veel toeristen omdat er een aantal bekende films zijn opgenomen (onder andere James Bond Spectre en Prince of Persia). Er stonden twee grote expeditietrucks, maar die verlieten al snel de binnenplaats (ze gingen naar een camping met zwembad…). Wij bleven alleen achter met twee Berber normaden, die fossielen verkochten (ja, alweer…). Ze lieten ons zien dat er ook fossielen in de rotsen te zien waren, heel gaaf. We wilden eigenlijk niets van ze kopen, maar ze wilden ook wel ruilen. Jelte heeft toen een t-shirt aan hen gegeven, zonder er iets terug voor te willen. Lydia kreeg echter een mooie ketting van de man als bedankje.

• 

• 

• 

Nadat de laatste toeristen vertrokken en ook de Berbers naar huis gingen, bleven wij alleen achter. De Berbers hadden ons gewaarschuwd ’s nachts niet buiten te lopen vanwege schorpioenen en slangen, dus na ons eten zijn we naar binnen gegaan. Het was wel heel bijzonder om helemaal alleen te zijn op deze plek. Het was ook heel erg donker en stil (behalve toen Jelte heel hard muziek ging draaien 😛 ).

• 

• 

• 

’s Morgens zijn we op tijd opgestaan en zijn we eerst op onze berg naar boven gelopen. We hadden een heel mooi uitzicht over de hele omgeving, voornamelijk rotsen en wat zand. Daarna zijn we weer naar de bus gelopen en vonden we een paar fossielen langs de weg, heel bijzonder! We hebben daarna afscheid genomen van de Berbers, die weer terug waren gekomen om te wachten op toeristen, en daarna zijn we naar Merzouga gereden, een stadje aan de zandduinen van de Sahara. De weg erheen was plat, steenachtig, met af en toe wat zand. Dat is eigenlijk hoe voornamelijk de Sahara eruit ziet. De zandduinen zijn maar een klein stukje ervan. In Merzouga hebben we getankt en naast het tankstation spotte we wilde Dromedarissen. We zijn er heen gereden en hebben foto’s gemaakt. Safari in eigen auto 😊. Daarna zijn we verder gereden naar het 4×4 automuseum. Museum was een groot woord, er waren twee rijen met auto’s en wat bordjes erbij, maar het was wel leuk om al de verschillende auto’s te zien.

Toen zijn we door Merzouga gereden, wat niet heel veel voorstelt, maar er waren wel een aantal souvenirshops, waar wij bij eentje een kamelensticker hebben gekocht. We wilden eigenlijk ook nog wel graag een kamelentour doen door de duinen (ze zeggen hier overal kamelen, maar het zijn dus Dromedarissen), dus vroegen we de eigenaar van de shop of hij iemand wist die dat aanbood. Nu hadden al zijn ‘vrienden’ kamelen en ‘toevallig’ liep er net een vriend langs. Hij zei dat hij morgen wel kon komen om 10:00 en dan met twee kamelen een tour zou doen van een uur voor 20€ pp. Wij zeiden dat het prima was en zo was het geregeld. De man kwam later ook nog naar onze bus om te vragen of we toch ook niet wilden slapen in de woestijn of een sunsettour wilden, maar nee we wilden alleen door de woestijn een tour maken. Daarna zijn we naar een heel mooi verborgen plekje gereden tussen de duinen. Heel bizar om zo in de woestijn te staan en over de duinen te lopen. Niet veel later kwam er een man aangelopen, die naast leuke beeldjes (wij kochten er eentje van een kameel. Jelte kan goed afdingen!) ook kamelentours aanbood. 1,5 uur voor 15€ pp en hij zou ons komen ophalen en thuisbrengen met de kamelen. Hmm, dat klonk nog beter! De man zei ook dat het heel normaal was als je niet af zei bij de andere kamelentour, dus hebben we het vastgelegd. ’s Avonds hebben we lekker gegeten en kunnen douchen. Na zonsondergang koelde het wat af en konden we lekker slapen.

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

Zondagochtend ging de wekker vroeg, want we wilden de zonsopgang bekijken. We zijn bovenop een duin gaan zitten met onze dekentjes (want het was best fris!) en hebben de zon zien opgaan boven de duinen. Na ons ontbijt zagen we dat het al 08:40 was, de kamelen kwamen bijna! Nadat we ons hadden ingesmeerd en alles hadden opgeruimd kwamen de kamelen aan. Ze gingen liggen en zo konden wij opstappen en met de begeleider de duinen in gaan. Kameel rijden is wel iets totaal anders dan paardrijden, veel hobbeliger. Zeker als je bergaf gaat! We zijn wat dieper de duinen in gegaan en na een half uur zijn we gestopt, zodat we even konden lopen. Daarna zijn we weer terug naar de bus gereden. Heel leuk om eens te doen, wij hebben genoten van de rust en de natuur om ons heen.

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

Na onze ochtendactiviteit hebben we wat gegeten, hebben we in de schaduw gezeten en terwijl Jelte koekjes bakte in de bus heeft Lydia de blog verder afgeschreven.

Tot de volgende keer!