Op maandagochtend zeiden we het Duitse stel naast ons gedag en verlieten we het stuwmeertje. Ze hadden ons een tip gegeven over een ander stuwmeer, waar ze een paar dagen ervoor hadden gestaan. Dat zou nog mooier zijn. Ondanks dat we niet heel ver wilden rijden, zijn we toch op weg gegaan naar dat meertje.
Na 2,5 uur rijden, waarvan het laatste stuk bijna alleen maar door tunnels, kwamen we bij het meertje aan. In het stadje stond een bord met waar er campings waren en dat het verboden was ergens anders te kamperen. Toch zijn we naar het plekje gereden aan het meer. Hier stuitte we op een hek met een bord erop dat je er niet mocht kamperen, omdat de gemeente vond dat er genoeg campings in de omgeving waren. Goede tip dus van de Duitsers, maar niet heus…We hadden niet erg veel zin meer om ver te rijden naar een andere mooie plek, dus reden we een half uur naar een camperplaats in Camerino. Dit stadje is echt een ghosttown, helemaal verlaten doordat de aardbeving huizen heeft verwoest. ’s Nachts brandde er ook helemaal geen licht in de stad, alleen op de parkeerplaats waar wij stonden, best wel creepy.
De volgende morgen hebben we eerst rustig aan gedaan en ons water bijgevuld, wat gratis was op deze plek. Daarna zijn we naar Perugia gereden, waar we op zoek gingen naar een garage waar we onze voorbanden konden uitlijnen. Jelte had namelijk ontdekt dat de buitenkant van beide banden anders afgesleten waren dan zou moeten. Bij de eerste garage stuurde ze ons door naar een andere. Hier hadden ze een garage voor vrachtwagens, dus dat paste meer bij onze grote bus. Op het terrein stonden enorme banden, die groter waren dan wij! We werden al snel geholpen. Heinz kreeg apparatuur bij zijn wielen, een meneer klom in een ruimte onder hem en toen kon hij door middel van een computer en wat draaien aan de stuurstang de banden weer recht zetten. Jammer genoeg kwamen we er ook achter dat er een rubber hoesje van een stuurkogel gescheurd was. In een kwartiertje was het stellen gepiept en konden we onze reis vervolgen. We reden door het mooie heuvellandschap van Toscane naar een plekje met een prachtig uitzicht. Je kon de oprijlanen met de hoge bomen goed zien. Jelte heeft eerst het rubber nog geplakt en daarna hebben we lekker gegeten en genoten van een prachtige zonsondergang.
Oeps.. 
Grote bus.. grote sleutel! 
Lydia vermaakt zich tussen de expeditie-truck-banden-opslag 
Een droom oprijlaan! 
Woensdag heeft Jelte eerst de banden nog wat opgeblazen en daarna zijn we naar Florence gereden (Firenze in het Italiaans). Hoe wij Florence hebben ervaren: het is het hart van Toscane, maar wel een hart dat nodig gedotterd moet worden. Het verkeer in de stad is overdag zoals Utrecht om 6 uur ’s avonds is…drama dus. We hebben eindeloos in de file gestaan, maar we vonden de plek waar we naar zochten: een wasserette. Lydia heeft eerst de was erin gedaan en toen hebben we een parkeerplaats gezocht. Na een broodje zijn we terug naar de wasserette gelopen met de veronderstelling dat de was bijna klaar zou zijn en we alleen nog hoefden te drogen. Not…Als eerste had Lydia de was in de verkeerde machine gedaan. De machine waar de was in zat was voor dierenkleedjes (ze had de tientallen hondenpootjes niet gezien op de machine…blond). De wasmachine was al halverwege gestopt, apart, maar wel fijn want dan konden we hem in een andere doen. Alleen wilde de deur niet open. Na heel wat keren proberen heeft Jelte de eigenaresse van de wasserette gebeld (het was een self service). Ze kwam na 10 minuten aan, trok het hendel van het deurtje er af (de was kon er nu echt niet meer uit) en belde een monteur. Een andere wasmachine had water gelekt, dus heel de grond was nat. Al met al een beetje een zooitje. Wij hebben toen de vorige blogs maar gepost en gewacht op de monteurs. Toen die kwamen, hadden ze binnen een minuutje de deur open en konden we gratis de was nog een keer draaien, jeej. Daarna hadden we geen los geld meer voor de droger, dus moest Jelte op zoek naar wisselgeld. Uiteindelijk hebben we de droger nog 4 keer aan gehad en na 3 uur in de wasserette konden we eindelijk weer naar de bus. We waren helemaal gaar, dus hebben we dichterbij een plekje gezocht en het centrum van Florence gelaten voor wat het was. We stonden natuurlijk eerst in de file, maar nadat we de snelweg af waren en een klein, smal weggetje een heuvel op hadden gevolgd, kwamen we bij een heerlijk rustige plek onder de bomen. We hebben wat gegeten en toen is Lydia gelijk naar bed gegaan (en heeft 12 uur geslapen). Jelte heeft nog series gekeken. ’s Nachts werden we nog gewekt door een mug (Lydia heeft meer dan 20 muggenbulten alleen al op haar benen…ze prikken ook alleen haar en Jelte niet, erg oneerlijk!) en heeft het nog even hard geonweerd.
’s Morgens hebben we eerst nog heerlijk genoten van de rust, waarna we hebben ingepakt en naar Pontedera zijn gereden. We hadden namelijk nog steeds kaarten en postzegels nodig. We hebben geparkeerd op een grote parkeerplaats en zijn eerst naar het centrum gelopen. Jelte had namelijk op google maps gezien dat er een Piaggio museum was. We zijn daar heen gelopen en hebben heerlijk gestruind door het museum (dat gratis was!). Piaggio is een bedrijf dat heel veel brommers maakt, waaronder de Vespa, maar ook motoren, kleine autootjes en vliegtuigen. Heel leuk om er rond te lopen. Daarna hebben we nog een lekker stuk pizza gegeten en zijn we naar de bus gelopen. Daar zijn we naar een winkel tegenover de parkeerplaats gelopen. Het was een enorme supermarkt, waar ze zo’n beetje alles hadden, maar waar je niks kon vinden omdat het veel te groot was. We hebben wel kaarten en motorolie gekocht (16 liter!), maar daarna zijn we er weer uit gegaan. We konden gelukkig postzegels halen tegenover de supermarkt en toen zijn we naar de bus gegaan en snel naar de Lidl gereden. Hier waren we zo klaar, want je weet waar alles ligt en het is niet zo enorm als die andere supermarkt. Uiteindelijk was het alweer laat op de middag en waren we weer moe na een hele dag zeulen door een stadje. We zijn een berg op gereden en hebben langs de weg geslapen.
Brommers kiekn! 
Alle lekkere ingredienten uit Italië 
Reuze-leuk die Vespa! 
Ons huis op de rots! 
Op vrijdag wilden we wel een stukje rijden, maar alleen als we naar een plekje zouden gaan waar we wat langer konden blijven staan. We zijn langs Pisa naar Massa gereden en daar de bergen in. Onderweg kwamen we langs een showroom met allemaal classic auto’s. We zijn er even naar binnen gelopen (er was helemaal niemand?) en hebben gefantaseerd over met welke auto we wel eens wilden toeren. Daarna volgden we een mooie bergweg naar een plek op 1400m hoogte. Hier hadden we een uitzicht over de zee, maar ook over de marmermijnen. Op deze plek wordt zo’n beetje alle marmer van de wereld uit de bergen gehakt. Het maakt dat het landschap er heel apart uitziet met al die halve bergen. We konden ’s nachts heerlijk slapen, omdat het kouder was en we onszelf weer helemaal in dekens in konden wikkelen.
Links of rechts? 
Jamjam! Lasagne met Bechamel-saus! 
’s Morgens besloten we nog een nachtje te blijven staan. Lydia heeft eerst de blogs van Zij Lacht afgemaakt en daarna zijn we een wandelroute gaan lopen. Er waren nog heel wat andere mensen die dat hadden besloten, het plekje waar we stonden, stond vol met auto’s. De wandelroute was best pittig met uitstekende stenen. Je moest soms echt klimmen, maar je werd ook beloond met prachtige uitzichten. We hebben niet het hele stuk naar de top gelopen, maar zijn halverwege terug gegaan. Bij de bus konden we nog lekker in de zon zitten en ’s avonds hebben we (alweer) lasagne gegeten. De derde keer in één week, je hebt hier de beste ingrediënten, superlekker!
Zondagochtend werden we wakker in een wolk. Alles om ons heen was grijs en het regende. Na ons ontbijt reden we naar beneden en kwamen we in een hardloopwedstrijd terecht. Al slalommend om de deelnemers reden we verder. Onderaan sloegen we af en reden we over kleine bergweggetjes verder. Eén keer stond er dat de weg maar 2 meter breed was. Oei, wij zijn net iets breder! Gelukkig had het bordje niet gelijk en hadden we nog wat ruimte over toen we door de kleine straatjes reden. Na een paar uur kwamen we op de plek van onze overnachting. Het was nog steeds niet lekker weer, dus heeft Lydia het filmpje afgemaakt waar ze al een paar dagen mee bezig was. Jelte heeft het weer even getrotseerd, maar kwam daarna bibberend weer binnen. Het begint nu toch wel echt herfst te worden in Italië!
