We werden wakker op ons mooie plekje in het natuurgebied en wilden het gebied gaan verkennen door te gaan wandelen. We zijn eerst naar de toeristen informatie gereden en daar heeft een aardige mevrouw ons een route uitgelegd die makkelijk te doen zou zijn. Normaal houden we wel van een uitdaging, maar het was erg warm, dus een makkelijke hike was wel fijn. We gingen op weg en liepen eerst een heel stuk door de bossen.
Uiteindelijk kwamen we bij een splitsing waar we links afsloegen om een prachtig uitzicht over de zee en de fjord bij Kotor te vinden. We konden zelfs een vliegtuig zien landen op het vliegveld, heel apart dat het vliegtuig lager vloog dan waar wij stonden. Toen zijn we weer terug gelopen naar de splitsing, hebben een broodje gegeten en zijn we naar rechts gegaan. We hebben het rondje afgemaakt en na 3,5 uur en 12km waren we weer bij de bus. We zijn vervolgens weer terug gereden naar het plekje waar we de nacht ervoor ook hadden gestaan, zodat we even konden uitrusten. Lydia was weer heel erg moe, dus verder hebben we niet zoveel gedaan. Vooral gecomputerd, een boek gelezen en een koude douche genomen.
De volgende morgen zijn we na het ontbijt naar een uitzichtpunt aan het einde van de weg in het park gereden. Daar was het heel erg druk. We parkeerden Heinz en liepen toen naar boven. Er was een soort tunnel door de berg met een enorm lange trap (461 treden!) die je helemaal omhoog moest lopen. Uiteindelijk kwam je (redelijk buiten adem) aan op een plateau met een fenomenaal uitzicht. Vanaf dit punt kan je Albanië, Bosnië, Servië en Kroatië zien. Het is zoals Jelte zei: net een schilderij! Nadat we hadden genoten van het uitzicht, liepen we alle trappen en daarna over de weg weer een stuk naar beneden. Daar vonden we Heinz en reden we naar Kotor. Onderweg was het heel erg druk. Er waren veel haarspeldbochten en de weg was op sommige punten smal, waardoor het soms even passen en meten was als er ook nog een touringcar voorbij kwam. Uiteindelijk kwamen we beneden, vulden we ons water bij een waterbron en parkeerden we bij een begraafplaats. We liepen door Kotor, waar het heel erg druk was (waarschijnlijk omdat er 3 cruiseschepen in de baai lagen) en heel erg heet (boven de 35 graden). We zijn als eerste op zoek gegaan naar een sticker.
Al snel werden we aangesproken door alle bootexcursiemensen of we niet op een boottrip wilden. We hebben het overwogen, maar toch besloten het niet te doen. We wilden vooral de drukke stad weer uit. Nadat we een ijsje en wat drinken hadden gekocht bij de supermarkt kwamen we erachter dat in de stadsmuur de oude stad was en de souvenirwinkels. We liepen met de meute door de stadsmuur en liepen het eerste winkeltje in, kochten een sticker en liepen weer heel snel de stad uit. Bij de bus aangekomen waren we zelf oververhit en in de bus was het 44 graden. Er stond iets verderop nog een busje met een Spanjaard, waar we nog even mee gepraat hebben. Verder hebben we vooral onszelf afgekoeld met een washandje en zijn we gaan rijden. Nouja, rijden…we stonden te bakken in de file. Na 20 minuten reden we eindelijk de stad uit en reden we langs het water weer naar de bergen. Daar werd het weer rustiger. We hebben een uurtje gereden naar een heel mooi meer met allemaal kleine eilandjes. Het leek net Zweden! Hier zijn we eerst naar een plekje gegaan, maar hier stonden al mensen. We reden toen naar de andere kant van het meer over een dam en vonden toen een mooie plek waar ook al andere mensen stonden, maar waar wel nog meer plek was. Zo stonden we aan het meer en sprongen we gelijk het water in.
’s Morgens vertrokken de mensen om ons heen (voornamelijk Duitsers) en stonden we helemaal alleen aan het meer. We besloten nog een dagje te blijven na de drukke dag van daarvoor. We hebben voornamelijk gezwommen, gezeten, gezwommen, gezeten, etc. Jelte heeft de luifel opgezet, waardoor we de hele dag schaduw hadden. ’s Middags werd het drukker, met vooral locals. Eentje kwam naar ons toe, schudde ons de hand. Hij kon geen Engels, maar leek ons aardig en toen hij in onze bus wilde kijken vonden we dat prima. Veel mensen willen even in onze bus kijken, dus dat doen we wel vaker. Het was alleen nogal jammer dat toen deze man weg ging, ook Lydia’s horloge weg was. Hij lag op het schoenenkastje, dus dicht bij de deur. We konden hem daarna nergens meer vinden, dus we denken dat de beste man hem mee heeft genomen. Jammer dat ons vertrouwen zo wordt geschaad…het zal ons er niet van weerhouden mensen uit te nodigen in de bus, maar we zullen volgende keer nog beter opletten.
Aan het eind van de middag kwamen er nog wat andere kampeerders. Na het incident met het horloge waren we al wat minder blij, maar toen ook nog eens ’s avonds locals achter ons gingen staan, een vuurtje maakten (waarvan alle rook in de bus geblazen werd en we dus alle ramen dicht moesten doen, waardoor het weer snikheet werd in de bus) en tot half 1 ’s nachts keiharde muziek draaiden, waren we al helemaal geïrriteerd. We stonden op het punt om te vertrekken toen ze gingen opruimen en de plek verlieten. Daarna kwamen echter alle zwerfhonden tussen het afval struinen, dus we hebben een erg slechte nacht gehad. Zo jammer, want de vorige nacht op deze plek was heel goed en rustig. Er stonden meerdere kampeerders, maar iedereen hield rekening met elkaar. Het zijn vaak de locals die dat niet doen…
De volgende morgen waren we wat brak, maar wilden we wel graag verder reizen. We reden eerst naar een stadje om boodschappen te doen en een kaart te posten. Daarna zijn we naar Durmitor National Park gereden. Het weer sloeg om, er waren lage wolken en het regende af en toe. Eigenlijk was het best lekker dat het even afkoelde en het National Park voelde daardoor ook mysterieus. We reden steeds hoger, de wolken in. Af en toe verdween de wolk en konden we de prachtige omgeving zien. We hebben een heel stuk met de drone gevlogen, wat hele gave beelden gaf. Nadat we de drone weer hadden opgeborgen, hebben we een plekje gezocht. We vonden er eentje op een doodlopend weggetje met een mooi uitzicht over de bergen. We hebben pizza gemaakt en een spelletje gedaan. ’s Nachts koelde het lekker af en we konden dit keer wel weer goed slapen.
Spot Heinz! 
Jelte voelde zich de volgende dag niet zo lekker, dus hebben we rustig aan gedaan, spelletjes gedaan, een boek gelezen, in de zon gezeten en zijn we op tijd op bed gegaan.
De volgende morgen voelde Jelte zich weer beter en zijn we naar de grens van Bosnië en Herzegovina gereden. We reden eerst nog over een hele leuke weg met veel bochten en tunnels die leken op grotten. Daarna reden we langs een stuwmeer, die na de dam overging in een rivier. Onderaan bij de rivier was de grens. We hebben eerst de grens van Montenegro gehad, waar we zo doorheen konden. Daarna moesten we een half uur wachten, een brug over en kwamen we aan bij de grensovergang van Bosnië. We lieten onze paspoorten, kentekenbewijs en groene kaart zien en toen ging de politieman opeens een verhaal houden dat de groene kaart niet origineel zou zijn. Dat sloeg echt nergens op (het eerste woord op de groene kaart is ‘origineel’), we waren ook al in alle landen geweest met deze kaart en nergens maakten ze er een probleem van. Deze man wel, hij zei letterlijk: ‘als jullie mij betalen zal ik een oogje dichtknijpen en mogen jullie doorrijden’. Euh…?! Nee! We hebben voet bij stuk gehouden en zeiden dat als we moesten betalen, we terug zouden rijden naar Montenegro. Plotseling gaf de politieman onze papieren terug en zei hij: ‘ga dan maar’. Zo waren we opeens toch in Bosnië en hadden we onze eerste ervaring met corrupte politie gehad.
Nog een beetje flabbergasted reden we door. We stopten onderweg nog om iets te eten en te tanken en daarna reden we door het prachtige gebergte van Bosnië. Ook dit was een National Park, het grootste en mooiste van Bosnië. Naast de weg vonden we een klein weggetje die liep naar de rivier. Hier hebben we gestaan voor de nacht. Ondanks dat je de weg ernaast goed kon horen, konden we lekker slapen (Lydia heeft 12 uur achter elkaar geslapen!) en genieten van het uitzicht op de bergtoppen. Jelte heeft in het riviertje zelfs een (water)slang gezien!
Op zaterdag waren we weer helemaal uitgerust en reden we naar Mostar. Hier hebben we nog wat kleine boodschappen gedaan en daarna zijn we verder gereden tot de grens van Kroatië. Daar stonden we een uur in de file voor de grens. De grenscontrole ging vervolgens weer heel makkelijk en toen waren we weer binnen de EU! En dat merkten we ook gelijk, want het eerste bordje dat we tegenkwamen was dat de Lidl 5 km verderop zat. Wij reden richting een park4night plek en onderweg kwamen we langs een meertje dat bijna 400 meter diep was. Het was een enorm gat en heel indrukwekkend. Nadat we wat foto’s hadden gemaakt, reden we naar het andere meer wat cyaan blauw was, bijna onnatuurlijk. We weten dat je in Kroatië niet mag wildkamperen en dat je er een behoorlijke boete voor kunt krijgen, dus zijn we naar het meer gereden en daarna een heel stuk een weiland in, zodat niemand ons vanuit het dorp of de weg kon zien. ’s Avonds hebben we nog even gebeld met Lydia’s ouders en verder hebben we hier rustig kunnen slapen.
Het water hier is 400 meter diep, onder zeeniveau!
Ook op zondag bleven we hier staan. Jelte’s haar is weer geknipt, we hebben de bus opgeruimd en schoongemaakt en de blog geschreven. Voor de mensen die zich afvragen waarom we zo snel door Bosnië zijn gegaan: morgen komt Marten (de broer van Jelte) langs om een week met ons mee te reizen. We gaan dan als een speer weer naar Bosnië om dat mooie land verder te ontdekken!
Fijne dagen met Marten toegewenst!
Mooie verhalen weer….en wat een prachtige foto’s. Veel plezier met Marten….Leuk, zo nu en dan wat familie….Goede reis verder …en hopelijk zonder vervelende ervaringen!
Wat jammer van die nare ervaring. Maar gelukkig hebben jullie al heel veel positieve contacten gemaakt! We zijn nu zelf ook een weekje aan het bergwandelen in Tirol! Heerlijk hoor!!! We wensen jullie heel veel plezier met Marten! Groetjes vanuit Oostenrijk!
Spannend hoor, maar wat schitterende plaatjes! Veel plezier, ook met Marten!