Week 32 – Kosovo, Albanië en Montenegro

Nadat we de was hadden gedaan in een wasserette in Pristina, zijn we weer naar de bus gelopen en hebben we alles opgeruimd. Daarna zijn we de stad in gelopen, hebben we heel makkelijk een sticker kunnen bemachtigen en hebben we nog geprobeerd om geld op te nemen. Je moest bij alle banken zo’n €5,- betalen om geld op te nemen, wat we te veel vonden. Uiteindelijk hebben we niets opgenomen en zijn we terug naar de bus gegaan. We reden de stad uit, op zoek naar een supermarkt. Dat is nog best lastig zoeken met honderden billboards langs de weg in talen die je niet begrijpt. Langs de snelweg vonden we er wel eentje, die weer heel erg over de top groot was, maar waar ze wel alles hadden. We hebben groots ingeslagen en zijn toen op weg gegaan naar een punt waar watervallen zouden zijn. Een paar kilometer ervoor zijn we gestopt en zijn we in een groot weiland gaan staan op de top van een heuvel. We hadden een prachtig uitzicht en een mooie zonsondergang.

’s Morgens werden we om 7 uur wakker door koebellen en door stemmen achter onze bus. Jelte is gelijk gaan kijken en vond 4 jonge jongens achter onze bus. Of ze onze fietsen wilden stelen was de vraag (gelukkig zit er een groot slot op), maar ze waren wel erg geïnteresseerd. Jelte heeft een soort van praatje met ze gemaakt, maar ze werden na een tijdje wat opdringeriger, dus hebben we alles ingepakt en zijn we een stukje verder bij de weg gaan staan en hebben we ontbeten. Daarna zijn we richting de watervallen gereden. We reden over een zandweg, die uiteindelijk uitkwam op een ingestorte brug. Hmm, hier waren geen watervallen, wel een klein riviertje waar je eventueel met een 4×4 wel doorheen had gekund. We moesten dus helemaal omrijden en kwamen na een half uur wel op de goede plek aan.

We moesten €1,- betalen voor een parkeerplaats en daarna konden we naar de watervallen. Het was een soort canyon, waarbij je één waterval kon zien. Een bijzondere plek, maar nog niet echt een bijzondere waterval. Je kon nog een paadje omhoog klimmen. Die bleek heel ver te gaan, waardoor je door te klimmen bij andere watervallen uitkwam. Uiteindelijk kwam je zelfs bij een hoge canyon waar meerdere watervallen naar beneden kwamen. Jelte heeft dat laatste stukje ook nog geklommen en daarna zijn we weer terug gegaan naar beneden. We vonden dit toch wel echt een mooie plek, ondanks dat er ongelofelijk veel afval lag.

Nadat we een broodje hadden gegeten reden we verder, dit keer richting Albanië. Albanië? Daar waren jullie toch al geweest? Yes, dat klopt, maar we hadden van een restaurantmedewerkster een goede tip gekregen dat er een mooi stuk was in het uiterste noorden van Albanië en dat we er echt nog heen moesten. Zo gezegd, zo gedaan. We reden over drukke wegen naar Albanië, gingen weer over de grens, kregen weer stempels in ons paspoort en reden daarna door naar de bergen. En ja, dit was echt een heel mooi stuk. We reden op een piepende brug over een helderblauwe rivier en na het laatste dorpje door een prachtige canyon. Naast de weg was en een rivier en daarnaast waren er hoge bergen. Na een half uur rijden kwamen we op onze eindbestemming aan. We vonden een plekje met een prachtig uitzicht en kunnen nu zeggen: dit is verreweg het mooiste gebied van Albanië! Het heeft wat weg van de Dolomieten in Italië. ’s Avonds koelde het heerlijk af en hebben we sinds maanden weer onder een dekbed geslapen. Jelte vond het zelfs tijd om de houtkachel aan te doen. Toen werd het wel weer heel warm, maar wel gezellig.

• 

• 

• 

• 

• 

• 

De volgende dag werden we pas om half 10 wakker, wat laat is voor ons doen. Het verschil was dat we dit keer tot half 10 in de schaduw stonden, dus de bus nog heerlijk koel bleef. We hebben de rest van de dag op dit plekje gestaan, vooral veel computerspelletjes gedaan en kunnen douchen in de zon. Ook kwamen er aan het eind van de middag koeien langs, waarvan eentje Jelte bijna aanviel. Verder hebben we vooral genoten van de rust en van de prachtige bergen.

Op woensdag zijn we rustig aan vertrokken, na een mooie polaroidfoto van Heinz en de bergen. We reden weer langs de rivier, die er wel heel aanlokkelijk uitzag. We hebben met het ijskoude water (het was kouder dan het water uit de koelkast) de watertank en onze waterflessen bijgevuld. Daarna heeft Jelte een duik gewaagd in het water. Verfrissend! Na het afkoelen zijn we verder gereden, terug naar Kosovo. Weer de grens over, weer stempels in ons paspoort en toen verder richting Montenegro. We kwamen steeds weer bruiloft-stoets tegen, blijkbaar trouwt iedereen in de zomer. Zo’n stoet bestaat uit minimaal 10 luxe auto’s (inclusief Lamborghini’s, Porsche’s, etc) die allemaal toeteren en Albanese vlaggen uit hun ramen laten hangen. We moesten door een grote stad, waar het al helemaal druk was. Gelukkig kan Jelte zich goed aanpassen aan Albanese chauffeurs (de meeste mensen in Kosovo zijn Albanees en gedragen zich ook zo). Hij geeft ze geen enkele ruimte, waardoor mensen die rechts proberen in te halen verontwaardigd gaan toeteren en Jelte vrolijk mee toetert. We vermaakten ons prima, maar waren ook blij dat we geen andere auto’s hadden geraakt toen we weer buiten de stad waren. De weg liep nu omhoog, de bergen in. We hadden een plekje ingetikt, maar die bleek vlak naast een grenscontrole te zijn en vlak naast een vakantiehuisje. We hebben toen de grenscontrole van Kosovo ondergaan en reden verder totdat we een vlak grasveld zagen. We zijn daarin gereden en konden uit het zicht van de weg rustig staan.

We hebben lekker geslapen en ’s morgens werden we weer wakker door koebellen. Lydia heeft de bus naar de openbare weg gereden en daarna zijn we verder gereden naar de grenscontrole van Montenegro. Die ging ook lekker makkelijk, dus waren we vroeg weer in een nieuw land. De mensen rijden er wat vriendelijker in het verkeer, de wegen zijn beter en we reden voor het eerst weer door tunnels. We reden door een dorpje waar we een VW T3 spotten die dezelfde sticker op de achterkant had als wij (no airbags, we die like real men). Jelte maakte een foto en raakte aan de praat met de eigenaar. Hij had een autowasserette en wilde onze auto gratis wassen. Oké dan! Nadat Heinz weer schoon was, maakten we nog een foto en kregen we naast een nieuwe sticker ook nog een fles limonade! Wat een lieve mensen 😊

• 

• 

• 

Daarna reden we over mooie wegen door de heuvels en bergen. We kwamen heel wat toeristen tegen, vooral veel mensen uit Luxemburg. Ook kwamen we een camperbusje uit Portugal tegen met Amerikaanse mensen erin. Ze hadden een jaar in China gewoond, waren nu aan het toeren door de Balkan en zouden daarna naar Australië vertrekken. Wat een avonturen! Toen we de weg uit waren gereden, sloegen we links een weg in langs een riviertje. We dachten dat we dan wel een plekje aan de rivier konden vinden. Toen we de weg inreden verbaasden we ons dat er een totaal nieuwe weg in aanbouw was. Het was een weg over een enorme brug, die daarna weer door een tunnel ging, weer over een brug, weer door een tunnel, etc. Wat ons nog meer verbaasde was dat de weg werd aangelegd door Chinezen! Er was zelfs een heel dorp voor de medewerkers gebouwd, inclusief felgroen gras, waar een bord voor stond: China Bridge and Road Corporation. We reden dus over de weg met tientallen vrachtauto’s die elke keer een stofwolk achterlieten. De bus was dus binnen no-time onder het zand, sorry meneer die hem gratis had gewassen…We vonden uiteindelijk wel een plekje, een doodlopende weg met uitzicht over de rivier, waar we een rustige nacht hebben gehad.

• 

• 

• 

• 

’s Morgens zijn we eerst heen en weer door de rivier gereden voor een foto en daarna zijn we op weg gegaan naar Podgorica, de hoofdstad van Montenegro. Eerst hebben we boodschappen gedaan bij een supermarkt net buiten de stad en daarna zijn we naar het centrum gereden en hebben we geparkeerd bij een stadion. Daarna zijn we op zoek gegaan naar postzegels, een sticker en internet. We hadden namelijk gehoord dat je hier goedkoop mobiel internet kon krijgen. We hebben een kaart verstuurd, na wat heen en weer zoeken een simkaart kunnen kopen (1000 GB voor €5,-!), maar een souvenirwinkel was niet te vinden (en dat in de hoofdstad!). We hadden het warm en waren van top tot teen bezweet, dus we zijn snel uit de stad gereden naar een heel mooi plekje bij een meer. Naast ons kwamen nog twee stellen uit Italië staan, maar verder was er niemand. We hebben goed gebruik gemaakt van ons internet door foto’s te uploaden, weer sociaal te zijn op de media en door films te kijken op Netflix. Het koelde helaas niet af ’s avonds, dus hadden we een warme, plakkerige nacht.

• 

• 

• 

• 

• 

De volgende ochtend was het alweer zaterdag. Lydia heeft eerst de was gedaan, zodat die nog mooi kon drogen. We hebben af en toe onder een koude straal water (drinkwater afkomstig uit de bergen) gestaan omdat het erg heet was en verder hebben we plannen gemaakt voor de rest van onze reis. Nadat de was droog was en we voor een laatste keer afgekoeld waren onder de koude straal, verlieten we ons plekje en reden we naar Lake Skadar. Dit meer is voor de helft van Albanië en voor de helft van Montenegro. Het was een prachtig meer met heel veel waterlelies. Nadat we ons door een hoop toeristen hadden gewurmd, zijn we de bergen in gereden met prachtige uitzichten over Lake Skadar en de rivieren. We zijn doorgereden tot aan een natuurgebied in de bergen bij Kotor. We hebben daar een plekje gevonden met een mooi uitzicht over de bergen. ’s Avonds koelde het gelukkig weer wat af en konden we lekker slapen.

• 

• 

• 

• 

• 

•