Nadat we afscheid hadden genomen bij de douane, heb ik (vanaf nu dus Jelte) nog wat rondjes door de vertrekhal gelopen in de hoop een aantal video’s te uploaden. Een reizend duo heeft een nummer geschreven over vanlife, het reizen met een busje. Voor het maken van een videoclip vroegen ze naar materiaal van medereizigers. Helaas bleek de WiFi nogal traag, of eerder overbelast aangezien het druk was op het vliegveld. Ook kon ik de vertrekkende vliegtuigen niet zien vanaf een mooi uitzichtpunt, dus heb ik buiten langs de weg gewacht totdat ik Lydia het vliegtuig in zag stappen.
Klaar voor vertrek! 
Nog even geduld! 
Instappen maar..
Aangezien het daarna nog een ruime tijd zou duren voordat ze daadwerkelijk zou opstijgen en ik het wel gezien had in de hitte reed ik in tien minuten naar de dichtstbijzijnde en welbekende Duitse supermarkt. Daar heb ik de koelkast weer volgeladen, een lekker broodje gegeten en plannen gemaakt voor de vervolgreis. Al gauw kwam daar verandering in toen ik een IKEA voorbij reed. Ik dacht, nu is het een goed moment om lekker op mijn gemak een frisse wandeling te nemen. En daarbij nam ik mijn laptop mee om het uploaden nog eens te proberen. Toen ik na het rondje spullen kijken zag dat het nog 15 uur zou duren ben ik maar weer naar buiten gegaan. Met een nieuwe spiegel en een douchekop rijker reed ik verder door die grote stad Thessaloniki. Een volgende stop had ik gepland bij een truckmaterialenwinkel om nog een nieuw oliefilter te halen. Het bleek een ideale shop, want het was erg goedkoop en alles was op voorraad.
Ruim na het middaguur kreeg ik een smsje van Lydia, ze was
geland in Brussel en ik was net de stad uit. Na nog een uurtje rijden,
ondertussen lekker meebléren met Overstag op standje 11, kwam ik aan bij het
meer ‘Kerkini’. Al is het geen helderblauwe zee, ik moest deze nacht in
Griekenland natuurlijk nog wel aan het water staan. Over de weg liep een kudde
waterbuffalo’s en later, toen ik een mooi verscholen plekje gevonden had, kwam
ik ze nog eens tegen. Begeleid door een herder liepen de ‘diertjes’ (zoals
Lydia dat dan zegt) rustig grazend verder.
Daarna ben ik lekker aan het knutselen geslagen, eerst natuurlijk de spiegel
monteren. Daarna nog een haakje aan de achterdeur gemaakt, zodat deze op een
kiertje open kan staan. Ook de nieuwe douchekop aangesloten en geprobeerd een
kraan te maken om deze aan en uit te zetten. Na een heerlijke koude douche de
oven aangeslingerd en lekker pizza gegeten! De rest van de avond heb ik de
Werkplaats-vlogs van Mastermilo (sleutelkoning op Youtube) gekeken en ben vroeg
op bed gegaan.
De volgende ochtend werd ik wakker tussen wederom de grazende waterbuffalos. De bus stond boven op een stuk rots waardoor ik met een mooi uitzicht heb ontbeten. Het achteruit rijden over het weggetje naar beneden was even tricky maar daarna was ik weer op weg. In de buurt van het meer zit bovenop een berg Fort Roupel waar ik wel eens een kijkje wou nemen. Op de weg naar boven was een slagboom waar een militair bij stond, ik moest mijn paspoort afgeven en zou die na afloop weer terugkrijgen. Ik heb hem maar gevraagd of hij er goed op wou passen. Bovenaan waren nog meer militairen waarvan ik een rondleiding zou krijgen. Ze waren enigszins verbaasd dat ik alleen was, maar verder heel relaxed en we hadden leuke gesprekken. Kennelijk hebben ze in Griekenland nog steeds dienstplicht, voor 9 maanden. Ik kreeg een privé rondleiding door een jonge militair die nog een paar maanden dienst had. Zo leerde ik dat er tussen Griekenland en Bulgarije een hele rij met vestingen zit, wel 83 kilometer lang. De vesting waarop we nu stonden had een ondergronds tunnelstel van wel meer dan 6 kilometer lang. Reuze interessant en onder de grond was het lekker koel. Helaas mocht ik geen foto’s maken, maar die vind je wel op Google.
Na afloop heb ik ook nog even een rondleiding door onze bus gegeven, dat vonden de militairen weer reuze interessant en zoiets zouden ze ooit ook wel eens willen doen. M’n paspoort heb ik teruggekregen en daarna heb ik onderaan de berg nog een broodje gegeten. Mijn plan was om via Bulgarije naar Macedonië te rijden, dat leek mij een mooie route. Toen bedacht ik mij dat we in Bulgarije tol moesten betalen en dat was weer niet handig voor minstens twee dagen. Zodoende ben ik in een uurtje door Griekenland naar de grens met Macedonië gereden. Aan de grens het standaard gedoe: paspoort afgeven bij de Politie, ontkennen waar je vandaan komt en waar je naar toe gaat (ja ik heb echt geen idee), stukje verder rijden, weer paspoort afgeven én hé ze vragen om een groene kaart.. Waar ligt die ook alweer? Een verlopen groene kaart accepteren ze niet, dan maar verder zoeken.. bus parkeren, kaart gevonden! Volgende stop, douane. Heb je iets aan te geven, nee. Deur open, mmh ‘mooi’ zegt de meneer en hij gooit de deur weer dicht! Welkom in Macedonië.
Het eerste herkenningspunt, een tankstation! Zo leer je dat er in Macedonië kennelijk een andere munteenheid is, want de diesel kost maar liefst 60! En zo leer je dat het goedkoop is, want dat staat gelijk aan ongeveer 1 euro. Het tankstation heeft ook WiFi, mooi de video’s uploaden! Na nog 4 minuten Macedonië kom ik aan op een plekje in een stadje tussen mooie oude bomen én aan een meer! Een rondje lopen, boekje lezen en chillen. Aan het meer zaten een aantal vissers én dat was deze keer wel spectaculair! De ene na de andere vis werd binnengehaald. Ik heb Lydia’s restje pasta nog opgegeten en deze blog geschreven.
De volgende ochtend werd ik vroeg wakker, de wekker stond nog ingesteld op de tijd van Griekenland. (Net als een groot deel van Oost-Europa is het daar een uur later) Na het ontbijt ben ik weer vertrokken in de richting van het Oosten, daar waren namelijk een paar watervallen die ik wel eens wou bezoeken. Na een relaxte rit zag ik een bordje met nog een waterval, daar eerst maar even kijken. Het was een kleintje, maar vlakbij de weg. Op mijn telefoon zag ik een sms, welkom in Macedonië. Vanaf nu kost telefoneren en internetten geld, dus ik laat hem maar uit. Om te kijken of de pinpas het nog wel gewoon deed heb ik maar even getankt. Toch gek als voor 2400 units, in Euro’s de prijs van een instap MacBook, je tank wordt volgegooid. Wordt, want je mag niet zelf tanken in deze landen. Het verbruik meten van de bus is daarom wat lastig, bij de ene pomp stoppen ze hem zo ver vol dat de tank overstroomd en bij de andere is het eerder driekwart dan vol. Na het tanken de pas ook nog even in een geldautomaat gestopt en daarna doorgereden naar de Kolesinowaterval.
Via de app Park4Night zoeken we meestal naar een overnachtingsplaats, deze vereist echter internet. Daarom heb ik in een dichtbij zijnde stad gezocht naar een ‘Free WiFi’. Best lastig vanwege de drukte en nergens kunnen parkeren. De WiFi band zat ‘groat’ vol, maar niets bruikbaars helaas. Toen ik de stad uitreed verbond mijn telefoon opeens met een open netwerk genaamd ‘Linksys’. Iemand die zijn router niet heeft beveiligd, ideaal! Ik heb een aantal plekken opgeslagen en de offline kaart gedownload. We kunnen verder. Na een poosje rijden kwam ik aan op een plekje uit de app. Maar het was vlak naast de drukke weg, dus ik ben verder gereden. Opeens hield de weg op, want de brug was nog niet af. Lekker als er verder niets aangegeven wordt, toch heb ik de omleiding kunnen vinden. Maar dit was de meest drukke en slechte zandweg tot nu toe. Na nog een lange tijd rijden vond ik zelf een ander plekje langs de weg. Er stond een soort oud monument, maar er lag zoveel babydoekjes-wcpapier dat ik het niet vertrouwde. Uiteindelijk ben ik doorgereden naar een andere plek van Park4Night. In de avond kwam ik aan en ik ben gelijk maar aan het koken geslagen.
De weg hiernaar toe was erg mooi, bijzondere rotsformaties die ik nog niet eerder gezien had. Wel is het land ten opzichte van Griekenland veel meer een rommeltje. Veel afval en armoede. Ook weer paard en wagens zoals we die in Roemenië zagen. Opvallend is dat ik tot nu toe nog geen enkele andere camper of nauwelijks andere buitenlanders heb gezien. In Griekenland was dat wel anders!
De volgende ochtend heb ik eerst nog een rondje gelopen over de plek waar ik geslapen had, het was aan een stuwmeer. Helaas kon je niet over de dam lopen, maar het ziet er altijd indrukwekkend uit. Ik heb lekker rustig aan gedaan en nog even gelezen. Toen ik klaar was om te gaan merkte ik dat er weer een beugel van de uitlaat gebroken was, nummer twee van de drie. Het was makkelijk om hem weer opnieuw te maken en ik weet nu dat ze ongeveer een half jaar mee gaan. Ik ging weer op weg naar de dichtstbijzijnde stad voor een WiFi-update. Gisteren had ik niet verwacht dat ik zo ver deze kant op zou rijden, dus had ik nog geen stop voor de volgende nacht gezocht. In de stad aangekomen bleek deze drukker te zijn dan ik had gedacht, gelukkig kon ik vrij makkelijk buiten het centrum op loopafstand parkeren. Na het vinden van een volgend plekje én even horen van Lydia hoe de bruiloft was ben ik weer teruggegaan. Toen ik langs een gereedschapswinkel liep heb ik nog even wat spulletjes gehaald om een tweede kraan op onze watertank aan te sluiten. Hierop zou ik de douchkop dan ook weer aan kunnen sluiten, zodat je makkelijk een (koude) douche kan nemen. Dat is met dit warme weer toch wel lekker gebleken.
Na het stadje heb ik nog een klein uurtje gereden naar een volgend plekje. De weg ging door een mooi weids dal en was vrij vlak. Om je heen waren prachtige glooiende bergen te zien. Het plekje was bovenop een berg en het was een stevige klim over een smal weggetje. Iets waar de bus op dit moment ook wel een beetje moeite mee heeft, na zware inspanning komt er een vreemde geur van de motor af.. alsof iets heel heet wordt en ook trilt de bus tijdens het omhoog rijden. Erg lastig en het is nog onduidelijk waar het precies vandaan komt. Na vele hotels gepasseerd te hebben kwam ik aan in een kleine ‘oase’ met wat bankjes en een waterbron. Aan een bankje heb ik verder gelezen in het boek ‘How to maximise your live’ van Brian Houston. Dit boek had Lydia gekregen toen we in Sofia (Bulgarije) naar een kerk gingen. Hoe Lydia hier tegen aankeek vond ik erg leuk, wat op dit moment een ‘trend’ is en wat wij tijdens deze reis ook doen is ‘minimaliseren’. In het boek gaat het er juist over hoe God wil dat je het beste uit je leven kunt halen.
De volgende dag heb ik besloten om nog een nacht op dit plekje te blijven staan. In de ochtend heb ik een fiets uitgepakt en naar boven gefietst. Bovenaan zat een restaurant, toevallig ook weer met WiFi dus ik kon nog even wat berichten checken voordat de batterij van m’n telefoon leeg was. Daarna ben ik naar beneden gerold, trappen was niet nodig. Terug bij de bus was het ondertussen erg druk geworden. Overal geparkeerde auto’s en chillende mensen in het bos. Ik heb nog een stukje van het boek gelezen en een paar afleveringen van Prison Break gekeken. In de avond werd het weer rustig om mij heen en heb ik lekker gegeten aan een van de bankjes. Er stond een dikke trike met een kevermotor en dubbele banden achter. Toen ze hem startten heb ik maar even een praatje gemaakt. Ze wouden wat aarde meenemen uit het bos, dus heb ik onze schep maar even uitgeleend. Daar waren ze erg blij mee en ze vonden de bus ook mooi en degelijk. In de avond werd het weer lekker koel dus ik heb goed geslapen.
De volgende dag ben ik weer op weg gegaan, richting Ohrid waar Lydia morgen zal landen. Onderweg ben ik nog gestopt langs een meer om een broodje te eten. Het was een plekje waar ik ook wel zou kunnen slapen, maar er waren zoveel beestjes in de lucht dat ik nog maar even verder ben gereden. De weg vervolgde over een berg, een hele mooie route met prachtige vergezichten. Door het bos slingerde het weggetje vol kuilen en begroeiing dicht langs de kant. Opeens kwam er een camper tegemoet, dus ik ging even achteruit om ze voorbij te laten. Opgelucht en blij zwaaiden ze mij voorbij, de eerste camper in Macedonië. Al gauw volgenden er meer toeristen, veel Duitsers en motorrijders.
Toen ik stopte op een prachtig uitkijkpunt stonden er ook twee fietsers. Het was een frans stel op weg naar Iran. Bijzonder, in Griekenland hebben wij ook eenzelfde stel ontmoet met dezelfde bestemming. Ondanks dat ze elkaar niet konden heb ik gezellig met ze gepraat en van het uitzicht genoten. Een paar Macedoniërs spraken ons aan en vroegen waar we vandaan kwamen. Ook zij waren onderweg en woonden enkele honderden kilometers verder weg. Het franse stel vond onze bus erg mooi en luxe in verhouding tot hun manier van vervoer. Erg tof om te horen hoe zei hun reis beleefden en ik zei dat ik dat ook erg mooi vond. Ze kwamen heel dicht op de lokale bevolking en werden daarbij ook bij mensen thuis uitgenodigd om te eten en te slapen. Na nog wat lucifers en drinkwater uitgewisseld te hebben gingen we weer op pad, elk een andere kant op.
Na 10 minuten afdalen kwam ik aan op wederom een prachtig uitkijkpunt. Dit was een mooie plek voor Heinz en mij. Er stond weer een bankje met afdakje waar ik lekker in de schaduw gelezen heb. In de avond was er een prachtige zonsondergang. Je zag de zon heel langzaam zakken over de bergen. Tijdens de zonsondergang kwam er nog een jeep aangereden met een paar lokale bewoners die ook nog net even een mooie foto wilden maken.
De volgende ochtend ben ik via het stadje Ohrid naar het vliegveld gereden. In het stadje heb ik nog gezocht naar een sticker voor de bus (maar niet gevonden) en nieuwe motorolie gekocht. We zitten bijna op 20.000 km, dus de olie moet voor de tweede keer gewisseld worden. Na het stadje was het nog 10 kilometer rijden voordat ik aankwam bij het vliegveld. In tegenstelling tot Thessaloniki was het hier heerlijk rustig. De mensen zaten rustig te wachten in de schaduw van een paar bomen totdat één van de twee vliegtuigen van vandaag zou landen.
Een poosje later kwam het vliegtuig aan en waren Lydia, Heinz en ik weer herenigd. Toen kwam het uitwisselen van onze verhalen.. mijn bovenstaande verhaal en Lydia die; paard heeft gereden, elke dag lekker (hollands) heeft gegeten, een mooie bruiloft heeft gehad en veel familiebezoekjes heeft gedaan.
Wat een
prachtige verhalen weer! Fijn die ontmoetingen ook!!
Ja dat laatste vinden wij ook erg leuk! Al gauw heb je hele goeie gesprekken.. erg tof!
Bijzonder hoe je op je reis contact maakt met mensen. En goed om te horen dat jullie weer herenigd zijn! Het eerste half jaar zit erop. Is het in jullie beleving ook snel gegaan?
Ja heel erg leuk, erg mooi om ook de verhalen van andere mensen te horen en leuke plekjes uit te wisselen.. Ja het gaat alweer snel, al hebben wij dat besef nog niet hoor.. het gaat gewoon lekker rustig zijn gangetje.. als we zelf terugkijken op de site dan is het bijna niet te geloven dat we dat allemaal beleefd hebben in dit half-jaar!