Week 2 en 3

Een lange blog dit keer, we houden nu de weeknummers aan. We hebben al een aardig dagritme en wennen langzaam aan ons nieuwe huis. Deze weken gingen snel en waren weer vol belevenissen!

…de volgende dag werden we wakker door de wekker en reden we na het ontbijt naar Kopenhagen. We parkeerden op een parkeerplaats buiten het centrum en gingen op de fiets de stad door. Het was strakblauw, maar met een windje erbij, dus op de fiets was het behoorlijk koud. Kopenhagen was strak, netjes en schoon, zoals de rest van Denemarken. We zijn bij een soort kasteel geweest, hebben bij een touristenwinkeltje een sticker voor de bus en een kaart voor Hielke gekocht en nadat we over de bekende straatjes hadden gelopen, zijn we weer terug gefietst. Een paar kilometer voordat we bij de auto waren, was Lydia’s voorband helemaal plat. Het laatste stukje hebben we dus lopend afgelegd, waar we gelukkig wel weer wat warmer van werden.

Nadat de fietsen weer op de bus zaten, reden we Denemarken uit –  over een blijkbaar bekende brug – naar Zweden. Na de paspoortcontrole reden we naar een parkeerplaats aan het strand, waar je de brug ook goed kon zien.

De dag erna bleven we staan op het plekje, zodat Jelte kon werken en Lydia nog wat kon wassen. ’s Middags hebben we een stuk door de duinen gelopen, waar het in de zon heerlijk warm was. Het was fijn om even op één plek te staan, maar wat waren we ook weer blij toen we de volgende dag op de weg zaten. We reden een flink stuk door, totdat we bij Torup aankwamen. Hier was een parkeerterrein bij een stuk bos waar watervallen waren. We hebben de bus geparkeerd en zijn toen eerst, in de regen, naar de watervallen gelopen.

Na het rondje lopen kwamen we weer bij de bus terug. De volgende dag regende het nog steeds en wilden we weer een stuk verder rijden. Bij het starten van de motor deed de bus best vreemd. Alle lampjes bleven branden, terwijl die eigenlijk uit zouden moeten gaan. Jelte heeft toen de v-snaren gespannen en toen zijn we voorzichtig gaan rijden en hebben verder geen problemen ondervonden. We zijn via binnenwegen (lees: heuvelachtige bosweggetjes, waar je niet blij bent als je een tegenligger aan ziet komen), naar Fegen gereden, dat aan een meer lag en van daaruit een klein weggetje in. We kwamen bij een informatiebord dat zei dat het meer blijkbaar een natuurgebied was, waar je niet zomaar met je camper mag gaan staan. Wel was er aan de andere kant van het meer een camperplaats. Daar zijn we toen heen gereden. Het dorpje waar de camperplaats was, lag aan een prachtig merengebied en bestond uit zo’n 4 huizen en een kerk. Het was hier heerlijk rustig om te slapen, je hoorde er helemaal niets, behalve de regen.

De volgende dag scheen de zon gelukkig weer en hebben we bij het meer wat dronevideo’s gemaakt. We hebben hier ondervonden dat iPhone-batterijen niet langer dan 10 minuten meegaan bij kou. Niet handig als je met een drone vliegt waarbij je op je mobiel kunt zien waar hij zich bevindt…Gelukkig kan Jelte’s mobiel beter tegen kou.

Na het dronevliegen zijn we weer verder gereden. We zochten een camperplaats of camping met een wasmachine, zodat we even onze kleding goed konden wassen. We vonden die bij de zee. Er was een wasmachine, droger, douche, wc, watervulpunt, elektriciteit en wifi (en zelfs een vaatwasser, maar dat ging ons iets te ver haha). We konden dus genieten van alle gemakken. Lydia heeft de afleveringen van ‘Wie is de mol?’ in kunnen halen, Jelte heeft wat games kunnen downloaden, de accu’s konden weer worden bijgeladen en we hebben heerlijk kunnen douchen. Volledig opgeladen werden we de volgende dag wakker en met het ontbijt zagen we dat er wit poeder uit de lucht kwam! Even later was heel het parkeerterrein wit, maakten we een sneeuwpop en zetten we Heinz op de foto.

Verder rijden, was dus erg mooi. We genoten van de natuur die we voorbij zagen komen toen we over de snelweg richting Götenburg reden. Op de snelweg hoorden we weer een raar, piepend geluid uit de motor komen. We zijn de snelweg af gegaan en hebben in een woonwijk de motorkap open gedaan. Jelte dacht dat hij de riemen te ver had aangedraaid, dus moest hij die weer wat losser draaien. Daar stonden we dan: met onze voeten in de smeltende sneeuw, Lydia met een paraplu boven Jelte’s hoofd en Jelte sleutelend aan de bus. That’s vanlife! Na een half uur konden we onze weg weer vervolgen. Nadat we Götenburg voorbij waren, wat erg druk was, gingen we de snelweg af, omdat we een Bauhaus zagen. Jelte wilde graag nog een overall en brandspiritus halen. Vind dat maar eens in Zweden…niet dus. Nadat we ook nog even bij de sportwinkels hadden gekeken voor warme, waterdichte laarzen (waar kan je dat beter vinden in een land dat kou gewend is, zou je denken?) en die niet vonden, kochten we een hamburger bij de meest schattige McDonald’s ever en reden we verder naar een parkeerterrein dichtbij de zee. Dat was nog best een tour: het werd al donker en de weg was besneeuwd. Gelukkig kwamen we veilig aan op de bestemming en konden we er rustig slapen.

De volgende dag zijn we verder gereden richting Uddevalla en daarna Vänersborg en Karlstad. Je zag dat het daar meer had gesneeuwd, voor Nederlandse begrippen al aardig wat (3cm) en overal waren sneeuwschuivers bezig de weg goed vrij te houden en maar goed ook! Het regende en ’s nachts zou het weer matig (-6) gaan vriezen. We reden tot Mellerud en sloegen toen af richting Håverud. Daar zijn we gestopt, hebben we de houtkachel aangestoken en heeft Jelte nog een paar uur kunnen werken. We wilden eerst een rondje gaan lopen, maar het regende nu aardig hard door, dus bleven we lekker warm en droog in de bus.

De hele avond heeft het geregend en daarna de hele nacht gevroren. Je kunt je wel voorstellen hoe ons parkeerterrein eruit zag: als een ijsbaan. We zijn eerst een rondje gaan lopen en daarna hebben we extra gebeden om veilig de parkeerplaats af te komen. Heinz deed dat met twee banden in zijn neus. Hij glibberde niet één keer, dus dat was ook weer een dankpunt voor ons.

Jelte had ondertussen ook uitgevonden dat het piepende geluid uit de motor wel eens van de dynamo kon komen. We vonden een automaterialenzaak in Karlstad (Biltema. Klinkt erg Fries, maar ‘Bil’ betekend ‘auto’ in het Zweeds), reden er heen en terwijl Lydia twee warme mutsen kocht (het was nu inmiddels -8) verving Jelte het onderdeel. Deze werkte gelukkig en zo konden we naar onze camperplaats in Karlstad rijden. Daar stonden we aan een compleet bevroren meer, waar door de vele sneeuw een pad vrij was gemaakt om te kunnen schaatsen.

Dit was de koudste nacht tot nu toe en ’s morgens waren de deuren en alle ramen bevroren. We besloten toen naar Biltema te rijden, waar ze ook andere dingen hadden dan automaterialen en kochten daar 4 slaapmatjes, zodat we de achterdeuren beter konden isoleren en een isolerende mat voor op het voorraam. Zo hoopten we beter tegen de kou te kunnen (zelf hadden we het overigens niet koud). Toen we hadden getankt, draaiden we weer de rotonde op om richting Mora te rijden, maar midden op de rotonde werden we aangereden. Het was een behoorlijke klap, dus we schrokken er best wel van. In de andere auto zat een stel van rond de 80 jaar. Zij hadden gelukkig zelf niets, maar hun auto had een lekke band en een deuk boven het wiel. Heinz had wonderbaarlijk geen nieuwe schrammen of deuken opgelopen, dus we hebben op de rotonde een nieuw wiel op de auto van het stel gezet en zijn toen samen met hen naar een bouwmarkt gereden. Daar hebben we de verzekeringspapieren ingevuld en hebben we wat Zweeds kunnen leren. We weten nu eindelijk hoe we Götenburg uitspreken! Na een uur zijn we weer op reis gegaan richting Mora. Uiteindelijk stopten we in Torsby. Toen we op de weerapp zagen dat het -20 zou worden (ooo daarom was het zo koud buiten!), hebben we de houtkachel aangestoken en hebben we slaapmatjes tegen de achterdeur gedaan. ’s Nachts waren we vooral bang dat de watertank zou bevriezen met de nieuwe waterpomp erbij. De wc hadden we eruit gehaald, zodat zoveel mogelijk warme lucht onder het bed zou komen. Toch was ’s morgens de waterleiding bevroren en in de tank zat er een klein laagje ijs bovenin. IJs was er trouwens overal in de bus. De hele voorkant van de bus was bevroren, inclusief de deuren. We wisten dat het koud zou worden, maar hoe koud is koud? Dat het zo extreem was, daar hadden we ons niet op voorbereid.

Nadat we al het ijs van de binnenkant van de ramen hadden gekrabd, startte de motor moeizaam en maakte hij wat rare geluiden. We hebben toen besloten om naar een iets warmer gebied te gaan. Volgens onze kaart zou dat in Noorwegen zijn. Wij hadden eigenlijk ook wel heel veel zin in echte bergen, dus reden we die dag over de grens naar Noorwegen. Net onder Hammer zijn we gestopt op een rustplaats, waar het uiteindelijk -17 bleek te zijn…