Week 18 – Roemenië en Bulgarije

De volgende dag reden we de Transfagarasan zo ver mogelijk uit. Toen er een verkeersopstopping kwam, begrepen we dat de weg ophield. We draaiden en zetten de bus stil. We liepen een stuk over de weg en zagen toen waarom je niet verder kon rijden. Er was een lawine geweest en de weg was bedolven onder sneeuw, modder en bomen. Jammer, want de weg zou daarna nog mooier worden. We reden weer een stuk terug en bleven staan naast de weg. We aten een broodje en besloten toen om de rest van de middag hier te blijven staan. We posten onze blog en Lydia maakte het filmpje af en zo waren we weer helemaal bij met onze website.

De volgende ochtend reden we de weg weer op, nu naar het zuiden. Het was dit keer niet zo lekker weer. Het regende gelukkig niet meer toen we bij de dam kwamen. Hier zijn we uitgestapt en hebben we over de dam gelopen en op een uitkijkpunt gestaan. Het is bizar hoe hoog deze dam was. We durfden bijna niet naar beneden te kijken en dan hebben we niet eens hoogtevrees! Na een tijdje werd het weer drukker en liepen we weer terug naar de bus.

Daarna hebben we nog anderhalf uur gereden. Het landschap werd steeds platter, maar het weer werd wel beter. We vonden een plekje aan een andere, kleinere dam en konden nog even in de zon zitten voordat we gingen eten. Toen we aan het eten waren, hoorden we schapen dichterbij komen. Het bleek dat er herders in een caravan woonden en elke dag kwamen de schapen naar het plekje waar we stonden. Eén van de herders, een vrouw die alleen Roemeens sprak, heeft geprobeerd met Jelte te communiceren, wat hilarisch was voor Lydia. De schapen omringden onze bus, maar ze gingen toen het donker werd weer een stuk terug. Nadat Jelte met een vriend had gebeld en we daarna samen met heit en mem hadden gebeld, gingen we slapen. We waren bijna in slaap, toen we schurende geluiden onder onze bus hoorden. Toen we een kijkje namen, bleek de hele kudde ons omringd te hebben en liepen de schapen onder de bus door. Wanneer we de deur van de bus open deden, renden ze gelukkig allemaal weg en konden we weer naar bed. Een kwartier later stonden ze er allemaal weer. Lydia wilde de deur weer open doen, maar een schaap blokkeerde de deur. Uiteindelijk hebben we ze echt weggejaagd en konden we rustig slapen.

Na een korte nacht dankzij de schapen, stonden we wat later op dan normaal. Nadat we alles hadden opgeruimd, reden we weg. We kwamen de Roemeense herderin nog tegen en Jelte heeft haar een envelopje gegeven met ‘God loves you’ erop en €10,- erin (een hele mooie opdracht van mem! We hebben nog 8 kaartjes over die we aan iemand geven die het nodig heeft en hierna maken we er een blogpost van!) en reden we verder richting het zuiden. We reden dit keer iets minder lang, zodat we ’s middags nog wat tijd hadden om te relaxen. We vonden een mooi plekje aan een grote rivier, waar we rustig konden staan en waar de kikkervisjes schoon water konden krijgen. Jelte probeerde de achterwielen van de bus eraf te halen, om het één en ander schoon te maken, maar hij kreeg één moer niet los. Waarschijnlijk hebben we die te hard vastgedraaid nadat in Noorwegen bijna onze banden eraf gingen.

De volgende morgen gingen we als eerste op zoek naar een onderdeel voor de bus, zodat de achteras niet meer zou lekken. Jelte had al vooronderzoek gedaan en had al een winkel gevonden die het wel had. We reden een uur, maar helaas hadden ze het niet op voorraad. Wel konden ze het bestellen en dan zou het de volgende dag binnen zijn. We zijn nog naar de Mercedesdealer gegaan om te kijken of ze het daar wel op voorraad hadden, maar helaas. Uiteindelijk hebben we dus het onderdeel laten bestellen bij de eerste automaterialenzaak en reden we naar de Lidl. Na onze boodschappen, moesten we ook nog op zoek naar een kaart. In het winkelcentrum vonden we deze. Nu moesten we nog op zoek naar een brievenbus. Tot twee keer toe mislukte dit, maar uiteindelijk vonden we in een stadje dichtbij onze slaapplek een postkantoor, waar Lydia met behulp van voorbijgangers de brievenbus vond en de kaart op de bus kon. Wat waren we blij dat we nog postzegels hadden, want dat had het nog moeilijker gemaakt.

Onderweg naar het postkantoor zijn we ook nog gestopt bij een bandenzaakje. We hoopten dat zij onze wielbout los konden draaien. Bij de eerste shop konden ze het helaas niet, maar bij een andere wel. Hierna reden we terug naar ons plekje, maar net daarvoor op de weg werden we aangehouden door wat jeugd die bij een auto stond. Hun accu was leeg en ze vroegen of wij hun weer konden laten starten. Helaas is onze auto 24 volt en hebben we geen startkabels, maar Jelte heeft nog met gereedschap geprobeerd hun te helpen. Later kwam er een andere voorbijganger langs, die wel startkabels had en zo kon de auto weer aan de praat gekregen worden. Wij reden naar ons plekje en konden ‘genieten’ van de Roemeense volksmuziek dat uit de auto’s van de jeugd kwam, die daar ook stonden (vandaar dat hun accu leeg was!). Jelte haalde ook de wielen van de bus af en kwam erachter dat er een aantal bouten versleten waren (waarschijnlijk door het rammelen van het wiel toen deze los zat). Als hij toch bij de achteras moest, kon hij ook deze bouten vervangen.

De volgende morgen reden we eerst naar de automaterialenzaak met als plan daarna door te rijden naar Bulgarije. Toen Jelte terug kwam met het onderdeel gaf hij aan dat hij toch nog wel 6 wielbouten wilde hebben. Hij heeft toen gebeld naar een ander filiaal in Sofia of ze daar deze bouten konden bestellen, maar dan zouden ze er pas woensdag zijn. Daarna belde hij de Mercedesdealer, die ze ook wel kon bestellen, maar waar ze er ook pas woensdag zouden zijn. Uiteindelijk besloten we dus om nog een dagje op hetzelfde plekje te gaan staan en de bouten te bestellen bij dezelfde automaterialenzaak als het onderdeel voor de achteras. Deze waren heel snel en zouden het de volgende dag al hebben. We reden daarna weer Craiova in om te pinnen bij de bank, liepen nog de Lidl in voor wasmiddel en reden toen terug naar ‘ons’ plekje. We hoefden niet meer de navigatie aan, de weg konden we nu wel. We stonden een tijdje in de file en uiteindelijk kwamen we om 3 uur weer aan. We deden samen de was, wat nog mooi kon drogen in de zon en de wind en Jelte kon nog mooi aan het knoppenpaneel werken. ’s Avonds maakten we een mini kampvuur om marshmallows te braden. Het was soms een kabaal van alle kikkers die heel hard kwaakten, maar met de ramen dicht konden we prima slapen.

’s Morgens ging de wekker vroeg en reden we op tijd richting Craiova. Onderweg steeg onze verbazing. We hebben al gezien dat mensen grote bergen afval verbranden (en dat stinkt!), maar deze mensen reden een rondje met hun paard en wagen en elke paar meter gooiden ze afval uit de kar. Tja, zo kun je ook je afval kwijtraken. Nu snapten we hoe er zoveel afval langs de weg kon liggen. Ook verbaasde Lydia zich over de pony’s die voor de karren lopen. Bijna de helft van de dieren is kreupel, maar moet dan toch nog een aantal personen en (meestal) afval verplaatsen. Als ze ergens voor een langere tijd stil moeten staan, wordt er een ketting om het voorbeen geknoopt en daarna aan de wagen. Zo staat het paard dus op de handrem. Als je dat in Nederland doet, staat de dierenbescherming voor je neus, maar hier is het blijkbaar heel normaal.
Na een uurtje waren we bij de automaterialenzaak, haalden we de bouten op en reden we verder naar de Donau. Er was geen brug, maar een veerboot die ons naar Bulgarije zou brengen. Toen we bij de haven aankwamen, bleek dat we eerst voor de haven moesten betalen en daarna voor de boot. We konden er niet pinnen, dus moesten we weer terug rijden en een paar dorpen verderop geld opnemen. We dachten dat de boot om 12 uur zou vertrekken, dus haasten we ons heel erg. Het was namelijk 20 voor 12. Toen we weer bij de haven aankwamen konden we naar binnen. Eerst werd nog even gecheckt of we wel een vignet hadden gehad in Roemenië en daarna mochten we door naar de douane, waar de politiemannen meer onder de indruk waren van de houtkachel dan van onze papieren. Nadat we betaald hadden voor de boot, konden we in de kleine rij staan en bleek dat de boot om 1 uur kwam. De veerboot leek op twee oude boten die aan elkaar gelast waren, in het midden kon je oprijden. Een soort catamaran was het. We voeren over de Donau naar de andere kant en toen we van de boot af konden, moesten we bij de volgende douane in de rij gaan staan.

Er waren drie loketten. De eerste was de paspoortcontrole. Bij de tweede moest je opnieuw betalen voor de haven en kreeg je een briefje als bewijs. Bij het derde loket moest je betalen voor het vignet. Bij de derde kwamen we alleen niet, omdat een man zei dat we door moesten rijden. Bij de poort leverden we ons briefje in en daarna gingen we op zoek naar een benzinestation om een vignet te kopen. We reden eerst een stuk langs de Donau, maar al snel voerde de weg het binnenland in. Vergeleken met Roemenië is Bulgarije heel groen en weelderig. Soms leek het alsof we door een oerwoud reden. Uiteindelijk vonden we een tankstation, maar hier hadden ze geen vignet. Toen besloten we het online te betalen. Het was best prijzig, dus besloten we om eerst een vignet voor een week te nemen. Hierna reden we nog 2 uur naar Sofia. We reden weer door de heuvels, wat heel mooi was. Uiteindelijk kwamen we in Sofia aan en gingen we naar een betaalde camperplaats in de stad. Het was eigenlijk iemands achtertuin waar je kon staan. Er stonden al een aantal andere campers en niet veel later kwam er nog een Duits stel naast ons staan. We waren best moe van onze reis (vroeg opstaan, 4 uur rijden en met een ferry), dus na het eten zijn we vrij snel in bed gaan liggen en hebben we nog een serie gekeken.

Op zondag ging de wekker weer op tijd. We hadden namelijk een kerk gevonden in Sofia waar we graag naar toe wilde gaan. Om half 10 liepen we naar de metro (5 minuten lopen) en kochten we twee kaartjes (€0,80 per stuk!). Na een kwartier met de metro kwamen we aan in het centrum. Daar stond een groot scherm waar live beelden van de paus te zien waren. Blijkbaar was de paus die dag in Sofia. We moesten even zoeken om de kerk te vinden. Het lag onder het plein waar we op liepen. De kerk huurt de locatie van een liveclub. Het is er dus schemerig donker binnen, maar we voelden ons eigenlijk gelijk wel thuis. De dienst was heel mooi. De liederen werden gezongen in het Bulgaars (waar je geen touw aan vast kunt knopen, want het zijn een soort Russische tekens), maar met Engelse ondertiteling. Ook de toespraak was opbouwend en bemoedigend en vertaald gelukkig. Al met al hebben we genoten van de dienst.

Na afloop leverden we een kaartje in met onze gegevens en kregen we er een boek voor terug. We raakten zo aan de praat met een Pools meisje en ze nodigde ons uit om met nog een aantal anderen te gaan lunchen. Niet veel later liepen we met z’n zessen naar een Chinees restaurant dat wij nooit in ons eentje zouden hebben gevonden. Niet veel later kwam er ook nog een Finse jongen bij en zaten we met twee Duitsers, een Oekraïnse, een Fin en een Pool aan tafel. Het was heel gezellig en we konden het gelijk goed met elkaar vinden. We aten heerlijke Chinees (en betaalden nog geen €5,- voor twee maaltijden) en daarna gingen wij en de twee Duitse meisjes nog ergens anders wat drinken. We kwamen uiteindelijk terecht in ‘the appartement’. Het was een echt appartement met verschillende kamers, waar veel kleine zitjes waren gemaakt. Er was muziek en drinken kon je zelf pakken. Hier hebben we een uurtje lekker gezeten en gepraat. Daarna zijn we naar een souvenirshop gelopen en hebben wij een sticker voor de bus gekocht. Daarna kochten we nog een ijsje en toen deze op was, namen we afscheid van elkaar. We liepen richting een kathedraal en daarna richting de bioscoop, waar we ‘Отмъстителите: Краят’ hebben gezien (Engels met Bulgaarse ondertiteling). Na afloop was het alweer half 11 en liepen we via een nogal aparte uitgang, een beetje achteraf, daarna weer door het luxe winkelcentrum, de straat weer op, naar het metrostation en terug naar ‘huis’!