Week 15 – Boedapest en Wenen

Nadat we de vorige blog hadden gepost in een winkelcentrum reden we weer verder. Het was al aan het eind van de middag en uiteindelijk kwamen we aan bij een parkeerplaats aan een meer met daarachter de bergen. Er was ook een klein oud kerkje, waar wat mensen naartoe kwamen om het te bezichtigen. ’s Avonds kwamen er echter nog steeds auto’s, stapten er mensen uit en was er een auto met slippende banden heen en weer aan het racen. Erg rustig was deze nacht dus niet en toen we de volgende ochtend hadden ontbeten, reden we snel verder.

Eerst was het best wel mistig, maar al snel loste het op. Je zag mistflarden over de heuvels en de zonnestralen eroverheen, erg mooi! We reden een flink stuk richting Hongarije. Na een tijdje klommen we weer de bergen in en kwamen we in een skigebied. We dumpten ons afval (in een afvalbak of course) en toen we de weg weer opdraaiden, zagen we twee lifters staan. Het was een Pools stel dat van Polen naar Athene liftte in 10 dagen. Ze konden niet heel erg goed Engels, maar ze waren vrolijk en zo hebben we ze de eerste 87km meegenomen. We kwamen bij een tankstation om ze weer af te zetten. Zelf aten we nog een broodje en bekeken onze eigen plannen. We wilden eerst naar een plekje toerijden, maar vonden daarna een andere plek, dat meer naar het zuiden lag. Hierdoor konden we het Poolse stel weer meenemen en na een reis van in totaal  110km, namen we afscheid. Wij reisden door naar een camperplekje aan een rivier. Het was er heerlijk rustig en het was mooi weer, dus besloten we er twee dagen te blijven. Ook was het in een paar honderd kilometer heel erg groen geworden om ons heen. De lente barstte los!
De volgende dag werden we wakker door een vogel die op ons voorraam tikte. Hij hipte van de ene naar de andere ruitenwisser en hield dit meer dan een half uur vol! De rest van de dag hebben we genoten van de zon. We konden in een korte broek buiten zitten en Lydia heeft Jelte’s haar nog kunnen knippen. ’s Avonds hebben we spelletjes gedaan en met heit en mem gebeld. Leuk om te horen wat er thuis allemaal gebeurd.

• 

• 

De dag erna was het alweer dinsdag. De dagen gaan soms zo snel dat we schrikken als we zien welke dag het is. We reden het laatste stuk naar Hongarije. Het was nog steeds heel mooi weer en lekker warm. We reden naar de rivier de Donau en aten daar een broodje. Hier was een parkeerplaats waar je eventueel zou kunnen overnachten, maar het lag naast een treinspoor en het leek er erg druk. We reden toen een stukje terug en vonden een grindpad naast een aftakking van de Donau. Daar waren een aantal vissers aan het vissen, maar was het verder rustig. Hier hebben een mooi plekje gevonden onder de bomen en hebben we nog in de zon gezeten en heeft Jelte nog gewerkt. ’s Avonds koelde het af door een onweersbui en ook ’s nachts regende het af en toe.

Rond een uur of 10 vertrokken we woensdag naar Boedapest. Het was nog 1,5 uur rijden en vooral het laatste stuk was erg druk. Bij het station was een parkeerplaats met videobewaking waar je gratis kon staan. Daar hebben we Heinz in een klein parkeerplekje (à la Volkswagen UP) gepropt en liepen we naar het station. Vandaar kon je met de metro, trein, bus of tram naar de binnenstad. Wij wilden met de metro, maar er waren zoveel ticketautomaten dat het een beetje vaag was, welke nu voor de metro was. Uiteindelijk besloten we met de bus te gaan. We keken op een enorme kaart en vonden het station Memento Park, in het centrum. We zagen welke bussen er heen gingen, kochten een kaartje en toen we zagen dat de bus van perron 7 vertrok en ook nog eens klaar stond, stapten we in. Na een aantal kilometer zagen we op google maps, dat de bus wel een hele andere richting uit ging en niet veel later helemaal uit de stad was. O, o…het bleek dat er – jawel – twee bushaltes waren die Memento Park heetten. We stapten bij de eerstvolgende halte uit de bus en stonden in een klein achteraf stadje buiten Boedapest, zonder Hongaars geld (ze hebben geen Euro’s), zonder ticketautomaat en zonder de mogelijkheid om in een bus met je pinpas te betalen. Er was een Shell bij de bushalte, dus vroegen we daar met behulp van Google Translate (de vrouw achter de balie kon geen Engels) of we geld konden opnemen. Nee. Of er in de buurt een ticketautomaat was. Nee. Oké, het was een uur lopen om terug te komen bij het station waar we begonnen, maar het was mooi weer, dus dat werd ons plan: Lopen. Toen draaide er een bus naar de bushalte aan de andere kant van de weg. Jelte trok opeens een sprint en de bus stopte. Hij vroeg: Can I buy a ticket to the station? De buschauffeur kon waarschijnlijk geen Engels, maar verstond ‘station’ en toen Lydia binnen was, gingen de deuren dicht en gebaarde hij naar achteren. Blij verbaasd dat we niet hoefden te betalen, gingen we zitten en toen de bus ging rijden vroeg Lydia aan Jelte: ’Gaat deze wel de goede kant op?’. Het ging zo snel dat we daar niet aan gedacht hadden, maar gelukkig was station waar hij heen ging het goede station en stonden we weer op ons beginpunt. We liepen weer naar de ticketautomaten en kochten dit keer een kaartje voor de metro (als jullie denken: wat een kosten! Nee hoor, de tickets voor de bus, metro en zelfs de trein kostte maar €1,50 voor 2 tickets! Jelte zei terecht: ‘dat zouden ze in elk land moeten hebben’). De metro was in een aantal minuten in het centrum en daar stapten we uit dichtbij een souvenirwinkel. Daar kochten we een sticker voor de bus en even later aten we een broodje in een bakkerij. Daarna liepen we de stad door, over een brug naar een oud paleis en toen we van het mooie uitzicht hadden genoten, liepen we weer terug naar een treinstation om na 1 halte weer bij de bus te staan. We waren best moe van onze avonturen, maar de rustige plekjes om te overnachten zijn toch wat verder van de stad. We reden dus nog 1,5 uur naar een plekje dichtbij het bos en aan een meertje. Het lag wel aan de weg, maar verder was het er rustig, er was alleen nog een andere camper met Franse mensen.

• 

• 

• 

• 

• 

• 

De volgende dag besloten we richting Oostenrijk te rijden. Wenen was namelijk niet ver rijden, dus konden we deze hoofdstad ook nog bezoeken. We wouden een beetje in de buurt blijven van Slowakije, want we hadden een nieuwe workaway-plek gevonden in het zuiden van dit land. Een rondje Oostenrijk kon dus nog net. We reden 2,5 uur en het landschap werd steeds platter. Na een tijdje leek het alsof we van Groningen naar Kollumerzwaag reden in plaats van door Oostenrijk. Nadat we de grens over waren (wat voor ons nog nooit voor problemen heeft gezorgd. We kunnen altijd gelijk doorrijden, behalve die ene keer in Denemarken dan…) reden we nog een klein stukje door naar een gratis camperplaats met drinkwater in een klein, rustig dorpje. We waren de eerste camper, maar we hoefden maar even te wachten en daar kwamen de grote jongens. Uiteindelijk stonden we tussen 5 grote ’tupperware’ campers.

De volgende dag ging onze wekker om 6 uur ’s morgens. We ontbeten snel, pakten een lunchpakketje in en reden naar Wolftshal, een plaatsje in Oostenrijk. Daar hebben we een treinkaartje gekocht (oh men, wat is dat een verschil in prijs met Boedapest! Het ticket was meer dan 10 keer zo duur!) en reden we om 8 uur met de trein naar Wenen. Toen we aankwamen op het station, zijn we snel uit de trein gestapt en naar het centrum gelopen. We wilden namelijk naar de training van de Spaanse Rijschool kijken. We waren mooi op tijd en stonden redelijk vooraan in de rij die steeds langer werd. 10 voor 10 mochten we de rijhal binnen, die echt prachtig was! Lydia had er graag een keer in willen rijden (en ook op de paarden overigens!). We hebben tot 12 uur mogen kijken naar de training van de jonge, maar ook de hooggeschoolde paarden. Mooi om te zien hoe ze de moeilijke oefeningen aanleren, maar ook niet altijd even diervriendelijk om naar te kijken. Dat is dan weer jammer. Nadat we de zaal weer hadden verlaten, liepen we door de stad en aten we ons lunchpakketje op.

• 

• 

• 

• 

De stad was erg mooi, maar ook erg druk. Daarnaast stond er een harde, koude wind, dus rond 2 uur zijn we weer richting de trein gelopen. We reden weer een uur in de warme trein en kwamen aan bij Heinz, die braaf stond te wachten bij het station. Daarna zijn we naar Slowakije gereden en vonden we een mooie plek aan een rivier. Maarrr…er stonden al mensen. De Franse mensen die we twee dagen eerder ook al hadden gezien. We raakten aan de praat en ze nodigden ons uit om met hen te eten. Ze waren van plan een vuur te maken en daarop vlees en aardappels te braden. Zo gezegd, zo gedaan. Het was best wel koud en er stond een windje, maar het was ons eerste kampvuur en onze eerste BBQ van onze reis. We aten alles op in hun camper, probeerden een moeilijk Frans spel uit en hadden mooie gesprekken. Aan het eind van de avond namen we afscheid en gingen wij weer naar onze eigen bus. Dit keer zette we geen wekker en konden we uitslapen.

Na een rustige nacht, waar we lekker konden slapen, zwaaiden we naar de Fransen en reden wij ook even later weg, dieper Slowakije in. Langzaam werd het landschap weer heuvelachtiger. We wilden niet te ver slapen van de camping waar we gingen werken, dus we stopten aan een meer. Jelte is toen gaan wandelen naar een oude ruïne boven aan een heuvel, terwijl Lydia ging slapen (ze is elke keer heel erg moe). We gingen op tijd naar bed en reden de volgende dag richting Farm & Camping Lazy. We namen een omweg, om nog even van de mooie natuur te genieten en kwamen aan het eind van de middag aan. De planning is om op deze boerderij met camping een weekje te werken. We zijn heel erg benieuwd wat deze workaway gaat zijn!

• 

• 

• 

•