Week 14 – Slowakije

We werden wakker op ons plekje aan het meer. Het was er heerlijk rustig en de weersvoorspelling gaf aan dat het 18 graden met zon zou worden. Daar hebben we mooi gebruik van gemaakt. Lydia heeft van half 10 tot half 3 in de zon gezeten en een boek gelezen. Jelte relaxt op een andere manier door lekker met de bus bezig te zijn of te gaan mountainbiken. Hij heeft een heel stuk door de omgeving gefietst. Toen hij terug kwam rond half 3, was het veel drukker aan het meer. We besloten daarom om toch op zoek te gaan naar een ander plekje. Na een hele tijd niks doen, was het ook wel weer lekker om een stuk te rijden. We zijn om 3 uur vertrokken en reden uiteindelijk 3 uur naar het zuidoosten van Polen. Hier ligt een groot natuurgebied waar veel wilde dieren leven (onder andere beren, wolven, lynxen en bizons) en het leek ons mooi om daar nog een wandeltocht door de bergen te doen. Naarmate we steeds meer naar het zuiden reden, werd het steeds heuvelachtiger en na een tijdje zagen we zelfs besneeuwde bergtoppen in de verte. 3 uur rijden is best pittig, maar zo’n tocht gaat snel voorbij als de omgeving mooi is. We parkeerden onze bus uiteindelijk op een parkeerplaats aan een snelstromende rivier, waar een bordje stond dat we uit moesten kijken voor beren. De echte wildernis dus! Naast het ruisende geluid van de rivier, hoorden we verder niets.

De volgende ochtend wilden we graag gaan hiken. Er was een mooie tocht naar Tarnica, een berg niet ver van onze parkeerplek. Nadat we een half uurtje hadden gereden, parkeerden we de bus op een betaalde parkeerplaats. Daar kwamen we ook een Pools stel tegen die wel samen met ons wilden lopen. Zo gezegd, zo gedaan. We liepen naar het beginpunt toe en begonnen onze hike. We hadden een paar jaar geleden in Noorwegen ook een route gelopen van 10 uur. Toen hadden we niet zoveel eten bij ons, dus deze keer hadden we ons goed voorbereid. Met een tas vol eten en drinken gingen we de berg op. Eigenlijk was de route best goed te doen. Het moeilijkste was dat er overal nog sneeuw lag, waardoor sommige stukken verraderlijk glad waren en het lopen ook zwaarder was dan zonder sneeuw. Na een tijdje kwamen we boven de boomgrens en was de wind behoorlijk hard en erg koud. Het laatste stuk was dus behoorlijk bikkelen en doordat er geen bomen waren lag er ook meer sneeuw. Op het laatste stuk voor de top, kruisten twee wandelpaden. Daar gaf het Poolse stel aan dat ze weer naar beneden gingen, omdat ze het toch te pittig vonden. Wij gingen verder naar de top, wat nog maar een kwartier lopen was. Het was wel het meest moeilijke stuk om te lopen. De sneeuw was ijs geworden, het pad was bijna niet te zien en als je zou uitglijden, viel je van de berg naar beneden. Gelukkig kwamen we veilig aan op de top, waar je een prachtig uitzicht had. Onze telefoons wisten niet waar we waren, we kregen steeds sms’jes dat we in Polen, Oekraïne of Slowakije zaten. We konden vanaf deze berg ook al deze landen zien. Van deze klim hadden we best wel honger gekregen. We zochten een iets minder winderig plekje op, aten wat, maakten een mooie verjaardagsfoto voor Daan en gingen daarna weer naar beneden. Onze handen deden pijn van de kou en de weg naar beneden was op sommige punten zelfs verraderlijker dan naar boven. Het ijs kwam achterin je schoenen, dus na een tijdje waren onze sokken doorweekt en ijskoud. Toen we weer in het bos kwamen, waren we weer beschut tegen de wind en was de terugweg aangenamer. Beneden aangekomen hebben we andere sokken en schoenen aangetrokken en zijn we naar een pizzeria gelopen, waar we heerlijke pizza’s hebben gegeten. Daarna reden we naar een ander plekje dan waar we de nacht ervoor stonden, maar dat wel aan dezelfde rivier lag. Hier konden we uitrusten van onze 4 uur durende wandeltocht. We waren in ons gezicht verbrand en waren daardoor ook niet helemaal fit, dus zijn we gelijk ons bed in gekropen en hebben een film gekeken.

We werden de volgende dag weer wakker door een zonnetje. Onderweg naar de wandeltocht, de dag ervoor, zagen we dat er een reservaat met bizons in de buurt was. We besloten om daarheen te rijden en parkeerden op een parkeerplaats. We pakten weer een lunchpakket in, maar waren een beetje teleurgesteld van het park. Je kon er ongeveer 100 meter in lopen, wat hekken zien en heel in de verte een aantal bizons, maar meer dan dat kon je niet doen. Dat was jammer, want ongeveer 30% van de hele populatie van Europese bizons is gevestigd in dit park. We hadden er dus iets meer van verwacht. Bij de auto hebben we wat gegeten en zijn toen een pad ingelopen vanaf de parkeerplaats. Dit was een erg leuk wandelpad, waardoor je echt even in de wildernis was. We zijn niet heel lang doorgelopen, omdat we ook nog moe waren van de dag ervoor. In de auto besloten we om weer terug te rijden naar het plekje waar we ook wakker waren geworden. Daar hebben we in de zon gezeten en heeft Jelte de olie van de bus vervangen.

De volgende dag reden we over prachtige wegen naar Slowakije. Bij de eerste grotere stad deden we boodschappen en tankten we. We moesten ook onze watertank vullen en vroegen bij een ander tankstation of we dat mochten doen. Helaas niet, dus moesten we verder zoeken. Wel raakten we aan de praat met een Slowaakse vrouw, die Engels lerares was. Heerlijk om goed met iemand te kunnen communiceren! Ze vond onze bus geweldig en maakte er foto’s en filmpjes van en even later vervolgden we onze weg, vulden we onze watertank bij een ander tankstation en na het drukke Košice, sloegen we rechtsaf en ging onze weg steeds meer omhoog. We parkeerden op een zijweggetje en liepen deze af. Er was erg veel afval gedumpt, zo raar dat mensen dit doen! We waren best moe van onze reis, dus gingen vroeg naar bed en de volgende dag reden we verder door de bergen. 

Omdat er binnenkort familieleden jarig zijn, gingen we eest naar een dorpje voor een postkantoor. Daar wilden we kaarten en postzegels kopen, maar toen we binnen kwamen, zagen we gelijk dat het eerste niet kon. Dan maar de postzegels. Lydia vroeg: ‘Do you have stamps?’ en de vrouw achter de balie zei iets in het Slowaaks en ging weer achter haar computer. We dachten dat ze iets ging opzoeken, maar niet veel later zei ze weer wat onbegrijpelijks wat erop neer kwam dat ze niet begreep waarom we nog voor haar balie stonden. Oké, dan gaan we maar. Een beetje flabbergasted stonden we niet veel later weer buiten en besloten we verder deze dag maar niet meer op postzegeljacht te gaan. We reden over een smal weggetje door mooie dalen. Slowakije is zo mooi, dat hadden we niet verwacht! Wel is er een groot verschil tussen arm en rijk. We hebben mensen gezien die in een kleine sloppenwijk wonen, maar ook mensen die in Aston Martin’s voorbij komen. Ook is dit het land waarbij we het meeste afval langs de weg zien. Ook hele rivieren liggen bezaaid met plastic, televisies, wasmachines en nog veel meer. Zo jammer dat zo’n mooi land (het staat nu bij ons op een gedeelde eerste plaats met Noorwegen) zo vervuild wordt.
Na een tijdje sloegen we een klein bergweggetje in. Deze weg was heel smal en we kwamen er (gelukkig) niemand tegen. Af en toe konden we genieten van een prachtig uitzicht en uiteindelijk kwamen we aan bij een parkeerplaats aan het bos. Hier heeft Jelte kunnen werken, hebben nog met de drone kunnen vliegen en hebben we overnacht.

Na een paar mooie dronevideo’s reden we ’s morgens weer verder richting Poprad. We reden even over een vlak stuk land, maar zagen in de verte weer nieuwe bergtoppen aan de horizon. Poprad ligt aan de voet van de bergen en in deze stad zijn we weer op kaarten-, postzegel- en stickerjacht gegaan. Na een citytour en een geslaagde ‘jacht, reden we verder richting de mooie bergen. Daar vonden we een plekje aan een rivier met mooi uitzicht op de bergen. Hier hebben we genoten van de rust.

De volgende morgen werden we wakker met het geluid van regen. We hebben lekker rustig aan gedaan en zijn toen wel weer een stukje gaan rijden. We zijn naar een stadje gereden en hebben daar vanuit een winkelcentrum met ‘Free WiFi’ deze blog gepost, zodat jullie weer lekker mee kunnen genieten van onze reis! Wij genieten er in ieder geval zeker van. Zeker nu het steeds meer lente wordt en er meer blaadjes aan de bomen komen!