Nadat we afscheid hadden genomen van Kees en Daiva reden we zuidwaarts. Het was stralend weer en we genoten van het warme zonnetje in de auto. We wilden naar een natuurgebied aan de oostkant van Litouwen rijden om daar te overnachten. Toen we er aankwamen, bleek het een wandelpad door de bossen te zijn. Het pad was best bijzonder, want het was hoog in de toppen van de bomen met aan het uiteinde een uitkijktoren. Als je over het pad liep, kon je naar beneden kijken. De vloer was namelijk van een soort stevig gaas, waardoor je kon zien hoe hoog je zat. Soms best wel eng, want het pad en de toren gingen door de wind (en door Jelte die voor de grap op en neer sprong) heen en weer. Lydia was blij dat ze na een paar foto’s op de top weer beneden stond.
Toen zijn we terug gelopen naar de bus en hebben een ander plekje gezocht op de app. Deze was nog een uur rijden en het was al half 6. Toch hebben we het maar gedaan, want op deze plek blijven staan was geen optie. Na een half uurtje rijden zagen we echter een parkeerplaats naast de snelweg en zijn we daar gaan staan. Het heeft niet echt onze voorkeur, omdat het best druk kan zijn ’s nachts, maar deze nacht was er maar één vrachtauto die kwam en weer ging, dus we hadden een rustige nacht. ’s Morgens kwamen er wel weer wat meer auto’s. Nadat we hadden ontbeten reden we weer een stuk verder richting Vilnius. 15 km van de hoofdstad lag een uitgestrekt bos met meren. Daar hebben we een rondje om een meer gelopen en hierna hebben we de bus bij het water geparkeerd. Er waren veel mensen. Het was namelijk zondag en mooi weer. Rond het meer waren veel kampvuur- en BBQ-plekjes en iedereen maakte er dankbaar gebruik van. We hebben in de zon gezeten en vooral lekker rustig aan gedaan.
’s Nachts was het naast wat eendengeluiden heerlijk rustig en de volgende dag reden we naar Vilnius, de hoofdstad van Litouwen. We parkeerden op een betaalde parkeerplaats en liepen als eerste naar een oude kasteeltoren. Van daaruit had je een mooi uitzicht over de hele stad. Daarna zijn we verder de stad in gelopen en kochten we nog een mooie sticker voor de bus. Vilnius was mooi, maar we vonden dat het niet echt representatief was voor de rest van het land. Vilnius ziet er best rijk en schoon uit, terwijl de rest van het land er meestal onverzorgd en arm uit ziet. Daarnaast merken we steeds meer dat we geen stadsmensen zijn, maar meer houden van de rust van een bos of de zee. Het is druk in de stad en mensen hebben altijd haast, iets dat wij zeker niet hebben op dit moment! Nadat we een rondje door Vilinius hadden gelopen, reden we snel de stad uit, deden boodschappen en reden naar een parkeerplaats in Trakai. Daar stonden we in het bos en ’s avonds was er een concert aan vogelgeluiden, wat heel ontspannend was.
De volgende ochtend spoot Jelte wat vet in de smeerpunten met de vetspuit. Dit moet regelmatig gecontroleerd worden, omdat anders de lagers kapot gaan. Lydia gooide intussen het afval weg en keek weer met verbazing wat een afval er niet in de afvalbakken lag. In heel de Baltische staten is dit een bizar fenomeen en het maakt ons verdrietig en boos. We hebben de meest rare dingen gezien in het bos: oude verroeste matrassen, autobanden (erg populair in het bos), stapels badkamertegels, meubilair en vooral heel veel plastic. Het is gewoon bizar hoeveel men dumpt in het bos en blijkbaar niet beseft hoeveel schade dit aanricht aan het milieu en de dieren die er leven. Nadat ons eigen afval wel netjes in de container was gegaan, reden we verder. We hadden weer zin om een stuk te rijden en reden na een paar uur de grens over van Polen. Daarna was het wegdek perfect en waren de wegen mooi om te rijden. De automobilisten daarentegen…de inhaalmanoeuvres die soms uitgevoerd werden waren levensgevaarlijk. Gelukkig kwamen we veilig aan bij onze slaapplek. Het lag aan een meer met een strand en uitkijktoren. In de zomer zou het waarschijnlijk erg druk zijn geweest. Nu was het er heerlijk rustig en parkeerden we de bus onder de bomen. Jelte ging nog even een stukje lopen en maakte een foto vanaf de uitkijktoren. Niet veel later begon het hard te sneeuwen. Jelte kwam binnen en nadat het stopte met sneeuwen, maakte hij precies dezelfde foto’s nog een keer op de uitkijktoren. Heel bizar hoe in 15 minuten het landschap compleet veranderde.
Lydia had een beetje een dipdag vandaag. Het is soms raar om te reizen en op social media te zien hoe verder iedereen thuis doet wat hij altijd doet. Lydia mist soms haar hobby en haar werk. Vooral de mensen waarmee je optrekt en die dichtbij je staan. Samen reizen is heerlijk en ook heel goed voor je huwelijk, maar soms mis je even dat je een doel hebt. We hebben natuurlijk een doel met onze reis, maar soms voelt het alsof je de hele tijd vakantie hebt en niks nuttigs doet. Aan de andere kant is het wel weer mooi dat je zo steeds meer erachter komt wie je zelf bent, wat je belangrijk vindt en hoe je je toekomst voor je ziet. We praten samen veel over de vragen die ons bezig houden en proberen elke keer God te vragen om ons te leiden naar de weg die Hij voor ons voor ogen heeft.
Dit plekje was heerlijk rustig en we besloten er nog een dagje te blijven staan. Jelte heeft gewerkt en Lydia heeft zelfs nog even in de zon kunnen zitten. Ook heeft ze geprobeerd om het plekje iets netter achter te laten door het afval op te ruimen. In 15 minuten had ze 5 plastic zakken vol. Ze vond vooral veel lege wodkaflessen. Er zit geen statiegeld op flessen, dus wordt het niet gestimuleerd om je eigen afval weer mee te nemen. We gooiden alles in de afvalbakken, deden samen nog een spelletje op de computer en hadden verder een rustige avond.
De volgende dag reden we, na nog een polaroidfoto te hebben gemaakt, verder richting het zuiden. Onderweg tankten we en deden we boodschappen. We hadden verwacht dat Polen nog goedkoper zou zijn dan het was, maar aan de andere kant was €27,- voor een hele week boodschappen niet verkeerd. Onderweg stopten we nog even bij een tankstation om naar de wc te gaan. Hier was ook een wasserette, dus besloten we Heinz een welverdiende douche te geven. Hij was daarna weer mooi brandweerrood. Toen we op de plaats van bestemming aankwamen aan een rivier, plakten we nog een kleine ‘Goingthisway.nl’-sticker op de deur van Lydia. ’s Avonds konden we genieten van een prachtige zonsondergang. De tip van de week: ga niet weg als je de zon achter de horizon hebt zien zakken. Een zonsondergang wordt pas mooier nadat de zon onder is gegaan (als er een paar wolken zijn).
’s Morgens heeft Lydia eerst met de drone gevlogen en toen zijn we weer verder gereden naar het zuiden. De wegen zijn goed te rijden in Polen, dus we kunnen lekker doorrijden. Je merkt dat in Polen de mensen het iets beter hebben dan in de Baltische staten. Wel zijn er veel zwervers in de steden. Sommige mensen denken dat er geen armoede is in Europa, maar daar hebben ze het goed fout! Er zijn nog te veel mensen in Europa die uit een afvalbak hun eten bij elkaar moeten zoeken. Triest…
We reden naar een grotere stad om motorolie te kopen. Per 10.000 km moeten we deze vervangen en daar zitten we bijna op! (Wat gaat dat snel!) Motorolie vinden was nog wel even een zoektocht. Er zijn niet echt automateriaalzaken, zoals de Biltema’s in Noorwegen en als je al bij een winkel komt, kunnen de mensen geen Engels. Uiteindelijk kwam Jelte wel terug met 4 flessen motorolie. Nadat we nog gezocht hadden voor een souvenirwinkel en voor een bouwmarkt (ook moeilijk te vinden hier…), aten we een hamburger bij de McDonald’s (lekker goedkoop in Polen!) en reden we weer verder. We kwamen ’s middags aan op een parkeerplek bij de snelweg. Het lag iets bij de weg vandaan, in een bos, waardoor je de auto’s niet hoorde en het heerlijk rustig was. We hebben eerst een stuk gewandeld, hebben toen gegeten en ‘gedoucht’ en genoten van de kwetterende vogels.
De volgende morgen werden we op tijd wakker. We wilden nog een sticker halen voor de bus. Dit is elke keer weer een uitdaging, want bij tankstations hebben ze het niet, alleen bij souvenirwinkels. Dit betekent dat je naar een grote stad moet en met een grote bus is dat soms nog wel eens manoeuvreren. In Lublin zou een souvenirwinkel zijn, dus nadat we door de halve stad waren gereden, parkeerden we onze bus op een parkeerplaats waar de eigenaar beter Nederlands dan Engels kon spreken, en liepen we naar de binnenstad. De stad was ontzettend druk en komt heel erg op je af. Overal zijn grote gekleurde billboards en het verkeer raast langs je heen. De binnenstad van Lublin was wel erg mooi. Er was een groot kasteel, waar het op de binnenplaats heel stil was. We vonden eindelijk een sticker voor de bus (jeej!) en liepen via een andere route weer naar de bus. We waren blij toen we de stad weer uit konden en door de rustige dorpjes konden rijden. We reden een uurtje naar een potentiële overnachtingsplek. Dit bleek een parkeerplaats naast een begraafplaats te zijn. Niet echt wat we zochten, dus reden we, inmiddels met een lekker zonnetje erbij, weer een uurtje naar een plek aan een meer. We hadden verwacht dat het een rustige plek zou zijn, maar het was er best wel druk. Er waren mensen aan het vissen, motor rijden door het bos en kinderen speelden in de speeltuin. We waren bang dat het druk zou blijven, maar ’s avonds was iedereen verdwenen en stonden wij in ons eentje aan het meer.
Ongelooflijk! Wat hebben jullie al een eind gereden en al veel gezien! En dan ‘mogen’ jullie nog 3 kwartalen doorgaan! Lekker hoor! Ik geniet van jullie verhalen en foto’s en ben ook steeds weer benieuwd waar jullie volgende blog zich afspeelt. Hebben jullie eigenlijk al een heel traject uitgestippeld of wordt dat gaandeweg ontwikkeld? Ben ook zeer benieuwd naar de Spaanse rijschool in Wenen. Daan is net weer vertrokken vanuit Montréal, op weg naar Hamburg. En morgen gaan we met het Uitzicht-vrouwen-uitje ook op pad … weliswaar niet zover als jullie en Daan, maar we gaan naar Harlingen! Groetjes vanuit Friesland!