Week 10 – Finland

Op zaterdag reden we na een ochtend van -30 weg van Karasjok over de grens van Finland. In Finland was de weg kaarsrecht en kwamen we vrijwel niemand tegen. De weg was nu redelijk vlak, maar soms ging je over een heuvel en dan steil naar beneden. Het leek wel een achtbaan! Het landschap was uitgestrekt, in de zomer zal het er vast uitzien als een savanne. We sliepen op een parkeerplaats naast de weg en konden weer genieten van het noorderlicht en dit keer ook van diverse toffe auto’s die de Baltic Sea Rally reden en voorbij kwamen.

’s Morgens reden we verder Finland in. Lapland is fantastisch mooi. De zon staat niet heel hoog, dus het lijkt de hele dag alsof de zon onder zal gaan en heel het landschap heeft een soort magische gloed over zich heen. In Lapland zijn er ook veel rendierhoeders, dus rendieren zie je overal. Naast de weg, in het bos, in iemands achtertuin of bij resorts.

We reden naar Ivalo en kwamen erachter dat deze streek erg toeristisch is. In Ivalo wilde we een opdracht voltooien van Dini door naar een oud workaway adres van haar te gaan, een huskyfarm. Dit hebben we gedaan, maar daar hadden ze een vrije dag, dus we zijn niet lang gebleven. Nadat we hadden getankt en een Belg tegen ons zei dat sneeuwkettingen in Finland verboden waren (die hadden we nog om), hebben we ze af gedaan en zijn we verder doorgereden naar Saariselkä, waar we Aisha ontmoetten. Ze had ons op Instagram een berichtje gestuurd of we het leuk zouden vinden om een rondleiding te krijgen in ‘the Northern Light Village’ en om tips te krijgen over de omgeving. Daar zeiden we geen nee op! We ontmoette haar bij haar andere werkplek: het skiresort van Saariselkä. Dit is het meest noorderlijke ski resort van Europa. Nadat Aisha klaar was met werken, zijn we met de skilift naar boven gegaan en zijn we over een speciale slee-piste naar beneden gesleed. Dat ging hard! Ons hele gezicht tintelde. Nadat we weer beneden kwamen, zijn we naar het Northern Light Village gereden waar Aisha samen met haar vriend werkt. Het is een resort waar mensen in cabins kunnen slapen die een glazen gedeelte hebben, zodat je ’s avonds vanuit je cabin naar het noorderlicht kunt kijken. Op het resort worden ook veel safari’s aangeboden (huskysafari, rendiersafari, sneeuwscootersafari, noorderlichtsafari, ijsvissafari en ga zo maar door) en zo kunnen alle bezoekers een perfecte “Laplandexperience” krijgen. Ook hebben ze een ijsrestaurant en een ijshotel, waar je kunt eten en slapen in een soort iglo. We mochten samen met Aisha en een warme chocolademelk binnen kijken en horen hoe het was gebouwd. De muren zijn van 10 cm dik ijs, met daaromheen nog anderhalve meter sneeuw. Binnen is het tussen de -5 en -10, dus als je er een nachtje wil slapen, is het bikkelen! We hebben nog gekeken bij de rendieren en bij de sauna, met een heus ijsbad en zijn daarna na wat tips naar een slaapplek gereden. Maar niet zonder eerst een lekkere hamburger te eten! In Finland hebben ze weer euro’s en is het over het algemeen weer wat goedkoper, dus dat is leuk. Onze slaapplek was boven op de heuvel waar de skilift op uit kwam. Er was een prachtige zonsondergang, maar het waaide er ook best flink.

We gingen vroeg naar bed, maar konden niet zo lekker slapen door de wind. Om 4 uur ’s nachts schrok Lydia wakker, omdat ze een vreemde lucht rook. Het bleek uit de kachel te komen. De uitlaatgassen kwamen in de bus. We hebben snel de kachel uit gedaan en een raampje open gedaan. We hoopten vooral niet dat de kachel kapot was. De bus koelde snel af en toen we een paar uur later uit bed kwamen, was het inmiddels -8. Een nachtje ijshotel kunnen wij dus wel overleven. Onze planten helaas niet, die waren dood, de bananen waren pikzwart en al ons drinkwater was bevroren!

We zijn toen maar snel gaan rijden, dan wordt de bus namelijk ook weer een beetje warm. De wegen werden steeds beter en zo konden we een heel eind opschieten. We hebben veel rendieren gezien onderweg en ook het Santa Claus Village bezocht, een soort toeristisch pretpark waar je allemaal dingen rondom de kerstman kunt doen. Door het dorpje liep de Arctic Circle, wat betekent dat we nu echt wel weer naar het zuiden gaan.

We reden verder naar Rovaniemi, de hoofdstad van Lapland en buiten de stad vonden we een mooi plekje op een eilandje in een (bevroren) meer, waar we konden overnachten. Jelte is toen onder de bus gekropen en heeft de uitlaat van de kachel eraf gehaald. Deze bleek van binnen helemaal bevroren te zijn, waardoor de lucht niet meer naar buiten kon, maar naar binnen kwam. Nadat hij het ijsvrij had gemaakt, kon de uitlaat er weer onder. Helaas vond hij toen een tweede probleem: de koppelingscilinder lekte olie. We hadden dus een onderdeel nodig en een slang die erop paste. Toevallig kwam er een voorbijganger aan, die Jelte onder de bus zag liggen en vroeg of hij ergens bij kon helpen. Hij gaf ons wat tips over garages in Rovaniemi en de volgende dag zijn we daar als eerste heen gereden. De eerste garage zou het onderdeel gehad moeten hebben, maar ze hadden een computerstoring en konden dus niet in het systeem kijken. Toen zijn we naar de Mercedesdealer gegaan, welke de onderdelen kon bestellen en ze zouden dan morgen of overmorgen binnen zijn. We hebben ze laten bestellen en zijn boodschappen gaan doen bij de eerste Lidl die we tegen zijn gekomen sinds we uit Duitsland waren vertrokken. Ook heeft Lydia haar apotheek in Nederland gebeld om te vragen of ze de prikpil nog kon gebruiken. Op de verpakking stond namelijk dat het niet in de koelkast of vriezer bewaard mocht worden en hoe koud was het in de bus geweest? Juist, vriezertemperatuur. De apotheek kon niet garanderen of de stof nog goed werkzaam zou zijn, dus gingen we ook op zoek naar een nieuwe voorraad. Bij de apotheek hadden ze het medicijn wel, maar mochten ze het niet meegeven, omdat Lydia geen doktersrecept had. Ze moest dus eerst naar de dokter. De dokter zat bovenop een winkelcentrum en nadat we eerst de verkeerde lift hadden genomen, kwamen we aan bij een receptie. Hier hebben ze alle gegevens opgeschreven en niet veel later stonden we buiten met de belofte: ‘the doctor will call you’. Oké, laten we dat dan maar hopen, want Lydia moest de spuit de dag erna toedienen. Na alle belevenissen zijn we weer naar het plekje aan het meer gereden en hebben we eerst een stuk gelopen over het meer. Meren en rivieren zijn hier in de winter de wegen voor sneeuwscooters, die bijna iedereen heeft. De meeste sneeuwscooters kunnen net zo hard als auto’s (sommigen hebben een topsnelheid van 160km/u!), dus de meren zijn net snelwegen. Wij kwamen er geen tegen, dus konden lekker in het zonnetje genieten. ’s Avonds hebben we nog een filmpje gekeken en hebben we eindelijk weer lekker kunnen slapen.

De volgende ochtend deden we lekker rustig aan. We zijn toen naar de Mercedesdealer gereden en daar hadden ze één onderdeel al wel binnen, de andere zou de dag erna binnen komen. We hebben toen nog geprobeerd om ergens onze accu’s op te laden, maar dit lukte niet echt. Er zijn overal punten waar mensen hun motorverwarming aan kunnen sluiten, maar deze zijn niet openbaar. We hebben hout gekocht en zijn toen weer naar ons inmiddels vertrouwde plekje gereden. Het was intussen al 3 uur en we hadden nog niets van de dokter gehoord. Lydia heeft toen toch maar haar spuit geïnjecteerd, maar ja hoor: een uur later belde hij toch wel. Gelukkig wilde hij nog drie nieuwe spuiten meegeven voor de rest van het jaar, dus die konden we de dag erna ophalen. We hebben toen een rustige avond gehad en zijn de volgende morgen weer naar Rovaniemi gereden. Als eerste naar de dokter om het recept op te halen en daarna naar de apotheek. Deze zeiden ons dat we het medicijn niet gelijk mee konden krijgen. Ze moesten eerst toestemming hebben vanuit Helsinki en dan zou het een paar dagen duren voordat we het kregen. Dat duurde ons wat te lang. We waren nu al een aantal dagen in Rovaniemi geweest en wilden graag weer verder reizen. We hebben toen besloten om een apotheek te zoeken als we in Helsinki zouden zijn om daar de medicijnen op te halen. Na de apotheek reden we naar de Mercedesdealer, waar ze helaas nog niet het onderdeel binnen hadden. Het zou wel die dag aankomen, dus we zijn op de parkeerplaats gaan staan en Jelte heeft voor zover hij kon de koppelingscilinder vervangen en daarna hebben we een aantal uur gewacht op het laatste deel: het slangetje. Uiteindelijk kwam die, zette Jelte het eronder en konden we na het ontluchten van het systeem eindelijk Rovaniemi verlaten. We reden een stuk richting Kemi en sliepen uiteindelijk op een schiereilandje naast een brug.

De volgende morgen werden we weer fris wakker en ook sneeuwde het. Na het ontbijt zijn we gaan rijden. De sneeuw was erg nat en onze ruitenwissers zijn een beetje ‘wappie’, zoals Jelte dat zegt. De sneeuw klont zicht samen op de ruitenwisser en na een tijdje zie je dus niets meer. Om de zoveel tijd moesten we dus stoppen om de ruitenwissers schoon te maken. Toch was de weg wel erg goed te rijden en schoten we aardig op! Een slaapplek zoeken was dit keer wel lastiger. We houden ervan om een rustige plek te hebben, zonder dat er te veel auto’s langs komen. We vonden na een uurtje een parkeerplaats naast de snelweg, die redelijk rustig was en konden uitrusten van onze 5 uur durende reis.

De volgende morgen besloten we dat we wel in één keer naar Helsinki wilden rijden, een reis van 5,5 uur. We sloegen voldoende water in, tankten en reden toen weer de snelweg op. De wegen waren schoon, ondanks de sneeuw (die nu heel droog was, dus de ruitenwissers hoefden helemaal niet aan) dus het ging wel lekker. Onderweg hebben we muziek geluisterd en twee toespraken beluisterd via Spotify. Dat we daar nog niet eerder aan hadden gedacht! ’s Middags om 5 uur kwamen we aan in Helsinki, op de parkeerplaats van Helsinki ZOO. Het was een hele rustige parkeerplaats op een eilandje, waar je met een loopbrug naar de dierentuin en met een andere loopbrug naar de stad kon lopen. We waren niet de enige op de parkeerplaats. Er stond ook nog een expeditietruck. De eigenaar ervan kwam net naar buiten, begroette ons en nodigde ons uit om wat te drinken in zijn truck. Dit aanbod hebben we aangenomen en we hebben samen met Wayne en zijn vrouw Elizabeth tot 12 uur ’s avonds gepraat en gegeten. Het stel is rond de 50, komt uit Australië en hebben een gloednieuwe truck uit Oekraïne. De truck is een compleet huis met een douche, wc, grote keuken, wasmachine, televisie, Playstation, echt alles. Wayene en Elisabeth zijn met pensioen en gaan de rest van hun levens reizen over de wereld in deze truck. We konden het goed met ze vinden en we hebben mooie gesprekken gehad. Ook hebben zij echte Hollandse drop geproefd en wij echte Australische toast met Vegemite. De volgende ochtend hebben we onze bussen bij elkaar gezet en hebben we nog een mooie groepsfoto gemaakt. Daarna zijn zij weer verder naar het noorden gegaan en bleven wij in Helsinki.